W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[4], był starszym ekspertem w Departamencie Systemu Narodów Zjednoczonych, a później w Departamencie Instytucji Europejskich. W 1996 został wicedyrektorem w Departamencie Instytucji Europejskich, a następnie w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa[5].
W 1997 był pełniącym obowiązki szefa Biura Łącznikowego RP przy NATO w Brukseli[5]. Od 1997 do 1999 zajmował stanowisko zastępcy stałego przedstawiciela RP przy NATO. W latach 1999–2002 pełnił funkcję ambasadora RP w Iranie[4]. Następnie pracował w Departamencie Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej, a od 2005 jako zastępca dyrektora Departamentu Afryki i Bliskiego Wschodu[5].
Działalność polityczna
W listopadzie 2005 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił jednocześnie funkcję głównego negocjatora w rozmowach ze Stanami Zjednoczonymi dotyczących tarczy antyrakietowej[5]. W sierpniu 2008 odwołano go ze stanowisk zajmowanych w MSZ[6].
W sierpniu 2008 został powołany na stanowisko zastępcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W lipcu 2010 złożył rezygnację z tej funkcji[7], został odwołany 7 lipca 2010[8]. W wyborach samorządowych w 2010 został zgłoszony jako kandydat na prezydenta Łodzi z ramienia komitetu wyborczego Prawa i Sprawiedliwości (przegrał w pierwszej turze).
W 2011 kandydował w wyborach do Sejmu z pierwszego miejsca na liście PiS w okręgu wyborczym nr 9 w Łodzi i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 36 854 głosy (10,17% głosów oddanych w okręgu)[9]. W listopadzie 2011 został członkiem PiS. Objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i delegata do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. Bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014[10].
W 2015 wystartował w wyborach parlamentarnych jako lider listy wyborczej PiS w okręgu sieradzkim. Otrzymał 32 909 głosów, uzyskując poselską reelekcję[11]. 16 listopada 2015 został powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Beaty Szydło[12]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego[13]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw zagranicznych[14].
Jego żona została nauczycielką[18]; ojciec dwóch synów i córki[3].
W sierpniu 2021 ujawnił publicznie, że choruje na polineuropatię. Stało się to po tym, jak część komentujących jego wywiad w radiu Tok FM zarzuciła mu, że był pod wpływem alkoholu podczas tej audycji[19]. W 2023 podał, że nowe badania doprowadziły do zmiany diagnozy na stwardnienie zanikowe boczne[20]. Na skutek choroby zaczął poruszać się przy pomocy wózka inwalidzkiego[21].
