PROFILBARU.COM

Amilopectina
Identificadores
Número CAS	9037-22-3
PubChem	439207
ChemSpider	388347
UNII	4XO4QFV777
Número CE	232-911-6
	InChI InChI=1S/C30H52O26/c31-1-6-11(35)13(37)19(43)28(50-6)55-24-9(4-34)52-27(21(45)16(24)40)48-5-10-25(56-29-20(44)14(38)12(36)7(2-32)51-29)17(41)22(46)30(53-10)54-23-8(3-33)49-26(47)18(42)15(23)39/h6-47H,1-5H2/t6-,7-,8-,9-,10-,11-,12-,13+,14+,15-,16-,17-,18-,19-,20-,21-,22-,23-,24-,25-,26+,27+,28-,29-,30-/m1/s1; Key: WMGFVAGNIYUEEP-WUYNJSITSA-N InChI=1/C30H52O26/c31-1-6-11(35)13(37)19(43)28(50-6)55-24-9(4-34)52-27(21(45)16(24)40)48-5-10-25(56-29-20(44)14(38)12(36)7(2-32)51-29)17(41)22(46)30(53-10)54-23-8(3-33)49-26(47)18(42)15(23)39/h6-47H,1-5H2/t6-,7-,8-,9-,10-,11-,12-,13+,14+,15-,16-,17-,18-,19-,20-,21-,22-,23-,24-,25-,26+,27+,28-,29-,30-/m1/s1; Key: WMGFVAGNIYUEEP-WUYNJSITBP;
Propiedades
Fórmula molecular	variable
Masa molecular	variable
Aspecto	po branco
	; Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A amilopectina é un dos polímeros que forman parte do amidón, xunto coa amilosa. É un polisacárido característico das plantas e as algas ^[1], moi ramificado, composto por moitas unidades de glicosa (de 2.000 a 200.000), e cun peso molecular que pode ser de máis de 100 millóns de daltons. É soluble en auga ^[2] (aínda que en textos non actualizados se informe do contrario^[3]).

As unidades de glicosa que a forman están unidas por enlace O-glicosídico α(1→4) formando unha cadea liñal. A cadea ten ramificacións cada 24-30 unidades de glicosa, e no punto de ramificación o enlace glicosídico é α(1→6). A molécula resultante pode ser rapidamente degradada encimaticamente polos extremos das súas moitas ramificacións. En comparación, o outro compoñente do amidón, a amilosa, ten menos puntos por onde poida comezar o ataque encimático, polo que se hidroliza máis lentamente e ten unha maior densidade e é insoluble.

Os animais teñen un polisacárido similar á amilopectina chamado glicóxeno, coa mesma composición, estrutura ramificada e tipo de enlaces, pero que ten ramificacións máis numerosas (cada 8-12 unidades de glicosa) e cada rama é máis curta.

A función da amilopectina é a reserva enerxética. As plantas almacenan amidón en orgánulos especializados chamados amiloplastos, e, en menor cantidade, nos cloroplastos fotosintéticos. Cando a célula precisa enerxía, a planta hidroliza o amidón, liberando a glicosa, que pode ser oxidada despois na respiración celular. Os seres humanos e outros animais poden dixerir a amilopectina utilizando encimas amilases, que hidrolizan os enlaces α(1→4), e os encimas desramificantes α(1→6)-glicosidases, que hidrolizan os enlaces α(1→6) dos puntos de ramificación.

Un gránulo de amidón está constituído por un 70 % de amilopectina en peso, e o resto é amilosa, pero isto varía dependendo da fonte analizada. Os amidóns que teñen máis amilopectina, preto do 100 %, denomínanse céreos, como os de certos tipos de arroz, millo ou pataca. Noutros tipos de pataca o contido é menor, dun 75%, por exemplo. Hai patacas modificadas xeneticamente para producir só amilopectina, e en 2010 foi aprobada a comercialización en Europa da pataca Amflora ^[4]^[5].