W listopadzie 1975 roku został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Doświadczalno-Produkcyjnym Szybownictwa PZL Bielsko na stanowisku konstruktora. Pracował w zespołach konstrukcyjnych szybowców SZD-42-2 Jantar 2B, SZD-45 Ogar i SZD-50 Puchacz. W 1979 roku został szefem zespołu konstrukcyjnego szybowca SZD-51 Junior, który został oblatany w 1980 r.[2]. Konstruktor sam oblatał pierwszy egzemplarz serii informacyjnej[3]. W grudniu 1984 roku został szefem zespołu konstrukcyjnego mającego opracować wysokowyczynowy szybowiec zawodniczy klasy standard. Na bazie szybowca SZD-48 Jantar Standard 3 powstał drugi szybowiec jego konstrukcji – SZD-48M Brawo, który został oblatany w 1985 r.[2] Poza praca konstruktora zajmował się również oblatywaniem szybowców opracowanych w SZD, należał do personelu latającego Działu Prób w Locie.
W 1986 roku zakończył pracę w Przedsiębiorstwie Doświadczalno-Produkcyjnym Szybownictwa PZL Bielsko i został zatrudniony jako instruktor szybowcowy w Aeroklubie Bielsko-Bialskim. Był redaktorem Biuletynu instruktora i pilota szybowcowego, delegatem Polski do komisji szybowcowej Międzynarodowej Federacji Lotniczej oraz zasiadał w komisji rozstrzygającej konkurs na szybowiec klasy światowej[4]. Karierę szybownika i konstruktora zakończył w 1991 roku, założył własną działalność gospodarczą[5][6].
Posiada uprawnienia tłumacza tekstów technicznych NOT[1].
Szybownictwo
Wiosną 1966 roku został członkiem Aeroklubu Bielski-Bialskiego i rozpoczął szkolenie szybowcowe. Już w sierpniu spełnił warunki do uzyskania Srebrnej Odznaki Szybowcowej i wkrótce uzyskał licencję pilota szybowcowego[7].
W 1969 roku został powołany do szybowcowej kadry juniorów, a następnie do szybowcowej kadry narodowej. W 1972 roku zdobył tytuł wicemistrza Polski podczas XVII Szybowcowych Mistrzostw Polski[8], a w 1973 roku zajął pierwsze miejsce podczas szybowcowych Mistrzostw Państw Socjalistycznych w Vrchlabí[9]. W 1985 i 1986 roku ponownie zdobył pierwsze miejsca w szybowcowych Mistrzostwach Państw Socjalistycznych w Lesznie i w Suczawie[10].
W 1982 roku uzyskał uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego II klasy, w 1983 r. został instruktorem szybowcowym II klasy. W 1983 roku w Szybowcowych Mistrzostw Polski w Lesznie zajął 2. miejsce. Również w 1986 roku uzyskał uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego I klasy. W latach 1985–19887 trzykrotnie z rzędu zdobył tytuł szybowcowego mistrza Polski[10].
26 maja 1990 roku, jako trzeci Polak, wykonał przelot na trasie zamkniętej o długości 1006 km za co został uhonorowany Złotą Odznaką Szybowcową z Trzema Diamentami i liczbą 1000 z numerem 155[11].
W swej karierze pilota wykonał dotychczas ok. 1600 lotów w czasie ok. 3100 godzin. Przez 20 lat był członkiem szybowcowej kadry narodowej, 50. razy startował w zawodach szybowcowych i 18. razy zdobywał miejsca medalowe[12].
Życie prywatne
Jest mężem Lidii z domu Andrzejewskiej, ma córki Urszulę (ur. 1976) i Martę (ur. 1983) oraz syna Wiktora Adama (ur. 1990).
↑Andrzej Glass, Tomasz Murawski: Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju. Bielsko-Biała: Wydawnictwo SCG, 2012, s. 196. ISBN 978-83-932826-0-9. OCLC804836344.
