Syn Walerego i Tekli z Saryusz – Łaźnińskich. Po śmierci ojca w 1871 r. wraz z matką i całym rodzeństwem zamieszkali od 1872 r. do 1885 r. w Dreźnie i tu też zdał maturę. W latach 1885 – 1888 studiował i ukończył rolnictwo na Uniwersytecie we Wrocławiu.
W 1896 wstąpił do Seminarium i w 1899 przyjął święcenia kapłańskie. W 1902 r. objął stanowisko proboszcza przy byłym kościele katedralnym w Żytomierzu. W 1911 został usunięty z probostwa przez władze rosyjskie, rozpoczął pracę w kurii żytomierskiej jako kancelista, jednocześnie studiując liturgikę.
Pozostawił po sobie: prace teologiczne, tłumaczenia, m.in. z j. francuskiego klasyczne dzieło z dziedziny duchowości i ascetykiZarys teologii ascetycznej i mistycznejAdolphe'a Tanquereya[2], oraz „Pamiętniki” wydane w Warszawie w 2002 r.
Braćmi Piotra Mańkowskiego byli: 1. Aleksander (1855–1924), dramatopisarz, ożeniony z Wiktorią hr. di Carpegna ks. Falconieri. 2. Leon (1858–1909) – ukończył doktoratem filologię słowiańską, studiował i habilitował się z sanskrytu w Wiedniu, a następnie został profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ożeniony 1-o voto z Cecylią Saryusz Zaleska; 2-o voto Zofią Michałowską. 3. Jan (1860–1919) – właściciel Sainki (Саїнка), absolwent Politechniki Drezdeńskiej, ożeniony z Paulą Jełowicką.
