Urodził się 27 stycznia 1924 w Skokach. Od 1937 kształcił się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji pracował w sklepie. W 1940 za pomoc udzieloną angielskim jeńcom został zatrzymany przez funkcjonariuszy Gestapo i przez kilka miesięcy przebywał w areszcie. W 1946 zdał eksternistycznie maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W latach 1945–1950 odbył studia filozoficzno-teologiczne (do 1947 w Gnieźnie, następnie w Poznaniu)[1]. Na prezbitera został wyświęcony 19 lutego 1950 w farze poznańskiej (pełniącej wówczas funkcję prokatedry)[2] przez miejscowego arcybiskupa metropolitę Walentego Dymka[1].
29 maja 1981[1] papież Jan Paweł II[4] przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnegodiecezji chełmińskiej[1]. Urząd kanonicznie objął 2 lipca 1981, a ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie odbył 15 sierpnia 1981. W 1984 ustanowił Instytut Duszpasterstwa Sakramentalnego przy Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, w 1985 utworzył urząd wikariusza biskupiego ds. duszpasterstwa Wybrzeża z rezydencją w Gdyni, a w 1987 powołał w kurii biskupiej wydział formacji kapłanów, w 1989 wznowił wydawanie diecezjalnego czasopisma „Pielgrzym”, a w 1991 powołał diecezjalny Caritas[1]. Erygował 76 parafii i 13 dekanatów[7] W 1987 podejmował w Gdyni papieża Jana Pawła II podczas jego III podróży apostolskiej do Polski[1]. W stanie wojennym wsparł internowanych w Potulicach[8]. Na początku lat 90. XX w. wydał zgodę na uruchomienie katolickiej rozgłośni w Toruniu – Radia Maryja[9]. Powiadomiony o aktach molestowania małoletniego przez podległego mu księdza przeniósł go na inną placówkę, zagrażając, że w przypadku powtarzania procederu zostanie on pozbawiony możliwości wykonywania obowiązków kapłańskich. Ksiądz miał nadal kontakt z małoletnimi, dopuszczając się aktów molestowania, za co w 2016 został wydalony ze stanu kapłańskiego[10].
25 marca 1992 Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae populus podniósł diecezję szczecińsko-kamieńską do rangi archidiecezji w ramach metropolii szczecińsko-kamieńskiej i mianował go arcybiskupemmetropolitąszczecińsko-kamieńskim[11]. Ingres do archikatedry św. Jakuba w Szczecinie odbył 12 kwietnia 1992[1]. 29 czerwca 1992 w bazylice św. Piotra w Rzymie otrzymał paliusz[1]. W 1992 utworzył Archidiecezjalne Kolegium Teologiczne w Szczecinie, przyczynił się do afiliacji w 1994 szczecińskiego seminarium duchownego do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu, a w 1995 powołał Archidiecezjalną Radę Ciągłej Formacji Duchowej i Studium Teologiczne dla Kapłanów. W 1992 ustanowił sąd metropolitalny I i II instancji, a także radę kapłańską i kolegium konsultorów. Erygował dwie kapituły kolegiackie: w 1992 przy kościele św. Jana Chrzciciela w Myśliborzu, a w 1995 przy kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata w Stargardzie Szczecińskim[12]. W 1992 powołał Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. św. Maksymiliana Kolbego w Szczecinie i Diecezjalny Ośrodek Młodzieżowy, a w 1993 ludowe uniwersytety katolickie w Barzkowicach, Wolinie i Zielinie. W 1992 ustanowił Radiowo-Telewizyjną Redakcję Programów Katolickich „Arwizja”, a w 1994 Archidiecezjalne Radio „As”[1]. 1 maja 1999 został zwolniony z obowiązków arcybiskupa metropolity szczecińsko-kamieńskiego[12].
Działał na rzecz pojednania polsko-niemieckiego, a także wspierał ruch kaszubski[13].
W Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji ds. Rodzin, a także należał do Komisji: ds. Duszpasterstwa Ogólnego[6], ds. Duszpasterstwa Akademickiego, ds. Wydawnictw Katolickich, ds. Budownictwa Sakralnego i ds. Misji, a także do Rady Głównej. W 1976 wziął udział w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Filadelfii[1].
Zmarł 16 października 2009 w Szczecinie[13]. 23 października 2009 został pochowany w kaplicy św. Ottona w bazylice archikatedralnej św. Jakuba w Szczecinie[14], w kwietniu 2010 został przeniesiony do nowo wybudowanej krypty biskupów szczecińsko-kamieńskich[15].
W 1999 przyznano mu tytuł honorowego obywatelamiasta i gminy Skoki[17]. W 2022 został pośmiertnie odznaczony medalem Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego „Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano-Pomeraniensis” w uznaniu zasług na rzecz walki o niepodległość Rzeczpospolitej Polskiej i prawa człowieka[18].
