Był stronnikiem królowej Bony i dzięki jej protekcji był w latach
1532-1538 referendarzem wielkim koronnym. Na tym stanowisku wsławił się udaną rewindykacją do skarbu królewskiego, nielegalnie posiadanych dóbr Radziwiłłów na Podlasiu. W 1535 został biskupem kamienieckim, w 1538 chełmskim, w 1539 objął diecezję poznańską. Jako biskup poznański był zdecydowanym przeciwnikiem szerzącej się wówczas reformacji, dbając przy tym o nienaganne prowadzenie się kapłanów katolickich. Wspierał Akademię Lubrańskiego, fundował liczne stypendia zagraniczne dla niezamożnej młodzieży.
