Podpis Samuela Maciejowskiego na dokumencie Zygmunta Starego z 1546 r., zatwierdzającym przywileje dla miasta Poznania (ze zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu)
Życiorys
Syn kasztelana czechowskiego i lubelskiego Bernarda i Jadwigi z Podlodowskich. Brat Stanisława (marszałka koronnego), Bernarda (kasztelana lubelskiego i radomskiego) i Urszuli za Janem Leżeńskim. Brat stryjeczny Mikołaja Maciejowskiego[3].
Karierę rozpoczynał w 1518 jako notariusz w kancelarii króla Zygmunta I Starego. W 1522 został przez biskupa Piotra Tomickiego wysłany na studia do Padwy. W latach 1522–1524 studiował filozofię i retorykę. W latach 1524–1530 dalsze studia kontynuował w Bolonii. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1530 został kanonikiem krakowskim. Był posłem Zygmunta I Starego na sejmikwojewództwa krakowskiego w Proszowicach[4] w latach: 1534 i 1538[5].
W 1539 został podkanclerzym koronnym.
Stronnik króla Zygmunta Augusta. Kiedy na sejmie ważyły się losy potajemnie zawartego ślubu króla z Barbarą Radziwiłłówną, biskup Maciejowski opowiedział się za sakramentalną ważnością tego małżeństwa. Jako biskup krakowski dbał o poziom wykształcenia kleru, był zwolennikiem łagodnego postępowania wobec innowierców. W 1546 nakazał przeprowadzić wizytację diecezji, która w zamyśle przynajmniej, miała ograniczyć wpływy reformacji, ale z racji na łagodność biskupa cel ten nie został osiągnięty. Zwołał synod diecezjalny w 1547 do Wiślicy. Niestety, uchwały tego synodu nie zachowały się w dokumentach.
Z jego inicjatywy wybudowano w 1547 rezydencję na Białym Prądniku, gdzie gromadził wokół siebie uczonych i poetów. Atmosferę tych naukowych i literackich dysput oddał w Dworzaninie polskimŁukasz Górnicki, zatrudniony jako pisarz w kancelarii biskupa. Sam Maciejowski był doskonałym znawcą łaciny i greki. Przebudował na swoje mauzoleum grobowe kaplicę Matki Boskiej Śnieżnej w katedrze wawelskiej, spoczywa w niej wraz ze swoim bratankiem, również biskupem krakowskim, Bernardem Maciejowskim.
Przypisy
↑Jan Wiśniewski, Katalog prałatów i kanoników sandomierskich od 1186–1926 r. tudzież sesje kapituły sandomierskiej od 1581 do 1866 r., Radom 1928, s. 196.
↑Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 145.
↑ Adam Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1913, tom XVI, s. 218 i 222; tom XIV, s. 211.
↑Andrzej Wyczański, Posłowie Zygmunta I na sejmiki, w: Władza i społeczeństwo XVI i XVII w., Warszawa 1989, s. 195.
↑Andrzej Wyczański, Między kulturą a polityką. Sekretarze Zygmunta Starego 1506–1548, Warszawa 1990, s. 258.
Bibliografia
Ks. Bolesław Przybyszewski: Krótki zarys dziejów diecezji krakowskiej, t. II, Kraków 1993
