Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański
Ilustracja
Stanisław Wyspiański (1897)
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1869
Kraków, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1907
Kraków, Austro-Węgry

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna
malarstwo
architektura
meblarstwo

Epoka

secesja
symbolizm

Muzeum artysty

Muzeum Stanisława Wyspiańskiego

Ważne dzieła
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Stanisław Mateusz Ignacy Wyspiański[1] (ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie, zm. 28 listopada 1907 tamże) – polski literat i artysta wizualny: dramaturg, poeta, malarz, grafik, architekt, projektant mebli. Jako pisarz związany z dramatem symbolicznym. Tworzył w epoce Młodej Polski.

Był uczniem Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego twórczość była wszechstronna: jako malarz wyspecjalizował się w tworzeniu secesyjnych obrazów techniką pastelu (Autoportret z żoną, 1904; Macierzyństwo, 1905); jako architekt zasłynął też stworzeniem między innymi polichromii do kościoła Franciszkanów w Krakowie (1897). Sławę zdobył także jako twórca dramatów o historii i perspektywach społeczeństwa polskiego pod zaborami (Wesele, 1901; Wyzwolenie, 1903; Noc listopadowa, 1904). Dorobek Wyspiańskiego jako dramaturga przyczynił się do tego, że bywa on nazywany czwartym wieszczem polskim[2][a]. Utwory literackie Wyspiańskiego ekranizowali tacy artyści, jak Konrad Swinarski i Andrzej Wajda; wielokrotnie upamiętniano też jego dorobek.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Wyspiański przyszedł na świat 15 stycznia 1869 jako syn Franciszka (1836–1901), rzeźbiarza i fotografika, oraz Marii z Rogowskich, z którą Franciszek Wyspiański zawarł związek małżeński rok wcześniej[4]. Choć Maria Rogowska pochodziła z zamożnej rodziny, po śmierci jej ojca Mateusza Rogowskiego straciła stabilność finansową. Wdowa po Mateuszu Rogowskim sprzedała bowiem kamienicę przy Krupniczej 14, gdzie dotychczas zamieszkiwało małżeństwo Wyspiańskich. Oboje przeprowadzili się do kamienicy na Kanoniczej 25, lecz ich żywot nadal był ciężki. Młodszy brat Stanisława, Tadeusz (1871–1875), zmarł na zapalenie opon mózgowych; Franciszek Wyspiański popadł w alkoholizm, a w 1876 na gruźlicę zmarła sama Maria Rogowska. Przed śmiercią poprosiła swoją siostrę Joannę, żeby przejęła opiekę nad Stanisławem. W 1880 Joanna Rogowska wyszła za mąż za Kazimierza Stankiewicza, wespół z którym czuło opiekowała się Stanisławem Wyspiańskim. Stankiewicz stosunkowo wcześnie wpoił przyszłemu artyście pasję do czytania[5]. Wyspiański już w 1881/1882 czytał dramaty Williama Shakespeare’a, które miały posłużyć za inspirację przy późniejszych sztukach teatralnych[6].

Wyspiański kształcił się w renomowanym gimnazjum św. Anny w Krakowie[7], gdzie wykłady odbywały się w języku polskim, a dużą uwagę przywiązywano do nauki historii Polski i historii literatury polskiej[8]. Podczas nauki w gimnazjum św. Anny Wyspiański opanował też grekę i łacinę[7]. Nie wyróżniał się pod względem ocen, lecz egzaminy maturalne zdał wzorowo[5]. W czasie pobytu w szkole nawiązał koleżeńskie stosunki z Józefem Mehofferem, Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem, Henrykiem Opieńskim i Jerzym Żuławskim[5][9].

W 1887, po złożeniu egzaminów maturalnych, Wyspiański zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w latach 1887–1890 i 1896–1897 uczęszczał na wykłady z historii, historii sztuki i literatury, i rozpoczął studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, której dyrektorem był w tym czasie Jan Matejko[5][10]. Jako wyróżniającemu się uczniowi powierzył mu współudział w wykonaniu zaprojektowanej przez siebie polichromii w odnawianym kościele Mariackim[11].

Podróże zagraniczne

W 1890 artysta udał się w podróż po Europie, zorganizowaną przez Tadeusza Stryjeńskiego[5]. Jej trasa wiodła przez Włochy i Szwajcarię do Francji (gdzie zgłębiał sztukę średniowieczną, głównie katedr gotyckich)[10], a dalej do Niemiec i Pragi[12]. Do Krakowa wrócił 20 września 1890[5], a później na zlecenie Matejki zajął się malowaniem herbów i godeł w kościele Mariackim. Już w 1891, wzorem Mehoffera, wyjechał w kolejną podróż do Paryża; rok później poróżnił się jednak z Mehofferem i wyprowadził się z jego mieszkania[5][13]. W latach 1891–1894 uczył się w prywatnej Académie Colarossi, natomiast bez powodzenia próbował studiów w École des Beaux-Arts. Żył wówczas w trudnych warunkach materialnych, co skłoniło go do powrotu do Krakowa[5]. W międzyczasie zetknął się z Władysławem Ślewińskim, z Gauguinem i nabistami[14][15]; silne wrażenie wywarło na nim malarstwo Pierre’a Puvisa de Chavannes, a zwłaszcza freski w Panteonie[16]. Jednocześnie jego uwagę coraz bardziej przyciągał teatr. Uczęszczał na spektakle operowe, oglądał przedstawienia klasyków francuskich[17].

Architektura

W 1895 Wyspiańskiemu zmarł jego wuj Kazimierz. Artysta otrzymał w tym samym roku zlecenie wykonania polichromii do kościoła Franciszkanów w Krakowie, złożonej z motywów kwiatowych, heraldycznych i geometrycznych[5]. Po udanej współpracy z franciszkanami otrzymał kolejne zlecenie: sporządzenie witraży do ośmiu okien świątynnych. Wyspiański wykonał w 1897 między innymi słynne witraże Stań się! (Bóg Ojciec) oraz Stygmatyzacja św. Franciszka, utrzymane w stylu secesyjnym[5]. Opracował też dekorację Błogosławione Salomea, Kunegunda i Jolenta, której projekty zostały jednak stanowczo odrzucone przez zleceniodawcę o. Samuela Leona Rajssa[18]; ten nie wypłacił Wyspiańskiemu ostatniej raty honorarium[19]. Dodatkowo niepowodzeniem zakończyła się współpraca z architektem Sławomirem Odrzywolskim nad polichromią do kościoła farnego w Bieczu[20]; Wyspiański zrezygnował też z kierowania pracami wykonawczymi nad renowacją renesansowych fresków w kościele św. Krzyża, gdy okazało się, że zleceniodawca Tadeusz Stryjeński nie mógł sobie pozwolić na odpowiednie honorarium dla artysty[20].

Niezrealizowane zostały planowane przez Wyspiańskiego witraże do katedry na Wawelu (tzw. witraże wawelskie). Zachowały się trzy projekty emanujących grozą kartonów do witraży Henryk Pobożny, Kazimierz Wielki, Stanisław Szczepanowski (wszystkie wykonane około 1900); projekty te jednak budziły podziw wśród pisarzy młodopolskich, którzy utożsamili portrety dawnych postaci średniowiecznych z rozkładem dawnej potęgi kraju[21]. Po stuleciu od śmierci Wyspiańskiego zachowane witraże zostały wystawione w Pawilonie Wyspiańskiego na rogu ulicy Grodzkiej i placu Wszystkich Świętych w Krakowie[22].

Malarstwo

W Krakowie Wyspiański był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” w 1897, a w połowie 1898 objął stanowisko kierownika artystycznego tygodnika literacko-artystycznego „Życie”, którego redaktorem naczelnym był wówczas Stanisław Przybyszewski[5].

Na przełomie wieków Wyspiański realizował także portrety na zamówienie, używając do tego celu techniki pastelowej. Najczęściej pracował dla państwa Stanisława i Elizy Pareńskich, z którymi był w bliskich relacjach. Eliza Pareńska została matką chrzestną najmłodszego syna artysty, Stasia[5]. Jeden z ważniejszych portretów tworzonych dla Pareńskich przedstawiał córkę Elizy, noszącą imię po matce (Portret Elizy Pareńskiej, 1904)[5]. Wyspiański uwiecznił też m.in. doktora Jana Raczyńskiego, który zajmował się leczeniem jego dzieci (Portret dr Jana Raczyńskiego, 1904) oraz rodzinę filologa klasycznego Leona Sternbacha[5]. Często wykonywał również portrety małżonki, Teodory Pytko (Autoportret z żoną, 1904) i swoich dzieci, czego przykładem są obrazy Helenka z wazonem (1902), Śpiący Staś (1904), Śpiący Mietek (1904); dzieci Wyspiańskiego zostały uchwycone bez sztucznej pozy[5]. Za najsłynniejszy obraz Wyspiańskiego uchodzi Macierzyństwo (1905), gdzie oprócz żony Teodory dwukrotnie została uwieczniona jego córka Helenka[23].

W 1900 Henryk Sienkiewicz z Polskiej Akademii Umiejętności przyznał artyście stypendium w wysokości 1000 rubli w ramach zapomogi. Stypendium zostało przedłużone do 1902, kiedy poprawiła się sytuacja materialna Wyspiańskiego[24].

Teatr

Jako malarz i dekorator nawiązał współpracę z Teatrem Miejskim w Krakowie pod dyrekcją Tadeusza Pawlikowskiego. Wkrótce na jego scenie rozwinął swoją twórczość dramatyczną[10].

Pl. Mariacki 9, kamienica Na Barszczowym (widok z 1906).
Tutaj Wyspiański mieszkał, pisząc m.in. Wesele

Jego debiutami dramatycznymi były sztuki Legenda (1898) i Warszawianka (1898), przy czym ta druga została opublikowana w tygodniku „Życie” 16 listopada 1898. W 1899 Warszawiankę na deskach Teatru Miejskiego wyreżyserował Ludwik Solski. W 1899, nakładem własnym autora, drukiem ukazały się dramaty Klątwa, Meleager, Lelewel, Protesilas i Laodamia; w 1900 – Legion[10]. W 1900 ukończył też wstępną wersję Sędziów. Ten ostatni dramat został wystawiony dopiero w 1907, po śmierci artysty (Ludwik Solski nie zgadzał się na wystawienie sztuki za życia Wyspiańskiego)[25]. Kanwą Sędziów było głośne morderstwo ciężarnej służącej żydowskiego karczmarza Heinzla, Jewdochy Abramczuk, przez jej kochanka Nutę Marmarosza. W Sędziach odpowiednikiem mordercy jest Natan, syn lichwiarza Samuela, razem ze swoim ojcem mordujący Jewdochę w obawie o to, że ofiara dokona aborcji. Wyspiański nadał przedstawionej historii wymiaru uniwersalnego, zachowując znaną z tragedii antycznej jedność miejsca, czasu i akcji, ale też odwołując się do etyki judaistycznej (odpowiedzialności za swoje czyny jeszcze za życia)[26].

Kamienica ul. Krowoderska 79. Tutaj na II piętrze znajdowało się mieszkanie Wyspiańskiego i „szafirowa pracownia”, tutaj powstał cykl widoków na Kopiec Kościuszki[27][28]

20 listopada 1900 wziął udział w weselu swego przyjaciela Lucjana Rydla w Bronowicach Małych. Na kanwie tego wydarzenia powstało wydane w 1901 Wesele, które przyniosło Wyspiańskiemu sławę i uznanie[29]. Artysta przedstawił „przez pół serio, przez pół drwiąco”[30] środowisko swoich znajomych, zestawiając ze sobą różne warstwy społeczne – inteligencję, ziemiaństwo, chłopstwo, Żydów – których przedstawiciele spotykają podczas Rydlowskiego wesela szereg zjaw. Wesele, którego powodzenia Wyspiański się nie spodziewał[30], odniosło wielki sukces. Powszechnie odczytywano dramat jako niezwykle krytyczny portret społeczeństwa polskiego (przede wszystkim starszego pokolenia spod znaku Stańczyków). Dzięki aluzjom do Mickiewiczowskich Dziadów i elementom baśniowo-ludowym utwór szybko został oswojony przez publiczność zarówno ówczesną, jak i późniejszą[30].

W 1903 artysta wydał trzy nowe dzieła: Wyzwolenie, Achileis i Bolesława Śmiałego. Wyzwolenie również nawiązywało do Dziadów poprzez analogiczną postać Konrada, który obmyśla przedstawienie teatralne krytykujące współczesnych mu Polaków. Wyspiański, inspirowany teatrem monumentalnym Wagnera i myślą nietzscheańską[31][32], stworzył sztukę o przesłaniu pokrywającym się z programem realizmu historycznego Narodowej Demokracji[33]. Achilleis natomiast opierał się na Iliadzie Homera, z elementami Eneidy Wergiliusza oraz sztuki Troilus i Kresyda Shakespeare’a. Przedstawienie wydarzeń z wojny trojańskiej zostało jednak zagęszczone do jednego dnia akcji; „w dramacie Achilles ginie śmiercią samobójczą, Laokoon już dawno utracił swoich synów, nie ma scen bitewnych, a bogowie nie odgrywają zasadniczej roli w przebiegu zdarzeń”[34]. Natomiast Bolesław Śmiały był sztuką opartą na konflikcie pomiędzy królem Bolesławem II Śmiałym a biskupem Stanisławem ze Szczepanowa, zamordowanym za niesubordynację wobec panującego monarchy. Bolesława Śmiałego w chwili wydania powszechnie krytykowano za niezgodność treści dramatu z ówczesną wiedzą historyczną, choć nowsze analizy wykazały, że Wyspiański przed napisaniem dramatu z pewnością czytał m.in. kroniki Galla Anonima i Wincentego Kadłubka oraz prace Joachima Lelewela[35].

W 1904 ukazały się nowe opracowanie Legendy (tzw. Legenda II), Noc listopadowa oraz Akropolis. Noc listopadowa nawiązywała do wydarzeń z początku powstania listopadowego, kiedy Szkoła Podchorążych w Warszawie pod przewodnictwem Piotra Wysockiego spontanicznie wystąpiła przeciwko władzy carskiej na terenie Królestwa Polskiego. Dramat inspirowany dziełami Adama Mickiewicza miesza ze sobą postaci historyczne i mitologiczne[36]. Akropolis z kolei toczy się w katedrze na Wawelu podczas świąt Wielkiej Nocy, gdzie przeplatają się wątki mityczne i związane z polską tożsamością narodową[37].

W latach następnych Wyspiański zajmował się dokończeniem utworów dawniej rozpoczętych i pracą nad nowymi. Pracował nad Skałką (wyd. 1907), niedokończonym dramatem powiązanym tematycznie z Bolesławem Śmiałym, do którego poprawki wprowadzał aż do własnej śmierci[38]; w Powrocie Odysa (1907) o tytułowej podróży powrotnej Odyseusza do Itaki perypetie bohatera „są kanwą dla przedstawienia beznadziejnej, ale bohaterskiej walki jednostki z przeznaczeniem”[39].

Schyłek życia i śmierć

Cmentarz Rakowicki. Grobowiec Chmurskich. Pochowano w nim żonę Wyspiańskiego, córkę i syna (Stanisława)
Teodora Teofila Pytko – fotografia żony Stanisława Wyspiańskiego

W 1902 Wyspiański rozpoczął pracę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1905 został także członkiem krakowskiej Rady Miejskiej[10]. Jednakże coraz częściej mierzył się z pogarszającym się stanem zdrowia[10] – w 1898 roku zachorował na kiłę, którą zaraził się od dziewczyny z drukarni[40]; choroba ta w jego przypadku miała szczególnie ciężki przebieg[40][41] i stała się powodem jego śmierci. W ostatnim okresie życia niedomagający fizycznie artysta leczył się w Rymanowie (1903) i Bad Hall (1904), a potem przeniósł się do domu kupionego we wsi Węgrzce (1906)[10]. Artysta zmarł w krakowskiej klinice przy ul. Siemiradzkiego 1, w Domu Zdrowia dra Jana Gwiazdomorskiego[10]. Pogrzeb Wyspiańskiego w Krakowie 2 grudnia 1907 stał się manifestacją narodową[10]. Wyspiański został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce[10].

Życie prywatne

Wyspiański 18 września 1900 poślubił chłopkę Teodorę Teofilę Pytko (1868–1957), mającą już nieślubnego syna Teodora, przysposobionego przez artystę[42]. Przed ślubem urodziły się ich starsze dzieci: córka Helena (30[43] lub 31 maja 1896 – 28 listopada 1971, po mężu Adamie /1890-1962/[44] Chmurska, zmarła w 64 rocznicę śmierci ojca[45]) i syn Mieczysław (7 września 1899–umowna data śmierci: 31 grudnia 1924)[46], natomiast po ślubie urodził się syn Stanisław (2 grudnia 1901 – 4 stycznia 1968[47]).

Po śmierci Stanisława Wyspiańskiego Teodora Wyspiańska w listopadzie 1908 wyszła za mąż za Wincentego Waśkę, gospodarza z Węgrzec[b][48]. Cała rodzina pisarza spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Żona (jako Teofila Waśko, po drugim mężu), córka Helena Chmurska i syn Stanisław w grobowcu Chmurskich w kwaterze FA. Przybrany syn Teodor spoczął w grobowcu w pasie 54[49].

Twórczość

Krzesło zaprojektowane przez Stanisława Wyspiańskiego w latach 1904-1905

Dorobek artystyczny Wyspiańskiego jest bardzo szeroki i obejmuje dzieła różnego typu: malarstwo (rysunki, szkicowniki, obrazy olejne, pastele) przedstawiające widoki Krakowa, portrety i autoportrety, rośliny, projekty witraży i malowideł, ilustracje; grafikę; projekty mebli i wnętrz; architektoniczny projekt zabudowy Wawelu; dramaty, wiersze[10].

Sztuki piękne

Dzieła Wyspiańskiego są umieszczane w kontekście dwóch nurtów estetycznych: secesji i symbolizmu. Artysta specjalizował się w sztuce pastelowej, tworząc dekoracyjne, ornamentowe, silnie konturowe wizerunki osób i roślin[50]. Portretował swoich modeli w swobodnych, możliwie naturalnych pozach. Wyspiański często kontrastował świat miasta i wysokiej sztuki oraz świat wsi i sztuki ludowej[50]. Pod koniec swego życia zainteresował się również sztuką japońską, co wpłynęło na przykład na uwieczniane krajobrazy Kopca Kościuszki, inscenizowanego niczym przedstawienia Góry Fudżi autorstwa Katsushikiego Hokusaia[50].

Wyspiański kształtował swój styl architektoniczny we współpracy z Józefem Mehofferem, przede wszystkim za sprawą witraży do kościoła Mariackiego w Krakowie. O ile wówczas obaj twórcy znajdowali się pod silnym wpływem historyzmu, o tyle już w późniejszych projektach uwidoczniło się „odejście od historyzującego, statycznego schematu kompozycyjnego poddanego rygorowi podziałów okna; zauważalny jest również [...] zwrot ku narracyjności [...], jak i ku zintensyfikowanemu przekazowi symbolicznemu oraz ekspresji w operowaniu plamą barwną” (Tomasz Szybisty)[51]. Za przykład dalszej ewolucji architektonicznego stylu Wyspiańskiego mogą posłużyć witraże w kościele Franciszkanów w Krakowie, podporządkowane symetrii, rytmice, kontrastom barwnym i przeciwieństwom w ruchu postaci[52].

  • Detale polichromii w kościele franciszkanów
  • Róże – karton do polichromii w kościele Franciszkanów w Krakowie, 1895
    Róże – karton do polichromii w kościele Franciszkanów w Krakowie, 1895
  • i oryginalna polichromia „Róże”
    i oryginalna polichromia „Róże”
  • „Bratki”
    „Bratki”
  • „Nasturcje”
    „Nasturcje”
  • „Lilie”
    „Lilie”
  • „Mlecze”
    „Mlecze”
  • „Cykoria”
    „Cykoria”
  • „Słoneczniki”
    „Słoneczniki”
  • „Madonna z Dzieciątkiem”
    „Madonna z Dzieciątkiem”
  • Malarstwo i rysunek
  • Kobieta z dzieckiem na tle domu na wsi, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Kobieta z dzieckiem na tle domu na wsi, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Dom w Świątnikach, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Dom w Świątnikach, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Domki pod Olszanicami, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Domki pod Olszanicami, 1880, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Polonia, 1884–1892, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Polonia, 1884–1892, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret kobiety, 1891–1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret kobiety, 1891–1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Ogród Luksemburski, 1891–1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Ogród Luksemburski, 1891–1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Głowa chłopca i kwiaty, ok. 1893
    Głowa chłopca i kwiaty, ok. 1893
  • Portret Julie, 1892, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret Julie, 1892, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Barki na Sekwanie, 1893, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Barki na Sekwanie, 1893, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret młodej damy, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret młodej damy, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Planty o świcie, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Planty o świcie, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Widok na Teatr Miejski w Krakowie z ulicy Zacisze, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Widok na Teatr Miejski w Krakowie z ulicy Zacisze, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Widok na Barbakan i Bramę Floriańską z ulicy Zacisze, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Widok na Barbakan i Bramę Floriańską z ulicy Zacisze, 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret dziewczynki w niebieskim kapeluszu, 1895, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret dziewczynki w niebieskim kapeluszu, 1895, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret dwóch dziewczynek, 1895
    Portret dwóch dziewczynek, 1895
  • Portret Kazimierza Stankiewicza, wuja artysty, 1895, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret Kazimierza Stankiewicza, wuja artysty, 1895, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Chochoły (Planty nocą), 1898–1899, Muzeum Narodowe w Warszawie
    Chochoły (Planty nocą), 1898–1899, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Portret Adama Chmiela, 1899, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret Adama Chmiela, 1899, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret Wincentego Parviego, 1899, Muzeum Narodowe w Warszawie
    Portret Wincentego Parviego, 1899, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Główka Helenki, córki artysty, 1900, Muzeum Narodowe w Warszawie
    Główka Helenki, córki artysty, 1900, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Kompozycja (Studium aktów), 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Kompozycja (Studium aktów), 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Kobieta w opasku góralskim, 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Kobieta w opasku góralskim, 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Dziad proszalny pod kościołem Mariackim w Krakowie, 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Dziad proszalny pod kościołem Mariackim w Krakowie, 1900, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Główka Mietka, 1901, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Główka Mietka, 1901, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Portret podwójny, 1901, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret podwójny, 1901, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Dziewczynka z wazonem z kwiatami, 1902, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Dziewczynka z wazonem z kwiatami, 1902, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Ludwik Solski jako stary wiarus w „Warszawiance”, 1904
    Ludwik Solski jako stary wiarus w „Warszawiance”, 1904
  • Śpiący Staś, 1904, Muzeum Narodowe w Poznaniu
    Śpiący Staś, 1904, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Zakola Wisły, 1904, własność prywatna
    Zakola Wisły, 1904, własność prywatna
  • Portret doktora Jana Raczyńskiego, 1904, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret doktora Jana Raczyńskiego, 1904, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Mietek oparty na rękach, 1904, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Mietek oparty na rękach, 1904, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Macierzyństwo, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Macierzyństwo, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • 2xEliza Pareńska, 1905, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
    2xEliza Pareńska, 1905, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
  • Portret chłopca, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Portret chłopca, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Wisła pod Krakowem, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Wisła pod Krakowem, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Krajobraz znad Rudawy, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie
    Krajobraz znad Rudawy, 1905, Muzeum Narodowe w Krakowie

Styl literacki i teatralny

Wyspiański w twórczości dramatycznej kontynuował tradycje romantyzmu[53]. Nazywany czwartym wieszczem narodowym[a], był uznawany za kontynuatora tradycji dramaturgicznej polskich pisarzy romantycznych: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego[54]. Wyspiański był jednym z prekursorów polskiego dramatu symbolicznego, wzorowanego na sztukach Maurice’a Maeterlincka[55].

Tematyka dramatów Wyspiańskiego jest bardzo rozległa – od dziejów legendarnych i wczesnohistorycznych po powstanie listopadowe[10]. Korzystał on z różnych epok historycznych i styli; wpływy mitologii i literatury grecko-rzymskiej przeplatały się z naśladownictwem dramatu szekspirowskiego i monumentalnego teatru Wagnera[6][34]. Fantastyka baśniowa, którą doceniał artysta, nie została jednak w pełni przeń wchłonięta; przykładowo, w Akropolis anioły nie są ukazane jako pokojowo nastawione istoty; są uzbrojone, z szablami w dłoniach. Wyspiański był w swoich dramatach sceptyczny wobec bezkrytycznego „przesładzania” motywów ludowych, krytykował np. „znaczenie dziecięcego głosiku, kiedy niekoniecznie potrzeba, bo się nie gra »Cherubina«, ale biedne dziecko”[56].

Magdalena Popiel pisała, że utwory teatralne Wyspiańskiego cechują się nierównym poziomem artystycznym, umiejscawiają jednak autora w awangardzie modernistycznej:

Niektóre [utwory], jak Legion, Lelewel czy Achilles wydają się zbyt nasycone romantycznym epigoństwem. Inne natomiast, przede wszystkim Wyzwolenie, zaskakują swoją aktualnością i nowoczesnością środków wyrazu. Wyzwolenie z zastosowanym tu chwytem „teatru w teatrze” i błyskotliwymi dialogami wkracza swą poetyką w krąg wysokiej literatury modernizmu europejskiego[57].

Studium o „Hamlecie”

 Osobny artykuł: Studium o „Hamlecie”.

Najpełniejszą wizję teatru zawarł Wyspiański w Studium o „Hamlecie”, dotyczącym słynnej sztuki szekspirowskiej. Wyspiański został zainspirowany rozmową z grudnia 1904 z aktorem Kazimierzem Kamińskim o tym, jak należy grać postać księcia duńskiego[58]. Już pod koniec lutego 1905 wydał Studium o „Hamlecie”[58]. Utwór zadedykował[58]:

Aktorom polskim, osobom działającym na scenie, na drodze przez labirynt zwany teatr, którego przeznaczeniem, jak dawniej, tak i teraz, było i jest służyć niejako za zwierciadło naturze, pokazywać cnocie własne jej rysy, złości żywy jej obraz, a światu i duchowi wieku, postać ich i piętno.

Stanisław Wyspiański, Hamlet

Zainteresowanie aktorami, aby grali oni wiarygodnie, zdaniem Wyspiańskiego Szekspir osiągnął poprzez zaangażowanie w ich „sferę prywatną, osobistą, pozateatralną, w obszar przyjacielskiej zażyłości” (Dorota Jarząbek)[59]. Sami aktorzy zostali podzieleni przez Wyspiańskiego na dwa typy, które jednakowo oddziałują w sztuce Shakespeare’a: aktorów boleści (nadekspresyjnych) i arcyaktorów (intelektualnych). Odpowiadają im – zdaniem Wyspiańskiego równorzędne w swym bólu – postacie Laertesa i Hamleta, a oba typy aktorstwa są ważne, jeżeli odpowiadają specyfice roli[60]. Postać Hamleta artysta odczytywał nie jako pełną patosu, lecz kontemplatywną. Historyk Katarzyna Fazan pisze, że w optyce Wyspiańskiego: „Śmierć, zagadka umysłu przejawiającego inklinacje artystyczne, prowadzi Hamleta do rozpoznań o charakterze metafizycznym, doświadcza on tym samym przemiany, która wiedzie go od doczesności do nieskończoności”[61].

Utwory

Tytuł Rok stworzenia Rok wydania Pierwsze wystawienie Źródło
Legenda 1897 (Legenda I) 1898 1927, reż. Tadeusz Leszczyc [62][63]
Meleager 1897 1898 1970, reż. Jerzy Goliński [64]
Warszawianka 1898 1898 1898, reż. Ludwik Solski [65]
Protesilas i Laodamia 1899 1899 1903 [66]
Lelewel 1899 1899 1899, reż. Ludwik Solski (prapremiera) [67]
Klątwa 1899 1899 1909, reż. Andrzej Mielewski, Aleksander Zelwerowicz [68]
Sędziowie 1900 1907 1907, reż. Nuna Młodziejowska (prapremiera) [69]
Legion 1900 1900 1911, reż. Ludwik Solski [70]
Wesele 1901 1901 1901, reż. Ludwik Solski [71]
Wyzwolenie 1903 1903 1903, reż. Adolf Walewski [72]
Bolesław Śmiały 1903 1903 1903, reż. Adolf Walewski [73]
Achilleis. Sceny dramatyczne 1903 1903 1925, reż. Leon Schiller [74]
Noc listopadowa 1904 1904 1908 [75]
Akropolis 1904 1904 1926, reż. Józef Sosnowski [76]
Skałka 1906 1907 1958, reż. Emil Chaberski [77]
Zygmunt August 1907 1930 (pełne) 1932 (pełne), reż. Konstanty Tatarkiewicz [78]
Powrót Odysa 1907 1907 1917, reż. Józef Sosnowski [79]
Daniel 1907 1908 (pośmiertne) 1932, reż. Eugeniusz Poreda [80]

Adaptacje nieteatralne dramatów Wyspiańskiego

 Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Stanisława Wyspiańskiego.

Dramaty Wyspiańskiego były wielokrotnie przekładane na utwory inne niż teatralne. Na ich podstawie powstały opery: Bolesław Śmiały (1909) Ludomira Różyckiego[81], Wesele (1910) Karola Pawła Rostworowskiego (1910)[81], Warszawianka (1929) Alfreda Stadlera[81], Balthazar (2001) Zygmunta Krauzego na podstawie dramatu Daniel[82], wreszcie Ofelia (2018) Jerzego Fryderyka Wojciechowskiego według Śmierci Ofelii[83].

W 1911 Sędziów na język filmu przełożył Stanisław Knake-Zawadzki (film zaginął)[84], w 1974 ten sam dramat sfilmował Konrad Swinarski (Sędziowie. Tragedya)[85]. Za najsłynniejszą adaptację filmową Wyspiańskiego uchodzi jednak Wesele (1972) Andrzeja Wajdy[86].

Upamiętnienie

Zobacz też

 Wykaz literatury uzupełniającej: Stanisław Wyspiański.

Uwagi

  1. ↑ a b Niekiedy to miano przypisuje się Cyprianowi Kamilowi Norwidowi[3].
  2. ↑ W oryginale: z Węgrzec.
  3. ↑ Nadanie szkole imienia Wyspiańskiego miało miejsce 31 stycznia 1970 r.

Przypisy

  1. ↑ Natanson 1976 ↓, s. 18.
  2. ↑ Bajda i Łoboz 2003 ↓, s. 165.
  3. ↑ Mirosław Pęczak, Cyprian Kamil Norwid: Czwarty wieszcz [online], „Polityka”, 2 stycznia 2021 [dostęp 2023-08-08].
  4. ↑ Beata Studziżba-Kubalska, Franciszek Wyspiański – krakowski rzeźbiarz [online], Muzeum Narodowe w Krakowie [dostęp 2023-07-11].
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Michalina Peruga, „Umierać musi, co ma żyć”. Stanisław Wyspiański – życie twórcze i trudne » Niezła sztuka [online], Niezła sztuka, 24 września 2017 [dostęp 2023-07-11] (pol.).
  6. ↑ a b Mich 2019 ↓, s. 89.
  7. ↑ a b Rajch 2007 ↓, s. 317.
  8. ↑ Piotrowska 2017 ↓, s. 291–293.
  9. ↑ Buszewicz 2003 ↓, s. 546.
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l Marta Romanowska, Stanisław Wyspiański | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2023-07-20] (pol.).
  11. ↑ Natanson 1976 ↓, s. 138.
  12. ↑ Bałus 2007 ↓, s. 72–73.
  13. ↑ Puciata-Pawłowska 1970 ↓, s. 100–103.
  14. ↑ Okoń 2001 ↓, s. 22.
  15. ↑ Puciata-Pawłowska 1970 ↓, s. 40.
  16. ↑ Nelken 1959 ↓, s. 24.
  17. ↑ Nowakowski 1972 ↓, s. 97.
  18. ↑ Wojkiewicz 2012 ↓, s. 190, 199.
  19. ↑ Bałus 2009 ↓, s. 25–26.
  20. ↑ a b Bałus 2009 ↓, s. 26.
  21. ↑ Wojkiewicz 2022 ↓, s. 317–320.
  22. ↑ Pawilon Wyspiańskiego [online], Zarząd Inwestycji Miejskich, 14 grudnia 2017 [dostęp 2023-07-28] (pol.).
  23. ↑ Bałus 2008 ↓, s. 19.
  24. ↑ Chojnacki 2011 ↓, s. 51.
  25. ↑ Nalewajk 2020 ↓, s. 205.
  26. ↑ Nalewajk 2020 ↓, s. 207–209.
  27. ↑ Graczyńska 2007 ↓, s. 22.
  28. ↑ Rożek 2012 ↓, s. 38.
  29. ↑ Krejčí 1953 ↓, s. 442.
  30. ↑ a b c Podraza-Kwiatkowska 2003 ↓, s. 82–83.
  31. ↑ Walas 2008 ↓, s. 14–15.
  32. ↑ Baranowa 1998 ↓, s. 116–119.
  33. ↑ Łempicka 1961 ↓, s. 334.
  34. ↑ a b Rusek 2009 ↓, s. 247.
  35. ↑ Biołczew 2013 ↓, s. 105.
  36. ↑ „Noc listopadowa” – mroczny dramat Wyspiańskiego [online], Polskie Radio, 28 listopada 2020 [dostęp 2023-07-21] (pol.).
  37. ↑ Mond-Kozłowska 2006 ↓, s. 98.
  38. ↑ Niziołek 2009 ↓, s. 71–74.
  39. ↑ Lipatow 1981 ↓, s. 136.
  40. ↑ a b Jarosław Kuisz, Syfilis i Ojczyzna. Na marginesie biografii Wyspiańskiego [online], Kultura Liberalna, 6 listopada 2017 [dostęp 2023-07-20] (pol.).
  41. ↑ Jacek Cieślak, Stanisław Wyspiański: Pobożny antyklerykał [online], Rzeczpospolita, 21 września 2017 [dostęp 2023-07-20].
  42. ↑ Stanisław Wyspiański i Teodora Pytkówna – bohaterka skandalu i najdroższego polskiego obrazu [online], Krowoderska.pl, 2 lipca 2020 [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  43. ↑ Szukaj grobu. www.zck-krakow.pl. [dostęp 2022-01-04]. Tak po wyszukaniu pod cmentarzem Rakowickim Heleny Chmurskiej zm. 1971.
  44. ↑ Szukaj grobu. www.zck-krakow.pl. [dostęp 2022-01-04].
  45. ↑ Zmarła córka Stanisława Wyspiańskiego. „Dziennik Polski”. Nr 284, s. 1, 30 listopada 1971. 
  46. ↑ Joanna Jaśkiewicz, Stanisław Wyspiański „Śpiący Mietek”; cz. Mietek – epilog [online], Niezła sztuka, lipiec 2021 [dostęp 2022-01-04], Cytat: Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. „W 1921 roku gazety donosiły, że Mieczysław Wyspiański znajdował się wśród powracających do Polski jeńców, ale nigdy nie dotarł do Krakowa. Według jednej z wersji zmarł w Moskwie na tyfus, jednak rodzinie nigdy nie udało się uzyskać pewnych informacji na jego temat. Sądownie uznano go za zmarłego dopiero w 1943 roku, przyjmując za umowną datę śmierci 31 grudnia 1924 roku.”.
  47. ↑ Szukaj grobu. www.zck-krakow.pl. [dostęp 2022-01-04]. Tak po wyszukaniu pod cmentarzem Rakowickim Stanisława Wyspiańskiego.
  48. ↑ Ślub pani Wyspiańskiej. „Nowości Illustrowane”. Nr 48, s. 17, 28 listopada 1908. 
  49. ↑ Lokalizator grobów. zck-krakow.pl. [dostęp 2022-02-17].
  50. ↑ a b c Secesyjno-symboliczny charakter twórczości Stanisława Wyspiańskiego [online], Zintegrowana Platforma Edukacyjna [dostęp 2023-07-22].
  51. ↑ Szybisty 2010 ↓, s. 142.
  52. ↑ Bałus 2004 ↓, s. 104.
  53. ↑ Fedorovič 2016 ↓, s. 173.
  54. ↑ Popiel 2008 ↓, s. 172.
  55. ↑ Kaczmarek 2004 ↓, s. 39, 41.
  56. ↑ Podraza-Kwiatkowska 2009 ↓, s. 208.
  57. ↑ Popiel 2008 ↓, s. 173.
  58. ↑ a b c Popiel 2002 ↓, s. 231–232.
  59. ↑ Jarząbek-Wasyl 2009 ↓, s. 318.
  60. ↑ Jarząbek-Wasyl 2009 ↓, s. 316.
  61. ↑ Fazan 2009 ↓, s. 98.
  62. ↑ Irena Kossowska, Stanisław Wyspiański. Między historią i mistyką [online], Culture.pl, grudzień 2006 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  63. ↑ Legenda, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2023-07-22].
  64. ↑ Meleager, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  65. ↑ Warszawianka, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  66. ↑ Protesilas i Laodamia, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  67. ↑ Lelewel, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  68. ↑ Klątwa, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  69. ↑ Sędziowie Wyspiańskiego [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  70. ↑ Legion Stanisława Wyspiańskiego [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  71. ↑ Wesele we Lwowie [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  72. ↑ Małgorzata Świerkowska, Premiera Wyzwolenia w roku 1903. Zagadki, rebusy, szarady rekonstrukcji, „Pamiętnik Teatralny” (nr 2), Encyklopedia teatru polskiego, 1977 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  73. ↑ Tomasz Karolak, Legenda i historia [online], Miesięcznik Teatr, 11 czerwca 2018 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  74. ↑ Achilleis, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  75. ↑ Noc listopadowa, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2023-07-22].
  76. ↑ Akropolis, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  77. ↑ Skałka, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  78. ↑ Zygmunt August, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  79. ↑ Powrót Odysa, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  80. ↑ Daniel, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-07-22].
  81. ↑ a b c Michałowski 1954 ↓, s. 208.
  82. ↑ Małgorzata Kosińska, Zygmunt Krauze | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl, sierpień 2002 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  83. ↑ Premiera „Ofelii” Jerzego Fryderyka Wojciechowskiego w poznańskim Teatrze Wielkim [online], dzieje.pl [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  84. ↑ Sąd Boży w bazie filmpolski.pl
  85. ↑ Sędziowie. Tragedya w bazie filmpolski.pl
  86. ↑ Robert Birkholc, „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego, reż. Andrzej Wajda [online], Culture.pl, maj 2014 [dostęp 2023-07-22].
  87. ↑ To już 20 lat. Pamiętasz jeszcze stare banknoty?. businessinsider.com.pl. [dostęp 2017-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (pol.).
  88. ↑ Polscy malarze XIX/XX w.: Stanisław Wyspiański (1869-1907). nbp.pl. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
  89. ↑ M.P. z 2006 r. nr 89, poz. 917.
  90. ↑ Sokół i Pono. wywiadowcy.pl. [dostęp 2012-02-18]. (pol.).
  91. ↑ Sokół – rapujący praprawnuk Stanisława Wyspiańskiego [online], Onet Kultura, 9 czerwca 2020 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  92. ↑ Pawilon Wyspiańskiego [online], Zarząd Inwestycji Miejskich, 14 grudnia 2017 [dostęp 2023-07-22] (pol.).
  93. ↑ Pomnik Stanisława Wyspiańskiego – Magiczny Kraków [online], www.krakow.pl [dostęp 2023-07-22].
  94. ↑ Teatr Śląski im. St. Wyspiańskiego – Biuletyn Informacji Publicznej Samorządu Województwa Śląskiego [online], bip.slaskie.pl [dostęp 2023-07-22].
  95. ↑ SP Bibice – Historia szkoły. [dostęp 2021-09-07].
  96. ↑ Zespół Szkół Publicznych Liceum Ogólnokształcące Im. Stanisława Wyspiańskiego W Rymanowie, Szkolna 2, Rymanów [online], www.eduranking.pl [dostęp 2023-07-22].
  97. ↑ 125-lecie działalności Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. nbp.pl, 6 września 2018. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
  98. ↑ 150. rocznica urodzin Stanisława Wyspiańskiego. Katalog Znaków Pocztowych. www.kzp.pl. [dostęp 2019-04-28]. (pol.).
  99. ↑ Europeum dla Stanisława Wyspiańskiego [online], Muzeum Narodowe w Krakowie, 2021.
  100. ↑ Redakcja, Kraków. Mural według projektu Wyspiańskiego na fasadzie szpitala [online], Gazeta Krakowska, 27 lipca 2022 [dostęp 2023-09-23] (pol.).

Bibliografia

Książki i rozdziały prac zbiorowych

Artykuły naukowe i specjalistyczne

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!