Rzut ukośny – ruch w jednorodnym polu grawitacyjnym z prędkością początkową o kierunku ukośnym do kierunku pola. Ruch ten odpowiada ruchowi ciała rzuconego pod kątem do poziomu. Za rzut ukośny uznaje się też ruch ciała w kierunku ukośnym do jednorodnego pola elektrycznego.
W artykule przyjęto kartezjański układ współrzędnych (x, y) z osią y równoległą do kierunku linii sił pola o zwrocie przeciwnym do pola, czyli ku górze, oraz osią x, równoległą do składowej poziomej ruchu i tym samym prostopadłą do kierunku linii pola.
Poniższe wzory są prawdziwe dla obszarów ruchu znacznie mniejszych od rozmiarów Ziemi bądź innego ciała niebieskiego, na którym ruch się odbywa, oraz przy zaniedbaniu oporu i wyporu atmosfery.
Warunki początkowe
Prędkość początkową można określić podając jej wartość oraz kąt pod jakim zostało rzucone ciało. Równoważnym sposobem jest podanie prędkości składowych: poziomej i pionowej Między wielkościami w obu sposobach zachodzą związki:
Dynamika ruchu
Przyjmuje się, że na ciało działa wyłącznie siła grawitacji, skierowana pionowo w dół, co wyrażają wzory:
Składowe przyspieszenia są równe:
Prędkości
Prędkość chwilową w kierunku pionowym po czasie określa wzór:
Prędkość chwilowa w kierunku poziomym jest równa prędkości początkowej w tymże kierunku, a więc jest stała podczas całego ruchu:
Czas wznoszenia oraz lotu
Prędkość chwilowa w kierunku pionowym w momencie osiągnięcia przez ciało maksymalnej wysokości jest równa zeru, dlatego czas wznoszenia wynosi:
Czas lotu ciała przy założeniu, że upadnie ono na tej samej wysokości, co rozpoczęło ruch, jest podwojonym czasem wznoszenia:
Maksymalna wysokość oraz zasięg
Maksymalna wysokość na jaką wzniesie się ciało:
Zasięg rzutu:
Łatwo zauważyć, że dla określonej prędkości początkowej zasięg będzie najdalszy, jeśli
Równanie to jest równaniem paraboli o ramionach zwróconych w dół, tj. posiadającej maksimum globalne.
Dodatkowe informacje
Mówiąc o rzucie ukośnym bez podania warunków, przyjmuje się zwykle ruch w ziemskim polu grawitacyjnym na średniej szerokości geograficznej i na poziomie morza; pole grawitacyjne ma wówczas przyspieszenie g = 9,81 m/s². Pomija się przy tym opór i wypór powietrza oraz niejednorodność pola grawitacyjnego.
Pole elektryczne
Powyższe wzory można zastosować do jednorodnego pola elektrycznego zastępując przyspieszenie ziemskie przyspieszeniem ciała w polu elektrycznym: