Ulica doprowadzała w przeszłości do kościoła i klasztoru dominikanek (katarzynek). W XIX wieku istniało oryginalne przejście nad ulicą w kształcie łuku łączące klasztor z domem kapelana. Po I wojnie światowej obiekty klasztorne i kościół przejęli salezjanie, a odnowił je Maksymilian Garstecki. Nazwa ulicy została powzięta od dużego placu, na którym stał tabor miejski, a zajmowali się nim masztalerze[1].
Pod nr 8 (w oficynie) w latach międzywojennych mieściła się restauracja Jarockiego, która służyła za miejsce zebrań organizacji politycznych, robotniczych, artystycznych i sportowych. 16 marca 1932 na jednym z takich zebrań przemawiał Stanisław Dubois[2]. Po wojnie, pod tym numerem od 22 marca 1945 mieścił się Komitet Dzielnicowy Śródmieście PPR, przeniesiony z kamienicy przy ulicy Mielżyńskiego 3[3]. W kamienicy pod numerem 8A odbyło się w dniu 31 października 1926 zebranie założycielskie Polskiego Związku Hokeja na Trawie, co upamiętnia stosowna tablica z 2006[4]. Na narożniku ul. 23 Lutego stała obecnie nieistniejąca kamienica z cukiernią żydowskiego przedsiębiorcy Ludwika Hirschlika, która była celem antysemickich pochodów studenckich, kończących się niejednokrotnie wybiciem szyb[1].
Od XIX wieku ulica figuruje jako Marstallstrasse zamiennie z polską nazwą Masztalarska[7][8]. Podczas okupacji przemianowana na niemiecką nazwę Marstallstrasse[9]. Po wojnie, w 1946, przywrócono pierwotną polską nazwę[10].
↑Henryk Kondziela, Marian Olszewski: Miejsca pamiątkowe związane z dziejami ruchu robotniczego w Poznaniu w: Kronika Miasta Poznania 2/1966, s. 43; on-line: [1]
↑Dominik Nosiadek, Niby tylko cztery lata, w: Pierwsze lata. Wspomnienia poznaniaków o latach 1945-1948, Wydawnictwo Poznańskie, 1980, ss.149,156, ISBN 83-210-0114-9