Αγαλματίδιο από ελεφαντοστό γνωστό ως «Η Παναγία και το βρέφος» (ύψος περίπου 25 εκατοστά) - Παρίσι, τέλη του 13ου αιώνα - Λούβρο
Η τέχνη στη Γαλλία αναφέρεται στο σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας που προέρχεται από τη γεωγραφική περιοχή της Γαλλίας. Η σύγχρονη Γαλλία ήταν ένα από τα κέντρα της ευρωπαϊκής τέχνης της Παλαιολιθικής περιόδου, από την οποία έχουν διασωθεί πολλά μεγαλιθικά μνημεία, και της εποχής του σιδήρου, από την οποία προέρχονται πολλά από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα της πρώιμης κελτικής τέχνης. Η γαλατορωμαϊκή περίοδος άφησε ένα ξεχωριστό στυλ κεραμικής, στην περιοχή γύρω από τα σύγχρονα γαλλο-γερμανικά σύνορα άνθισε η μαζική παραγωγή λεπτά διακοσμημένων αρχαίων ρωμαϊκών αγγείων, τα οποία εξάγονταν στην Ιταλία και άλλα μέρη σε μεγάλη κλίμακα. Με τη Μεροβίγγεια τέχνη επήλθαν σημαντικές αλλαγές στον τομέα των τεχνών. Η Καρολίγγεια Αναγέννηση έδωσε νέα ώθηση στις τέχνες και την αρχιτεκτονική. Από τον 6ο έως τον 10ο αιώνα η τέχνη που αναπτύχθηκε στο έδαφος της Γαλλίας ήταν ένα παρακλάδι της «βαρβαρικής τέχνης» που δέσποζε στην Ευρώπη.
Η τέχνη της σύγχρονης Γαλλίας ουσιαστικά αρχίζει τον 11ο αιώνα με την ανάπτυξη της ρομανικής τέχνης και αργότερα της γοτθικής τέχνης, που εισήγαγαν την ιστορία των γαλλικών καλλιτεχνικών τεχνοτροπιών ως διακριτών και επιδραστικών στοιχείων στην ευρύτερη ανάπτυξη της τέχνης της χριστιανικής Ευρώπης. Η έλευση της Αναγέννησης οδήγησε την Ιταλία να γίνει το κέντρο των καλλιτεχνικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Η Γαλλία προσάρμοσε την ιταλική επίδραση αναπτύσσοντας τη Γαλλική αναγέννηση. Στο ιταλικό μπαρόκ πρόσθεσε κλασικά χαρακτηριστικά εισάγοντας τον κλασικισμό, στη συνέχεια ακολούθησαν οι τεχνοτροπίες του ροκοκό και αργότερα του νεοκλασικισμού. Κατά τον 19ο έως τα μέσα του 20ού αιώνα, η γαλλική τέχνη κατείχε ηγετικό ρόλο στο χώρο των Τεχνών.[1]
Ένα από τα παλαιότερα ευρήματα είναι η μάσκα της Ρος-Κοτάρ, που βρέθηκε το 2002 σε σπηλιά κοντά στις όχθες του ποταμού Λίγηρα και χρονολογείται από περίπου το 33.000 π.Χ. ή και νωρίτερα (Μουστιαία περίοδος) και υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι Νεάντερταλ πιθανόν να είχαν αναπτύξει μια εξελιγμένη και περίπλοκη καλλιτεχνική παράδοση.[3]
Στη νεολιθική περίοδο, αρχίζουν να εμφανίζονται μεγαλιθικά μνημεία, όπως τα ντολμέν, τα μενίρ και τα κρόμλεχ στη Βρετάνη στα μεγαλιθικά μνημεία του Καρνάκ και τα μεγαλιθικά μνημεία του Λοκμαριακέ, ο τύμβος του Μπαρνενές και στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας στο νομό Σαράντ. Τα μνημεία αυτά χρονολογούνται από την 4η χιλιετία ή και παλαιότερα την 5η χιλιετία π.Χ. Στη Γαλλία υπάρχουν περίπου 5.000 μεγαλιθικά μνημεία, κυρίως στη Βρετάνη. Ο νεκρικός τύμβος στο Γκαβρινίς, ένα μικρό νησί στον κόλπο του Μορμπιάν στη νότια Βρετάνη είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα μεγαλιθικής τέχνης: ο εσωτερικός διάδρομος των 14 μέτρων είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου διακοσμημένος με διακοσμητικά γλυπτά. Το Μεγάλο σπασμένο μενίρ του Ερ Γκρα, τώρα σε τέσσερα κομμάτια, είχε αρχικά πάνω από 20 μέτρα ύψος και φέρει γλυπτές αναπαραστάσεις. Έχουν βρεθεί επίσης πολυάριθμες ζωγραφισμένες πέτρες, γυαλισμένα πέτρινα τσεκούρια και εγχάρακτα μενίρ.
Η κελτική τέχνη συνδέεται με τους πρωτο-κελτικούς πολιτισμούς των τεφροδόχων υδριών (Ούρνφιλντ) (1350 π.Χ.-950 π.Χ.) και Χάλστατ (1100 π.Χ.-450 π.Χ.) και κυρίως με τον πολιτισμό Λα Τεν (450 π.Χ.-50 π.Χ.) που εξαπλώθηκαν από την κεντρική Ευρώπη κυρίως στην ανατολική Γαλλία. Αυτή η τέχνη βασίστηκε σε γηγενείς, κλασικές και ίσως, μεσογειακές και ανατολικές επιρροές.
Οι Κέλτες της Γαλατίας είναι γνωστοί μέσω πολυάριθμων τάφων και νεκρικών μνημείων που βρέθηκαν σε όλη τη Γαλλία και περιλαμβάνουν έργα μεταλλοτεχνίας, ξυλόγλυπτα και κεραμικά. [5]Από αυτή την εποχή προέρχονται επίσης οι γαλατικοί οχυρωμένοι οικισμοί (oppidum).
Η κελτική τέχνη είναι πολύ διακοσμητική, αποφεύγει τις ευθείες γραμμές και μόνο περιστασιακά χρησιμοποιεί συμμετρία, συχνά δε περιλαμβάνει πολύπλοκους συμβολισμούς. Στα τέχνεργα που έχουν βρεθεί, υπάρχουν κυρίως χρηστικά αντικείμενα, κράνη, ασπίδες και θώρακες πανοπλίας, κοσμήματα, νομίσματα, κατασκευασμένα από ορείχαλκο, σίδηρο, ασήμι ή χρυσό, πηλό, γυαλί και κόκαλο με ασύμμετρα και καμπυλόγραμμα αφηρημένα διακοσμητικά στοιχεία, λεπτοδουλεμένες επιφάνειες και προτίμηση στις φανταστικές συνθέσεις, στα σκίτσα ή στις διφορούμενες φιγούρες και την οφθαλμαπάτη. [6]Ο κελτικός τάφος του Βιξ στη σημερινή Βουργουνδία αποκάλυψε τον μεγαλύτερο χάλκινο κρατήρα της Αρχαιότητας, που πιθανότατα εισήχθη από τους Κέλτες από την Αρχαία Ελλάδα.
Η περιοχή της Γαλατίας πέρασε υπό την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον 1ο αιώνα π.Χ. έως τον 5 αιώνα μ.Χ. Η νότια Γαλλία, και ιδιαίτερα η Προβηγκία και το Λανγκεντόκ, είναι γνωστή για τα πολλά διατηρημένα γαλατορωμαϊκά μνημεία της. Το Λούγδουνο, η σύγχρονη Λυών, ήταν την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η μεγαλύτερη πόλη εκτός Ιταλίας και γέννησε δύο Ρωμαίους Αυτοκράτορες. Η πόλη έχει διατηρήσει αρκετά ρωμαϊκά μνημεία, συμπεριλαμβανομένου ενός θεάτρου.
Η μεροβίγγεια τέχνη είναι η τέχνη και η αρχιτεκτονική της φραγκικής δυναστείας των Μεροβίγγειων, η οποία διήρκεσε από τον 5ο έως τον 8ο αιώνα στη σημερινή Γαλλία, το Βέλγιο και τη Γερμανία. Η ενοποίηση του φραγκικού βασιλείου υπό τον Κλόβις Α΄ ( βασ.481–511) και ο εκχριστιανισμός του, προκάλεσε στην ανάγκη οικοδόμησης εκκλησιών και μοναστηριών. Οι πρώτοι ναοί πιθανώς αντιγράφηκαν από ρωμαϊκές βασιλικές. Δυστυχώς, οι περισσότερες από αυτές τις κατασκευές ήταν ξύλινες και δεν έχουν επιβιώσει λόγω καταστροφής από πυρκαγιές, είτε τυχαία είτε που προκλήθηκαν από τους Βίκινγκς την εποχή της εισβολής τους. Οι διασωθέντες ναοί και μονές της περιόδου είναι ελάχιστοι, το παλαιότερο χριστιανικό μνημείο της Γαλλίας Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννου στο Πουατιέ, το αββαείο του Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε κ.α. Οι Μεροβίγγειοι τεχνίτες γύρω στον 7ο αιώνα ήταν γνωστοί και έφθασαν στην Αγγλία όπου ανέλαβαν την οικοδόμηση αγγλικών εκκλησιών.
Η γλυπτική περιορίστηκε στην απλή τεχνική της διακόσμησης σαρκοφάγων, βωμών και εκκλησιαστικών επίπλων και η ζωγραφική στις τοιχογραφίες εκκλησιών και στα εικονογραφημένα χειρόγραφα. [7]
Η ανάπτυξη της αργυροχρυσοχοΐας επέφερε μια αναζωπύρωση της κελτικής διακόσμησης, η οποία, με χριστιανικά ή ζωομορφικά μοτίβα, αποτελεί τη βάση της μεροβίγγειας τέχνης. [8]
Πρώιμα μεσαιωνικά γλυπτά από τον 7ο και 8ο αιώνα, έργα και κοσμήματα από χρυσό, ελεφαντόδοντο, έπιπλα, κεραμικά, βιτρό, ξυλόγλυπτα, όπλα και διακοσμημένα χειρόγραφα εκτίθενται στο Μουσείο Κλυνύ στο Παρίσι.[9]
Εξώφυλλο Ευαγγελίου (Codex Aureus), γύρω στο 870, Σαιν-Ντενί
Η Καρολίγγεια τέχνη είναι η περίοδος των 150 ετών περίπου από 750 έως 900, ευρέως γνωστή ως Καρολίγγεια Αναγέννηση. Ο Καρλομάγνος αλλά και ο διάδοχός του Λουδοβίκος ο Ευσεβής προστάτευσαν τις τέχνες, που συνδύασαν την κλασική ρωμαϊκή και παλαιοχριστιανική παράδοση με την τέχνη των γερμανικών φύλων που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη κατά τις Μεγάλες Μεταναστεύσεις. Αναπτύχθηκαν έτσι εντελώς νέες καινοτομίες και τέθηκαν τα θεμέλια για την άνοδο της ρομανικής τέχνης και, αργότερα, της γοτθικής τέχνης στη Δύση.
Από την περίοδο σώζονται εικονογραφημένα χειρόγραφα, έργα μεταλλοτεχνίας, γλυπτά μικρής κλίμακας, ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Οι Καρολίγγειοι κατασκεύασαν επίσης πολλές εκκλησίες και μονές σε όλη τη Γαλλία, σημαντικά επιτεύγματα της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, όπως το αββαείο του Κλυνύ. Στα εργαστήρια συγγραφής των μοναστηριών (scriptoria) αντιγράφονταν αρχαία χειρόγραφα για την προώθηση του γραμματισμού και της πίστης.
Με το τέλος της καρολίγγειας κυριαρχίας γύρω στο 900, η καλλιτεχνική παραγωγή σταμάτησε για σχεδόν τρεις γενιές καθώς τα εδάφη που αργότερα αποτέλεσαν το βασίλειο της Γαλλίας ερημώθηκαν από ένα νέο κύμα βαρβαρικών επιδρομών. Προς το τέλος 10ου αιώνα, με το κίνημα μεταρρύθμισης του αββαείου του Κλυνύ δημιουργήθηκε ένα πνεύμα αναβίωσης της έννοιας της αυτοκρατορίας και η παραγωγή τέχνης ξανάρχισε.
Κατά τον 11ο αιώνα, όπως και τον προηγούμενο, τα μοναστήρια εξακολούθησαν να παραμένουν οι εστίες όπου προετοιμαζόταν μια νέα τέχνη, η ρομανική τέχνη, όπως ονομάστηκε τον 19ο αιώνα, που επικεντρώθηκε στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική και τη γλυπτική και αναπτύχθηκε στη Γαλλία, όπως και σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, σε διάστημα 150 ετών, από περίπου το 1000 μ.Χ. έως την άνοδο του γοτθικού ρυθμού, ο οποίος εξαπλώθηκε στα μέσα του 12ου αιώνα στη Γαλλία. Στο Λανγκεντόκ, στη Βουργουνδία και τη Νορμανδία, τα μεγάλα μοναστήρια ξαναέχτισαν νέες εκκλησίες μεταμορφώνοντας τη μορφή της παλαιάς βασιλικής σε μεγαλόπρεπο οικοδόμημα με πολλά κλίτη, που η ισορροπία του στηρίζεται σε ένα σύστημα θόλων.
Περί τα τέλη του 11ου αιώνα, εμφανίστηκε πάλι μετά από πέντε αιώνες, αρχικά στην Τουλούζη και στο αββαείο του Κλυνύ, η μνημειακή γλυπτική. Τα περισσότερα ρομανικά γλυπτά ενσωματώθηκαν στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική όχι μόνο για αισθητικούς, αλλά και για δομικούς σκοπούς και είχαν επιρροές από τη βυζαντινή και την παλαιοχριστιανική γλυπτική καθώς και μοτίβα της «βαρβαρικής τέχνης», όπως οι γκροτέσκο μορφές, τα θηρία και τα γεωμετρικά μοτίβα. Για πρώτη φορά μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η μνημειακή γλυπτική αναδείχθηκε ως σημαντική μορφή τέχνης. Υπήρχαν και παλαιότερα μερικά σπάνια ανάγλυφα, με αβέβαιη πλαστική απόδοση, διάσπαρτα πάνω σε επιφάνειες τοίχων. Τώρα όμως τοποθετούνται σε εμφανή σημεία του ρομανικού οικοδομήματος και είναι συγκινητικές οι αβέβαιες και διστακτικές προσπάθειες των καλλιτεχνών να αποδώσουν και πάλι την πραγματικότητα του τρισδιάστατου κόσμου. [10]
Οι προσόψεις των εκκλησιών, οι πύλες, τα περιστύλια και οι κίονες επεκτάθηκαν σε μέγεθος και διακόσμηση, όπως η πύλη του αββαείου του Μουασάκ (περ. 1110-1130). Μνημειακές πύλες και κηροπήγια, συχνά διακοσμημένα με σκηνές από τη βιβλική ιστορία πιστοποιούν τις ικανότητες των τεχνιτών της εποχής και την ζωντάνια της ρομανικής γαλλικής τέχνης. Τοιχογραφίες φιλοτεχνήθηκαν στους θόλους και τους τοίχους των εκκλησιών. Πλούσια υφάσματα και πολύτιμα αντικείμενα σε χρυσό και ασήμι, όπως δισκοπότηρα και λειψανοθήκες, παρήχθησαν σε αυξανόμενο αριθμό για να καλύψουν τις ανάγκες της λειτουργίας και να υπηρετήσουν τη λατρεία των αγίων. Τον 12ο αιώνα, τα πέτρινα γλυπτά μεγάλης κλίμακας εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη. Στις γαλλικές ρομανικές εκκλησίες της Προβηγκίας, της Βουργουνδίας και της Ακουιτανίας, γλυπτά κοσμούσαν τις προσόψεις και τα αγάλματα ενσωματώθηκαν στους κίονες.
Μεγάλη άνθηση γνώρισε και η μικροτεχνία. Τότε εμφανίστηκαν τα βιτρώ που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα κατά τον 12ο αιώνα.[10]
Στη Γαλλία, η γοτθική τέχνη και αρχιτεκτονική αναπτύχθηκε περίπου για 300 χρόνια, από τα μέσα του 12ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα. Τα κύρια μέσα γοτθικής τέχνης ήταν η γλυπτική, η ζωγραφική σε ξύλο, το βιτρό, η τοιχογραφία και το εικονογραφημένο χειρόγραφο.
Καθώς δεν υπήρχε παράδοση γλυπτικής στην Ιλ-ντε-Φρανς, κάλεσαν γλύπτες από το δουκάτο της Βουργουνδίας οι οποίοι δημιούργησαν τις επαναστατικές μορφές που λειτουργούσαν ως κολώνες στη δυτική πύλη του καθεδρικού ναού της Σαρτρ και ήταν μια εντελώς νέα εφεύρεση στη γαλλική τέχνη. Σταδιακά οι καλλιτέχνες επηρεάστηκαν από τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά, όπως στα έργα του ΦλαμανδούγλύπτηΚλάους Σλούτερ που οι μορφές του χαρακτηρίζονται από εκφραστικότητα, ρεαλισμό και όγκο. Η στροφή προς τον νατουραλισμό σηματοδότησε το τέλος της γοτθικής γλυπτικής, που μετεξελίχθηκε στο κλασικιστικό στυλ της Γαλλικής Αναγέννησης από τα τέλη του 15ου αιώνα.
Η ζωγραφική με τεχνοτροπία που μπορεί να ονομαστεί γοτθική εμφανίστηκε περίπου το 1200, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την έναρξη της γοτθικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής. Η μετάβαση από το ρομανικό στο γοτθικό ύφος είναι δυσδιάκριτη και σε καμία περίπτωση δεν ορίζεται σαφώς, αλλά παρατηρείται ένα πιο ζοφερό, σκοτεινό και συναισθηματικό ύφος από την προηγούμενη περίοδο. Αυτή η μετάβαση συμβαίνει αρχικά στην Αγγλία και τη Γαλλία γύρω στο 1200, στη Γερμανία γύρω στο 1220 και στην Ιταλία γύρω στο 1300. Η ζωγραφική, η αναπαράσταση εικόνων σε επιφάνεια, ασκήθηκε κατά τη γοτθική περίοδο σε τέσσερις τύπους: νωπογραφίες (φρέσκο), πίνακες σε ξύλο, εικονογραφημένα χειρόγραφα και βιτρό. Οι νωπογραφίες συνέχισαν να χρησιμοποιούνται ως το κύριο εικονογραφικό είδος στους τοίχους των εκκλησιών στη νότια Ευρώπη ως συνέχεια των παλαιοχριστιανικών και ρομανικών παραδόσεων. Στα βόρεια, το βιτρό παρέμεινε η κυρίαρχη μορφή τέχνης μέχρι τον 15ο αιώνα.[12]
Από τα τέλη του 15ου αιώνα, οι γαλλικοί Ιταλικοί πόλεμοι και η εγγύτητα της ζωντανής αυλής του δουκάτου της Βουργουνδίας και των άλλων πριγκιπικών αυλών με τις φλαμανδικές διασυνδέσεις τους, έφεραν τους Γάλλους σε επαφή με τις ιδέες, την αρχιτεκτονική, τους πίνακες ζωγραφικής και το δημιουργικό πνεύμα της Βόρειας και της Ιταλικής Αναγέννησης. Οι αρχικές καλλιτεχνικές αλλαγές εκείνη την εποχή στη Γαλλία συντελέστηκαν από Ιταλούς και Φλαμανδούς καλλιτέχνες, όπως ο Ζαν Κλουέ και ο γιος του Φρανσουά Κλουέ, μαζί με τους Ιταλούς, τον Ρόσσο Φιορεντίνο, τον Φραντσέσκο Πριματίτσο και τον Νικολό ντελ’Αμπάτε της αποκαλούμενης πρώτης Σχολής του Φονταινεμπλώ, από το 1531. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι προσκλήθηκε επίσης στη Γαλλία από τον Φραγκίσκο Α' το 1516, αλλά εκτός από τους πίνακες που έφερε μαζί του, παρήγαγε ελάχιστα για τον Γάλλο βασιλιά καθώς μετά από τρία χρόνια πέθανε.[13]
Η τέχνη της περιόδου έως το 1610 συχνά εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από όψιμες ιταλικές εικονογραφικές και γλυπτικές τεχνικές που συνήθως αναφέρονται ως Μανιερισμός, ο οποίος συνδέεται μεταξύ άλλων με τα έργα του Μιχαήλ Άγγελου καθώς και του Παρμιτζανίνο. [14]Χαρακτηρίζεται από μορφές επιμήκεις και την εισαγωγή της αλληγορίας και της μυθολογίας. Σημαντικός Γάλλος ζωγράφος της εποχής ήταν ο Ζαν Φουκέ.
Σαλόνι κυριών, 1636, Αβραάμ ΜποςΗ Εκπαίδευση της Παναγίας, Ζωρζ ντε Λα Τουρ, περ. 1650, Συλλογή Φρικ, Νέα Υόρκη
Πολλοί νέοι Γάλλοι ζωγράφοι των αρχών του αιώνα, όπως ο Νικολά Πουσέν, ο Κλωντ Λορραίν, ο Βαλεντέν ντε Μπουλόνι και ο Σιμόν Βουέ ταξίδεψαν στη Ρώμη για να εκπαιδευτούν και σύντομα αφομοίωσαν την επιρροή του Καραβάτζο, το μπαρόκ ύφος του, ύφος μεγαλειώδες και υποβλητικό με πνευματικότητα και έκφραση βαθιών συναισθημάτων. [16]Στον Βουέ αποδίδεται η εισαγωγή του μπαρόκ στη Γαλλία. Αλλά η γαλλική ζωγραφική απομακρύνθηκε σύντομα από την υπερβολή και τον νατουραλισμό του ιταλικού μπαρόκ και ζωγράφοι όπως ο Εστάς Λε Συέρ και ο Λωράν ντε Λα Ιρ, ακολουθώντας το παράδειγμα του Νικολά Πουσέν ανέπτυξαν έναν κλασικιστικό τρόπο γνωστό ως Παρισινό αττικισμό, εμπνευσμένο από την Αρχαιότητα, εστιάζοντας στην αναλογία, την αρμονία και τη σημασία του σχεδίου. Ακόμη και ο Σιμόν Βουέ, μετά την επιστροφή του από την Ιταλία, άλλαξε την τεχνοτροπία του σε ένα πιο μετρημένο αλλά ακόμα εξαιρετικά διακοσμητικό και κομψό στυλ.
Από τα μέσα έως τα τέλη του 17ου αιώνα, η γαλλική τέχνη αναφέρεται συχνότερα με τον όρο κλασικισμός, με τήρηση ορισμένων κανόνων αναλογίας και βαρύτητας που δεν εφαρμόζονταν στο ευρωπαϊκό μπαρόκ κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου. Επί Λουδοβίκου ΙΔ΄, το μπαρόκ όπως αναπτύσσονταν στην Ιταλία, δεν άρεσε στη Γαλλία, για παράδειγμα, η πρόταση του διεθνούς ακτινοβολίας Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι για τον επανασχεδιασμό του Λούβρου απορρίφθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ που προτίμησε τις πιο αυστηρές και κλασικές προτάσεις του Γάλλου Κλωντ Περώ.[17]
Μέσα από τους πολέμους και τα μεγάλα αρχιτεκτονικά έργα, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα σχεδιασμένο για τη δόξα της Γαλλίας και του εαυτού του και έγινε ο καθοριστικός παράγοντας του γούστου και της εξουσίας στην Ευρώπη και τόσο το κτήριο όσο και η εθιμοτυπία στις Βερσαλλίες αντιγράφηκαν από άλλες ευρωπαϊκές αυλές. Το ανάκτορο των Βερσαλλιών, αρχικά ένα μικροσκοπικό κυνηγετικό καταφύγιο που χτίστηκε από τον πατέρα του, το μετέτρεψε στο πιο λαμπρό παλάτι της Ευρώπης, υπό τη διεύθυνση των αρχιτεκτόνων Λουί Λε Βω (που είχε επίσης κατασκευάσει το κάστρο του Βω-λε-Βικόντ) και Ζυλ Αρντουάν Μανσάρ (που έκτισε την εκκλησία του μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι), του ζωγράφου και σχεδιαστή Σαρλ Λε Μπρεν και του αρχιτέκτονα τοπίου Αντρέ Λε Νοτρ ο οποίος τελειοποίησε τη μορφή του γαλλικού κήπου που διαδόθηκε από τις Βερσαλλίες σε όλη την Ευρώπη.
Φραγκονάρ, Η τυφλόμυγα, 1750 – 1752, Μουσείο Τέχνης του Τολέδο (Οχάιο)
Ο θάνατος του Λουδοβίκου ΙΔ΄ το 1715 σηματοδότησε την αρχή μιας επταετούς περιόδου κοινωνικής ελευθεριότητας κατά την περίοδο της ανηλικότητας του Λουδοβίκου ΙΕ΄ με την Αντιβασιλεία του Φίλιππου Β' της Ορλεάνης. Αυτή η αλλαγή έδωσε τον τόνο της καλλιτεχνικής παραγωγής στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, καθώς το ενδιαφέρον στράφηκε προς αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως τεχνοτροπία ροκοκό, με εφαρμογή κυρίως στις διακοσμητικές τέχνες και τη ζωγραφική, που χαρακτηρίζεται από ελαφρά θέματα και παρουσιάζει μια ευχάριστη εικόνα της κοινωνίας.[18] Χαρακτηριστικές είναι οι μυθολογικές σκηνές του Ζαν-Φρανσουά ντε Τρουά, οι «υπαίθριες γιορτές» του Αντουάν Βαττώ και του Νικολά Λανκρέ οι χαριτωμένες καθημερινές σκηνές του ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ και οι ηδονικοί πίνακες του Φρανσουά Μπουσέ. Ωστόσο, η Βασιλική Ακαδημία συνέχισε να κυριαρχεί στον κόσμο της γαλλικής τέχνης. Όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες ήταν μέλη της και ο Μπουσέ, ο οποίος ονομάστηκε Πρώτος Ζωγράφος του Βασιλιά το 1765, κατείχε επίσημα αξιώματα στην Ακαδημία.
Δύο σημαντικές καλλιτεχνικές εξελίξεις προέκυψαν κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Πρώτον, η φιλοσοφία του Διαφωτισμού ενθάρρυνε την αντίστοιχη προσοχή στον ρεαλισμό στην τέχνη, όπως φαίνεται στο έργο του Ζαν Σιμεόν Σαρντέν, κυρίως νεκρές φύσεις και καθημερινές σκηνές μεσοαστικών νοικοκυριών. Δεύτερον, στο δεύτερο μέρος του αιώνα ο νεοκλασικισμός οδήγησε στην αναβίωση του ενδιαφέροντος για τα θέματα και την αισθητική της κλασικής αρχαιότητας: δηλαδή, ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον στα ιστορικά θέματα. [19]
Η νηφαλιότητα της νεοκλασικής τέχνης θεωρείται συνήθως αντίθετη προς την πληθωρικότητα του ροκοκό, αλλά καλλιτέχνες όπως ο Ζαν-Μπατίστ Γκρεζ εργάστηκαν και στα δύο στυλ. Στη ζωγραφική, ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του νεοκλασικισμού στη Γαλλία είναι ο Ζακ-Λουί Νταβίντ. Εμφανίστηκε από τη δεκαετία του 1780 και η θεματολογία του αφορούσε την κλασική ιστορία αλλά είναι περισσότερο γνωστός για τις σκηνές της ζωής του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α΄και προσώπων της Γαλλικής επανάστασης, όπως Ο θάνατος του Μαρά (1793).[20]
Τα πολιτικά φορτισμένα έργα του Νταβίντ αντανακλούσαν την αυξανόμενη δημόσια δυσαρέσκεια για τη γαλλική μοναρχία και τα ελληνικά και ρωμαϊκά θέματα επιλέγονταν επίσης συχνά για να προωθήσουν τις αξίες της δημοκρατίας. Η δημοτικότητα του ρεύματος του νεοκλασικισμού στη Γαλλία προωθήθηκε και από διανοούμενους όπως ο Ντιντερό, σε αντίδραση προς την ελαφρότητα του ροκοκό.
Μια προ-ρομαντική πτυχή στην καλλιτεχνική έκφραση βρίσκεται στις εικόνες ερειπίων στα έργα του Υμπέρ Ρομπέρ.
Η γαλλική νεοκλασική αρχιτεκτονική συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στα οικοδομήματα της Γαλλικής Επανάστασης, όπως αποτυπώνεται στην εκκλησία της Μαντλέν (ξεκίνησε το 1764 και ολοκληρώθηκε το 1842) που έχει τη μορφή ελληνικού ναού και στο Πάνθεον (1764–1812) που σήμερα στεγάζει τους τάφους μεγάλων Γάλλων. Ο ορθολογισμός και η απλότητα της κλασικής αρχιτεκτονικής θεωρούνταν στην εποχή του Διαφωτισμού ως επαναστατικά στοιχεία, αντίθετα προς τα έργα του ύστερου μπαρόκ, που είχαν συνδεθεί με την περίοδο της βασιλείας.[21]
Κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, στο γαλλικό καλλιτεχνικό προσκήνιο κυριαρχούσαν αφενός οι Ζακ-Λουί Νταβίντ και ο Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, οι οποίοι συνέχισαν τη νεοκλασική παράδοση δίνοντας έμφαση στη γραμμική καθαρότητα, και αφετέρου ο Ευγένιος Ντελακρουά, κυριότερος εκπρόσωπος του νέου ανερχόμενου ρεύματος του Ρομαντισμού, που υπερασπιζόταν την εκφραστική, ρομαντική χρήση του χρώματος σε αντίθεση με τη γραμμή. Και τα δύο ρεύματα επηρέασαν σημαντικά μια νέα γενιά ζωγράφων που προσπάθησαν να δώσουν τις δικές τους προσωπικές απαντήσεις στις πολιτικές ανατροπές της εποχής τους.[22]
Για 200 χρόνια, η Ακαδημία, η Σχολή Καλών Τεχνών και το Σαλόν (η επίσημη έκθεση) είχαν καλλιεργήσει τη γαλλική εθνική καλλιτεχνική παράδοση. Αλλά από τα μέσα του 19ου αιώνα το ακαδημαϊκό σύστημα άρχισε να χάνει τη σημασία του για τους νεότερους καλλιτέχνες.
Κατά τις δεκαετίες του 1860 και του 1870, οι καλλιτέχνες που αργότερα έγιναν γνωστοί ως Ιμπρεσιονιστές, οι σημαντικότεροι ήταν ο Κλωντ Μονέ, ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Καμίλ Πισαρό, ο Άλφρεντ Σίσλεϋ και ο Εντγκάρ Ντεγκά, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εξιδανικευμένη παρουσίαση της ακαδημαϊκής τέχνης ήταν τυποποιημένη και τεχνητή. Το σχετικά χαλαρό, ανοιχτό πινέλο τους υπογράμμιζε την ελευθερία τους από τη σχολαστικά λεπτομερή ακαδημαϊκή τεχνοτροπία. Ήταν καινοτόμοι και στο θέμα τους, επιλέγοντας μοτίβα που δεν δίδασκαν ή κήρυτταν, όπως τοπία ή συνηθισμένες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, που θεωρούνταν ασήμαντα ή δευτερεύοντα από την Ακαδημία. Συχνά οι κριτικές επιτροπές, στις οποίες κυριαρχούσαν οι ακαδημαϊκοί, απέρριπταν τους πίνακες των νέων καλλιτεχνών. Έτσι, δημιούργησαν την πρώτη ομαδική έκθεση ανεξάρτητη από το επίσημο Σαλόν, η οποία παρουσίασε συνολικά οκτώ εκθέσεις και επιβίωσε από το 1874 μέχρι το 1886.
Το τολμηρό ιμπρεσιονιστικό εγχείρημα ανέτρεψε τους ισχύοντες καλλιτεχνικούς θεσμούς και απελευθέρωσε τους καλλιτέχνες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εξερευνήσουν νέες μορφές έκφρασης. Μια ποικιλία τεχνοτροπιών προέκυψε μετά την ολοκλήρωση του κινήματος του ιμπρεσιονισμού. Ο μετα-ιμπρεσιονισμός, που συνήθως συνδέεται με τον Ζωρζ Σερά, τον Πωλ Σεζάν, τον Πωλ Γκωγκέ, τον Βαν Γκογκ και τον Τουλούζ-Λωτρέκ, διαφοροποιήθηκε από τις νατουραλιστικές και ρεαλιστικές παρορμήσεις που είχαν διαμορφώσει τον ιμπρεσιονισμό.[23] Προς το τέλος του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε το ρεύμα του συμβολισμού, με κύριους εκπροσώπους τους Γκυστάβ Μορώ, Πιέρ Πυβί ντε Σαβάν και Οντιλόν Ρεντόν και με σημαντικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της τέχνης του 20ού αιώνα.
US Census Bureau defined Metropolitan Statistical Area (MSA) in southwestern Puerto Rico Map of Puerto Rico highlighting the San Germán-Cabo Rojo Metropolitan Statistical Area. The San Germán-Cabo Rojo Metropolitan Statistical Area is a United States Census Bureau defined Metropolitan Statistical Area (MSA) in southwestern Puerto Rico. A July 1, 2009 Census Bureau estimate placed the population at 148,559, a 9.06% increase over the 2000 census figure of 136,212.[1] San Germán-Cabo ...
Pertanian Umum Agribisnis Agroindustri Agronomi Ilmu pertanian Jelajah bebas Kebijakan pertanian Lahan usaha tani Mekanisasi pertanian Menteri Pertanian Perguruan tinggi pertanian Perguruan tinggi pertanian di Indonesia Permakultur Pertanian bebas ternak Pertanian berkelanjutan Pertanian ekstensif Pertanian intensif Pertanian organik Pertanian urban Peternakan Peternakan pabrik Wanatani Sejarah Sejarah pertanian Sejarah pertanian organik Revolusi pertanian Arab Revolusi pertanian Inggris Revo...
Airport in Getafe, SpainGetafe Air BaseBase Aérea de GetafeIATA: noneICAO: LEGTSummaryAirport typeMilitaryOperatorSpanish Air and Space ForceLocationGetafe, SpainBuilt1911Elevation AMSL2,034 ft / 620 mCoordinates40°17′45″N 3°43′30″W / 40.29583°N 3.72500°W / 40.29583; -3.72500Runways Direction Length Surface ft m 05/23 8,136 2,480 Asphalt [1]Aerial photographAir Bases of the Spanish Air and Space Force Getafe Air Base (ICAO: LEGT) is ...
العلاقات الأيرلندية السورية جمهورية أيرلندا سوريا جمهورية أيرلندا سوريا تعديل مصدري - تعديل العلاقات الأيرلندية السورية هي العلاقات الثنائية التي تجمع بين جمهورية أيرلندا وسوريا.[1][2][3][4][5] مقارنة بين البلدين هذه مقارنة عامة ومرجعية ...
Кубок Тото 2002—2003 Подробиці Дата проведення 9 серпня 2002 - 20 травня 2003 Кількість учасників 24 Призові місця Чемпіон Маккабі (Хайфа) (2-й раз) Віцечемпіон Хапоель (Тель-Авів) Статистика ← 2001–2002 2003–2004 → Кубок Тото 2002–2003 — 19-й розіграш Кубка Тото. Змагання проводиться в...
Prisonnières rouges du camp de prisonniers de Tampere en été 1918. Les camps de prisonniers de la guerre civile finlandaise étaient gérés par les gardes blancs à la suite de la guerre civile finlandaise. Description Il y aura 13 camps principaux, surtout actifs en avril-mai 1918, et 60 plus petits camps de prisonniers de guerre à la fin de la guerre. Le nombre de gardes rouges capturés s'élève à environ 80 000[1] dont 4 700 femmes[2] et 1 500 enfants[3]. Au total en...
Stamboom Maria Stuart kan verwijzen naar: Stamboom Maria Stuart (1631-1660) Stamboom Maria Stuart (1662-1694) Bekijk alle artikelen waarvan de titel begint met Stamboom Maria Stuart of met Stamboom Maria Stuart in de titel. Dit is een doorverwijspagina, bedoeld om de verschillen in betekenis of gebruik van Stamboom Maria Stuart inzichtelijk te maken. Op deze pagina staat een uitleg van de verschillende betekenissen van Stamboom Maria Stuart en verwijzingen daarnaartoe...
Poem by William Blake This article's tone or style may not reflect the encyclopedic tone used on Wikipedia. See Wikipedia's guide to writing better articles for suggestions. (October 2011) (Learn how and when to remove this template message) Blake's first plate of The Little Black Boy The Little Black Boy is a poem by William Blake included in Songs of Innocence in 1789. It was published during a time when slavery was still legal and the campaign for the abolition of slavery was still young. ...
Railway station in Kawachinagano, Osaka Prefecture, Japan Amami Station天見駅Amami Station, July 2007General informationLocation195-1, Amami, Kawachinagano-shi, Osaka-fu 586-0062JapanCoordinates34°23′48.5″N 135°35′43.3″E / 34.396806°N 135.595361°E / 34.396806; 135.595361Operated by Nankai Electric RailwayLine(s) Koya LineDistance34.9 km from ShiomibashiPlatforms2 side platformsConnections Bus terminal Other informationStation codeNK73WebsiteOfficial webs...
A form of metal disc wheel Wobbly-web rear wheel of a Lotus 33 Lotus 18 The wobbly-web wheel is a form of metal disc wheel where the disc is 'wobbled' into spokes. This provides a stiffer, lightweight wheel. Wobbly-web wheels are best known through their iconic use on Lotus racing cars of the late 1950s and 1960s.[1] Theory The theory of a disc wheel depends on their behaviour as a stressed skin structure. Their materials are assumed to be inextensible, but flexible. Such a skin is st...
Artikel ini sebatang kara, artinya tidak ada artikel lain yang memiliki pranala balik ke halaman ini.Bantulah menambah pranala ke artikel ini dari artikel yang berhubungan atau coba peralatan pencari pranala.Tag ini diberikan pada April 2016. Diplomasi digital, disebut juga eDiplomacy, adalah pemanfaatan Internet dan teknologi komunikasi informasi baru untuk meraih tujuan-tujuan diplomatis.[1] Beberapa istilah lain telah diusulkan.[2] Dalam keseharian, istilah diplomasi digita...
Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada.Este aviso fue puesto el 14 de mayo de 2014. Matthew Underwood Información personalNombre de nacimiento Matthew Dill UnderwoodOtros nombres Matt UnderwoodNacimiento 23 de abril de 1990 (33 años)Fort Pierce, Florida, Estados Unidos Nacionalidad EstadounidenseLengua materna Inglés FamiliaPareja Erin Sanders (2007 - 2011)[1]Información profesionalOcupación ActorModeloDirectorAños ac...
2019 film The Awakening of the AntsFilm posterSpanishEl despertar de las hormigas Directed byAntonella SudasassiProduced byAmaya IzquierdoStarringAdriana AlvarezCinematographyAndrés CamposMusic bySergio de la PuenteRelease date 12 February 2019 (2019-02-12) (Berlin) Running time94 minutesCountryCosta RicaLanguageSpanish The Awakening of the Ants (Spanish: El despertar de las hormigas) is a 2019 Costa Rican drama film directed by Antonella Sudasassi. It was selected as the ...
Language family TorricelliTorricelli Range – Sepik CoastGeographicdistributionTorricelli Range and coast, northern Papua New Guinea (East Sepik, Sandaun, and Madang provinces)Linguistic classificationOne of the world's primary language familiesSubdivisions Arapesh Urim Maimai Wapei Palei One (West Wapei) Monumbo (?) Tayap–Marienberg Glottolognucl1708 (Nuclear Torricelli)The Torricelli languages as classified by Foley (2018) The Torricelli languages are a family of about fifty la...
Artikel ini tidak memiliki referensi atau sumber tepercaya sehingga isinya tidak bisa dipastikan. Tolong bantu perbaiki artikel ini dengan menambahkan referensi yang layak. Tulisan tanpa sumber dapat dipertanyakan dan dihapus sewaktu-waktu.Cari sumber: Medium antarbintang – berita · surat kabar · buku · cendekiawan · JSTORSusunan heliosfer dan medium antarbintang dari matahari Dalam astronomi, medium antarbintang (bahasa Inggris: interstellar medium, d...
Bahraini long-distance runner Marius KimutaiPersonal informationBorn (1992-12-10) 10 December 1992 (age 30)SportCountryBahrainSportAthleticsEventLong-distance running Marius Kimutai (born 10 December 1992) is a Kenyan-born Bahraini long-distance runner. Career In 2015, he won the Dalian International Marathon in Dalian, China with a time of 2:15:18. In 2017, he won the Rotterdam Marathon in Rotterdam, Netherlands with a time of 2:06:04. That year, he also won the Ljubljana Marathon in Lj...
Bethany HamiltonInformasi pribadiNama lahirBethany Meilani HamiltonJulukanB-Ham, Bethy, BethLahir8 Februari 1990 (umur 34)Kauai, Hawaii, Amerika SerikatKediamanKauai, HawaiiTinggi5 ft 11 in (1,80 m)Berat130 pon (59 kg)Situs webBethanyHamilton.com Bethany Meilani Hamilton (lahir 8 Februari 1990) adalah seorang peselancar profesional dari Amerika Serikat. Ia dikenal karena selamat dari serangan ikan hiu yang menyebabkannya kehilangan lengan kirinya, dan kemudian ke...
._001.JPG)
_-_001.jpg)
.jpg)
.jpg)
