Wyspa Świętej Heleny (ang.Saint Helena Island) – wyspa wulkaniczna, położona na Oceanie Atlantyckim, około 1900 km na zachód od południowo-zachodniego wybrzeżaAfryki. Stanowi najbardziej ludną część brytyjskiego terytorium zamorskiego o nazwie Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha. Według spisu powszechnego z 2008 roku zamieszkiwało tu 4255 osób, z tego co szósty w głównym mieście i porcie Jamestown[1]. Są oni potomkami Europejczyków, Azjatów i Afrykanów. Powierzchnia wyspy wynosi 122 km², ma ona ok. 17 km długości i ok. 10 kilometrów szerokości. Połączenie z wyspą zapewniają statki i samoloty kursujące do RPA i Wielkiej Brytanii. Telewizję, przekazywaną przez satelitę, można tu oglądać od połowy lat 90. XX wieku.
Do 1673 prawie połowę mieszkańców stanowili importowani niewolnicy, ale między 1826 a 1836 wszyscy oni zostali uwolnieni. Wyspa była w okresie od 18 października 1815 do 5 maja 1821 miejscem zesłania, a w końcu i śmierci cesarzaNapoleona Bonapartego. W połowie XIX wieku, zajęta i zasiedlona przez Kompanię Wschodnioindyjską, wyspa stała się brytyjską kolonią. W 1981 brytyjska ustawa o obywatelstwie przeklasyfikowała Świętą Helenę na brytyjskie terytoria zamorskie, wskutek czego jej mieszkańcy utracili prawo do pobytu w Wielkiej Brytanii[3].
