Nazwa ówczesnego miasta pochodzi od dnia tygodnia – środy. To właśnie wtedy organizowano w Śródce cotygodniowy targ. Od Śródki pochodzi zaś nazwa, znajdującego się na jej skraju, dużego skrzyżowania o ruchu okrężnym, ronda Śródka. Jednak z uwagi na jego położenie w pewnej odległości od Śródki, a jednocześnie w pobliżu Komandorii, także ta część Poznania bywa nazywana mylnie Śródką[potrzebny przypis].
Osadnictwo z okresu początków państwa polskiego związane jest z istnieniem piastowskiego znajdującego się na dzisiejszym Ostrowie Tumskim. Początkowo Śródka była osadą przynależącą do księcia, jednak już przed 1231 rokiem lokowana zostało jako miasto na prawie niemieckim[6][7]. Przed połową XIII wieku była miastem, w którym odbywały się regularnie targi i jarmarki, z zabudową w postaci zespołu jatek rzeźnickich, piekarskich oraz szewskich. Po lokacji lewobrzeżnego Poznania, w 1253 w roku, straciła na znaczeniu i uległa częściowemu (a być może nawet prawie całkowitemu) wyludnieniu. Została podarowana w 1288 biskupom poznańskim; biskupowiJanowi Gerbiczowi. Jednocześnie zachowała wcześniej posiadane prawa[8]. Od XIII w. Śródka posiadała samorząd, a od XV wieku prawa miejskie. W czasie wojny trzynastoletniej Śródka wystawiła w 1458 roku 3 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku[9].
W styczniu 1637 spaliła się praktycznie cała zabudowa Śródki. Władysław IV Waza, przywilejem z 26 marca 1637, zwolnił wszystkich pogorzelców z danin na rzecz państwa przez okres czterech lat[10]. W roku 1717 biskup Wojciech Tholibowski wykupił i rozebrał czternaście domów, celem przygotowania placu pod budowę klasztoru Reformatów[8]. W 1793 liczyła 44 domy mieszczan[11].
W 1800 roku rząd pruski włączył Śródkę, miasto liczące wówczas 553 mieszkańców[12] w granice Poznania nadając przy tym tej części miasta niemiecką nazwę Schrodka.
7 grudnia 2007 Śródka została połączona z Ostrowem Tumskimmostem Biskupa Jordana, który jest kolejną w dziejach przeprawą przez Cybinę. Poprzedni most istniał w tym miejscu do 1969 roku. Zespół urbanistyczno-architektoniczny Ostrowa Tumskiego i Śródki od 6 października 1982 roku figuruje w rejestrze zabytków pod numerem A-239[14].
Kultura
Atrakcją turystyczną Śródki jest trójwymiarowy mural Opowieść śródecka z trębaczem na dachu i kotem w tle zajmujący dwie ściany kamienicy pod adresem Śródka 3/Rynek Śródecki/Filipińska (wsch. od strony rynku i pn. od strony ul. Filipińskiej), odsłonięty 1 października 2015[15]. Autorką dzieła jest Arleta Kolasińska, która w 2018 na ścianie nieodległej kamienicy przy ul. Ostrówek 17 umiejscowiła pierwszą w Poznaniu instalację wydającą dźwięki w wyniku przepływania wody deszczowej, zatytułowaną Zielona Symfonia (450 m²), wzorowaną na Grającym domu w Dreźnie. Jest to system rur, zbiorników i rynien o skomplikowanym kształcie[16].
Ulice
Obecne
Bydgoska
Cybińska
Filipińska
Gdańska
Św. Jacka – najkrótsza ulica w Poznaniu wraz z Cybińską[17] (pierwotnie Św. Jana)
W kamienicy przy ul. Śródka 13 rozgrywa się zasadnicza część akcji powieści Pierścień BolesławaZbigniewa Wojtysia. W jednym z mieszkań pod tym adresem miałby się mieścić schowek, kryjący dowody na przyłączenie się Bolesława Zapomnianego do reakcji pogańskiej (m.in. nieznane części Kroniki Thietmara – tzw. Thietmar-B)[19].
W 2016 ukazała się publikacja Trzeba by jeszcze powiedzieć. Z Archiwum Społecznego Śródki prezentująca nie drukowane wcześniej materiały zdjęciowe na temat dzielnicy[20].
↑Waldemar Karolczak: Życie codzienne mieszkańców Śródki w XIX i na początku XX wieku. T. 1/1997: Śródka Ostrówek Św. Roch. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 1997, s. 160, seria: Kronika Miasta Poznania.
↑Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 76-77.
↑Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 245.
↑Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, Wielkopolska t. I, Warszawa 1883, s. 48.
↑Ewa Pawlak, Paweł Pawlak, Świetność poznańskiej Śródki i Ostrówka z ziemi wydobyta, w: Wielkopolski Biuletyn Konserwatorski, tom IV/2015, s.200-203,211-216, ISBN 978-83-931388-9-0.
↑Kodex dyplomatyczny Wielkiej Polski; Codex diplomaticus Majoris Poloniae zawierający bulle papieżów, nadania książąt, przywileje miast, klasztorów i wsi, wraz z innemi podobnéj treści dyplomatami, tyczącemi się historyi téj prowincyi od roku 1136 do roku 1597; zebrany z materyałow przez Kaźmierza Raczyńskiego byłego Generała W. Polskiego i Marszałka nadwornego koronnego przysposobionych; wydany przez Edwarda Raczyńskiego, Poznań 1840, s. 181.