Ulica została wytyczona w 1253, wraz z lokacją miasta[1]. W średniowieczu i w okresie I Rzeczypospolitej należała do najludniejszych i najważniejszych w mieście. Wychodząc z północno-wschodniego narożnika Rynku łączyła go z Bramą Wielką (rozebraną na początku XIX wieku[1]; w 1996 odkryto jej XVI-wieczne fragmenty[2]), Chwaliszewem, Ostrowem Tumskim (katedrą), a dalej wyprowadzała ruch w kierunku wschodnim: Warszawy, Torunia i Gdańska. Miała charakter przede wszystkim rzemieślniczy, z przewagą rzemiosł skórzanych (głównie kuśnierze) i metalowych, ze szczególnym udziałem złotników[3].
Ulica i fasady zlokalizowanych przy niej kamienic zostały prawie całkowicie przebudowane po II wojnie światowej. Również wylot traktu w stronę Chwaliszewa i Mostu Chwaliszewskiego (obecnie plac Międzymoście) wyglądał przed wojną zupełnie inaczej i był ściśle zabudowany kamienicami[4].
Obiekty
W czasach I Rzeczypospolitej jedną z najokazalszych kamienic miejskich, był wzorowany na Pałacu Górków, budynek pod obecnym numerem 1. Zajmował kilka parceli, dysponował sadzawką i arkadowymikrużgankami otaczającymi z dwóch stron dziedziniec. Od strony ul. Żydowskiej miał dwupiętrowe skrzydło boczne[5]. W obecnej kamienicy przez kilkanaście lat po II wojnie światowej działał klub studencki Od Nowa, powstały na fali odwilży popaździernikowej. Pod numerem 9 (na narożniku ulicy Szewskiej) stoi kamienica zaprojektowana przez Hugona Kindlera, architekta oraz członka rady miejskiej (1855-1930[1]) i wzniesiona w 1896[1] lub 1894[3]. Był to dom własny artysty, co przypominają elementy dekoracji nawiązujące do budownictwa. Kamienica nr 20 pochodzi z 1907[1] lub 1910[3]. Wzniosło ją Towarzystwo Handlowe braci Panke z przeznaczeniem m.in. na dom towarowy. Jest jedną z pierwszych w Poznaniu budowli żelbetowych. Jej fasada cechuje się stylistyką secesji i wczesnego modernizmu (według Marcina Libickiego był to prawdopodobnie pierwszy w Poznaniu dom, który zerwał ze stylistyką historyzującą[1]). Podobną funkcję pełniła kamienica pod numerem 21 należąca w przeszłości do przedsiębiorcy Otto Sterna, który miał również inne posesje przy ulicy Woźnej. Budynek ten ma charakterystyczne dekoracje z cegły glazurowanej[3].
W połowie ulicy działało kino Corso, późniejszy Gong, zlikwidowany w latach 90. XX wieku. W 1932 wybuchł tutaj pożar w kabinie operatora, który doznał poważnych poparzeń przy próbie ratowania taśm filmowych[4].
↑ abcdPoznań – przewodnik po zabytkach i historii, JanuszJ.Pazder (oprac.), JerzyJ.Borwiński, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 99–101, ISBN 83-87847-92-5, OCLC830535344.
↑Atlas architektury Poznania, JanuszJ.Pazder (red.), AleksandraA.Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 306, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC316600366.
Bibliografia
Zygmunt Zaleski, Nazwy ulic w Poznaniu, Magistrat Stołeczny Miasta Poznania, 1926
Zbigniew Zakrzewski, Nazwy osobowe i historyczne ulic Poznania, Wydawnictwo Poznańskie, 1971
Poznań plus 4 – plan miasta 1:20.000, wyd. Demart, Warszawa, 2006, ISBN 83-7427-282-1.