PROFILBARU.COM

Supermarine Spiteful
(dane wersji F Mk 14)
	; Supermarine Spiteful F Mk 14
	Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Supermarine
Typ	samolot myśliwski
Załoga	1
	Historia
Data oblotu	30 czerwca 1944
Lata produkcji	1945 – 1947
	Dane techniczne
Napęd	1 silnik tłokowy, 12-cylindrowy Rolls-Royce Griffon 85
Moc	2375 KM (1772 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	10,67 m
Długość	10,03 m
Wysokość	4,08 m
Powierzchnia nośna	19,50 m²
	Masa
Własna	3 334 kg
Startowa	4 513 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	777 km/h
Prędkość wznoszenia	20,7 m/s
Pułap	12 800 m
Zasięg	908 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	4 działka Hispano Suiza MkV kal. 20 mm
	Użytkownicy
	Wielka Brytania
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2018-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Supermarine typ 371 Spiteful (ang. złośliwy) – brytyjski samolot myśliwski z okresu po II wojnie światowej. Ostatnia wersja rozwojowa samolotów z rodziny Spitfire.

Historia

Pod koniec 1942 r. w zakładach Supermarine rozpoczęto prace nad zastosowaniem nowego skrzydła, o profilu laminarnym, w samolotach myśliwskich rodziny Spitfire. Po opracowaniu projektu wstępnego brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa złożyło wymagania F.1/43 na samolot myśliwski właśnie z takim skrzydłem. Początkowo planowano połączenie nowego płata z istniejącą już wersją Spitfire Mk.XIV. Samolot ten oblatano 30 czerwca 1944, jednak 13 września prototyp rozbił się i w wypadku zginął pilot Frank Furlog.

Na przełomie 1944 i 1945 roku zakończono prace nad całkowicie nowym, budowanym od podstaw, prototypem Spitefula. Cała konstrukcja płatowca była nowa, poza nowym typem skrzydła największą zmianą w stosunku do poprzednika było zastosowanie podwozia głównego składanego do wewnątrz, nie na zewnątrz. Samolot ten został oblatany przez Jeffreya Quilla 18 stycznia 1945.

Pierwszy seryjny egzemplarz Spitefula o nr RB515 oblatano 2 kwietnia 1945 roku. Pierwotnie planowano wyprodukowanie 800 szt. nowego myśliwca, lecz koniec II wojny światowej w Europie spowodował redukcję zamówienia do 22 egzemplarzy. Powstały trzy wersje rozwojowe Spitefula:

F Mk 14 napędzana silnikiem Rolls-Royce Griffon 85 z pięciołopatowym śmigłem (zbudowano 19 egzemplarzy),
F Mk 15 powstała w 1 egzemplarzu, z silnikiem Griffon 89 napędzającym dwa trójłopatowe śmigła przeciwbieżne firmy Rotol, przebudowana później na prototyp samolotu Supermarine Seafang,
F Mk 16 wyposażony w silnik Griffon 101. Samolot ten był jednym z najszybszych samolotów z napędem śmigłowym. Podczas prób w 1947 r. osiągnął prędkość 795 km/h.

Równolegle z rozwojem lądowego Spitefula prowadzono prace nad jego odmianą przeznaczoną do bazowania na lotniskowcach, Supermarine Seafang. Próby wyposażenia maszyny w silnik odrzutowy zaowocowały powstaniem w 1946 roku myśliwca pokładowego Supermarine Attacker.