Twierdzenie Steinitza o wymianie – twierdzenie algebry liniowej mówiące, że dowolny układ wektorów liniowo niezależnych skończenie wymiarowej przestrzeni liniowej można dopełnić do bazy tej przestrzeni wektorami wybranymi ze z góry zadanej bazy. Twierdzenie nazwane imieniem matematyka, Ernsta Steinitza.
Niech X = { v 1 , … , v n } {\displaystyle X=\{v_{1},\dots ,v_{n}\}} rozpina przestrzeń liniową V {\displaystyle V} oraz niech Y = { w 1 , … , w s } {\displaystyle Y=\{w_{1},\dots ,w_{s}\}} będzie układem wektorów należących do V , {\displaystyle V,} który jest liniowo niezależny. Wówczas:
Ustalmy n . {\displaystyle n.} Dowód przebiega indukcyjnie ze względu na t = | Y | . {\displaystyle t=|Y|.}
Dla t = 0 , {\displaystyle t=0,} Y {\displaystyle Y} jest zbiorem pustym, więc wystarczy wziąć X ′ = X . {\displaystyle X'=X.}
Załóżmy, że twierdzenie jest prawdziwe dla wszystkich takich zbiorów Y , {\displaystyle Y,} że | Y | = t − 1. {\displaystyle |Y|=t-1.} Pokażemy prawdziwość twierdzenia dla | Y | = t . {\displaystyle |Y|=t.}
Ustalmy zbiór Y = { w 1 , … , w s } , {\displaystyle Y=\{w_{1},\dots ,w_{s}\},} będący liniowo niezależnym układem wektorów należących do V. Niech | Y | = s = t {\displaystyle |Y|=s=t} oraz Y 1 = { w 1 , … , w s − 1 } . {\displaystyle Y_{1}=\{w_{1},\dots ,w_{s-1}\}.} Z założenia indukcyjnego wynika, że s − 1 ⩽ n {\displaystyle s-1\leqslant n} oraz istnieje taki zbiór X 1 ′ ⊂ X , {\displaystyle X'_{1}\subset X,} że | X 1 ′ | = n − ( s − 1 ) {\displaystyle |X'_{1}|=n-(s-1)} oraz ( X 1 ′ ∪ Y 1 ) = V . {\displaystyle (X'_{1}\cup Y_{1})=V.} Aby uprościć zapis, przyjmijmy, że X 1 ′ = { v 1 , … , v n − s + 1 } . {\displaystyle X'_{1}=\{v_{1},\dots ,v_{n-s+1}\}.}
Wówczas
Ponieważ ⟨ X 1 ′ ∪ Y 1 ⟩ = V {\displaystyle \langle X'_{1}\cup Y_{1}\rangle =V} i w s ∈ V , {\displaystyle w_{s}\in V,} więc
dla pewnych α i , β i . {\displaystyle \alpha _{i},\beta _{i}.}
Zauważmy, że istnieje takie i , {\displaystyle i,} że α i ≠ 0 , {\displaystyle \alpha _{i}\neq 0,} gdyż w przeciwnym razie mielibyśmy w s = β 1 w 1 + … β s − 1 w s − 1 , {\displaystyle w_{s}=\beta _{1}w_{1}+\ldots \beta _{s-1}w_{s-1},} co przeczyłoby liniowej niezależności Y . {\displaystyle Y.} Bez straty ogólności, załóżmy, że α n − s + 1 ≠ 0. {\displaystyle \alpha _{n-s+1}\neq 0.}
Stąd V = ⟨ v 1 , … , v n − s , w 1 , … , w s ⟩ , {\displaystyle V=\langle v_{1},\dots ,v_{n-s},w_{1},\dots ,w_{s}\rangle ,} gdyż dla każdego v ∈ V {\displaystyle v\in V} istnieją takie α i ′ , β i ′ , {\displaystyle \alpha _{i}',\beta _{i}',} że
Wystarczy wziąć X ′ = { v 1 , … , v n − s } . {\displaystyle X'=\{v_{1},\dots ,v_{n-s}\}.} Wówczas ⟨ X ′ ∪ Y ⟩ = V . {\displaystyle \langle X'\cup Y\rangle =V.}
Zauważmy, że s − 1 < n . {\displaystyle s-1<n.} W przeciwnym razie, tj. gdyby s − 1 = n , {\displaystyle s-1=n,} zbiór X 1 ′ {\displaystyle X'_{1}} byłby pusty, więc ⟨ Y 1 ⟩ = V , {\displaystyle \langle Y_{1}\rangle =V,} skąd w s ∈ ⟨ Y 1 ⟩ , {\displaystyle w_{s}\in \langle Y_{1}\rangle ,} co przeczyłoby liniowej niezależności Y . {\displaystyle Y.} Skoro s − 1 {\displaystyle s-1} < n {\displaystyle n} to s ⩽ n . {\displaystyle s\leqslant n.}