PROFILBARU.COM

Sezon 1987
Rajdowych mistrzostw świata
Liczba rajdów	13
Pierwsza runda	Rajd Monte Carlo
Ostatnia runda	Rajd Wielkiej Brytanii
	Mistrzowie
Kierowcy	Juha Kankkunen
Konstruktorzy	Lancia Delta HF 4WD
	Poprzedni sezon • Następny sezon
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1987 były 15 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 13 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1987 został fiński kierowca Juha Kankkunen startujący samochodem Lancia Delta HF 4WD, wyprzedził on Miki Biasiona i Markku Aléna. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Audi i Renaultem.

Kalendarz

W sezonie 1987 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów, to tak jak w sezonie ubiegłym, jedyną zmiana był przesunięcie amerykańskiego Rajdu Olympus z grudniowego na termin czerwcowy.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	17-22 stycznia	55. Rajd Monte Carlo	Miki Biasion	Wyniki
2	13–14 lutego	37. Rajd Szwecji	Timo Salonen	Wyniki
3	11-14 marca	21. Rajd Portugalii	Markku Alén	Wyniki
4	16-20 kwietnia	35. Rajd Safari	Hannu Mikkolan	Wyniki
5	7-9 maja	31. Rajd Francji	Bernard Béguin	Wyniki
6	31 maja-3 czerwca	34. Rajd Grecji	Markku Alén	Wyniki
7	26-29 czerwca	22. Olympus Rally	Juha Kankkunen	Wyniki
8	11-14 lipca	17. Rajd Nowej Zelandii	Franz Wittmann	Wyniki
9	4-8 sierpnia	7. Rajd Argentyny	Miki Biasion	Wyniki
10	27-30 sierpnia	37. Rajd Finlandii	Markku Alén	Wyniki
11	22-26 września	19. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Kenneth Eriksson	Wyniki
12	12–15 października	29. Rajd San Remo	Miki Biasion	Wyniki
13	22–25 listopada	36. Rajd Wielkiej Brytanii	Juha Kankkunen	Wyniki

Zespoły i kierowcy

Zespół	Producent	Samochód	Opony	Kierowca	Rundy
Martini Lancia	Lancia	Delta HF 4WD	P	Juha Kankkunen	1–3, 6–7, 10, 13
				Miki Biasion	1, 3, 5–7, 9, 12
				Markku Alén	2–3, 6–7, 10, 12–13
				Bruno Saby	1, 5
				Mikael Ericsson	2, 13
				Vic Preston	4
				Yves Loubet	5
				Jorge Recalde	9
Mazda Rally Team Europe	Mazda	323 4WD	M	Timo Salonen	1–3, 10, 13
				Ingvar Carlsson	1–3, 9–10
				Mikael Sundström	2, 10, 13
				Rod Millen	7
				Jon Woodner	7
				Neil Allport	8
Philips Renault Elf Renault Sport Elf	Renault	11 Turbo	M	Jean Ragnotti	1, 3, 5–6, 12
				François Chatriot	1, 3, 5–6, 12
				Alain Oreille	1, 5
Audi Sport	Audi	200 Quattro Coupé Quattro	M	Walter Röhrl	1, 4, 6
				Hannu Mikkola	4, 6, 10
				Rudi Stohl	1, 3–4, 6, 11–12
				Paolo Alessandrini	6
				John Buffum	7
				David Llewellin	12–13
Ford Motor Co	Ford	SierraXR 4x4 Sierra RS Cosworth	P	Stig Blomqvist	1–2, 4–5, 8, 10, 13
				Kalle Grundel	1–2, 5
				Didier Auriol	1, 5, 12
				Carlos Sainz	3, 5, 13
				Joaquim Santos	3
				John Hellier	4
				Ari Vatanen	10
				Mark Lovell	13
				George Donaldson	13
Volkswagen Motorsport	Volkswagen	Golf GTI 16V	P	Kenneth Eriksson	1–6, 8–9, 11, 13
Volkswagen Motorsport	Volkswagen	Golf GTI 16V	P	Erwin Weber	1, 3–4, 6, 9, 11
Fuji Heavy Industries	Subaru	RX Turbo	D	Per Eklund	1, 4
				Harald Demuth	1
				Ari Vatanen	4
				Possum Bourne	4, 8, 13
				Frank Tundo	4
Team Chardonnet	Lancia	Delta HF 4WD	P	Bruno Saby	12, 13
Jolly Club	Lancia	Delta HF 4WD	P	Vittorio Caneva	1–3, 6, 12
				Alex Fiorio	1–3, 6–7, 10, 12
				Mikael Ericsson	6, 12
				Jorge Recalde	9
GM Euro Sport	Opel	Kadett GSI 16V	M	Mats Jonsson	2, 10, 13
				Rauno Aaltonen	4
				Guy Fréquelin	5, 12
				Sepp Haider	10, 12–13
GM Dealersport	Opel	Kadett GSI 16V	M	Derek Bell	13
				Malcolm Wilson	13
				Pentti Airikkala	13
				David Metcalfe	13
Toyota Team Europe	Toyota	Supra 3.0i Supra Turbo	P	Björn Waldegård	4, 7, 11
				Lars-Erik Torph	4, 7, 11
				Robin Ulyate	4, 11
Nissan Motorsports International	Nissan	200SX	D	Shekhar Mehta	4, 6–7, 11
				Andrea Zanussi	4, 6
				Mike Kirkland	4, 6, 11
				Jayant Shah	4
				Stratis Hatzipanayiotou	6
				Mikael Ericsson	7
				Per Eklund	7
				Paddy Davidson	8
				Alain Ambrosino	11
Rothmans Motul BMW Prodrive BMW	BMW	M3	M	Bernard Béguin	5
Rothmans Motul BMW Prodrive BMW	BMW	M3	M	Marc Duez	5
Funkberaterring Rally Team	Lancia	Delta HF 4WD	M	Franz Wittmann	8
Mitsubishi Ralliart Europe	Mitsubishi	Starion Turbo	M	Lasse Lampi	10
				Antero Laine	10
				Patrick Tauziac	11
Renault Galp	Renault	11 Turbo	M	Manuel Mello Breyner	3
Renault Galp	Renault	11 Turbo	M	Inverno Amaral	3

Wyniki

Klasyfikacja kierowców

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1987 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	20	15	12	10	8	6	4	3	2	1

W końcowej klasyfikacji liczyło się osiem najlepszych startów, co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą, aby zostać mistrzem^[1].

Miejsce	Kierowca	MCO	SWE	POR	KEN	FRA	GRE	USA	NZL	ARG	FIN	CIV	ITA	GBR	Pkt.
1	Juha Kankkunen	2	3	4			2	1			5			1	100
2	Miki Biasion	1		8		3	7	2		1			1		94
3	Markku Alén		5	1			1	3			1		NU	5	88
4	Kenneth Eriksson	5	8	3	NU	NU	NU		2	4		1		9	70
5	Jean Ragnotti	8		2		4	5						3		51
6	Erwin Weber	9		NU	4		6			3		3			44
7	Stig Blomqvist	X	6		NU	NU			NU		3			2	33
8	Hannu Mikkola				1		3				NU				32
9	Jorge Recalde			10			4	7		2					30
10	Mikael Ericsson		2				NU	NU					8	4	28
11	Walter Röhrl	3			2		NU								27
12	Per Eklund	12	7		5			9			4			X	25
13	François Chatriot	10		5		5	8						11		22
14	Timo Salonen	NU	1	NU							NU				20
=	Bernard Béguin					1									20
=	Franz Wittmann								1						20
=	Ingvar Carlsson	4	4	NU						NU	NU				20
=	Shekhar Mehta				NU		NU	8				2			18
19	Ari Vatanen				10						2				16
=	Yves Loubet					2									15
21	Didier Auriol					8							4		13
22	Lars-Erik Torph		11		3			NU				NU			12
=	Possum Bourne				11				3					NU	12
=	Jimmy McRae												NU	3	12
25	Rod Millen							4							10
=	Tony Teesdale								4						10
=	Patrick Tauziac											4			10
=	Paolo Alessandrini							5					9		10
=	Rudi Stohl			7	7		9					NU	16		10
30	David Officer								5						8
=	Gabriel Raies									5					8
=	Patrick Copetti											5			8
=	Fabrizio Tabaton												5		8
34	Carlos Sainz			NU		7								8	7
35	David Llewelin												17	6	6
=	Georg Fischer			6											6
=	Marc Duez					6									6
=	Björn Waldegård				NU			6				NU			6
=	Ken Adamson								6						6
=	Paolo Lemos									6					6
=	Thorbjörn Edling		NU								6				6
=	Adolphe Choteau											6			6
=	Guy Fréquelin					NU							6		6
44	Alex Fiorio	16	20	13			20	11			12		7		4
=	Mats Jonsson		13								NU			7	4
=	Stuart Weeber								7						4
=	Jorge Fleck									7					4
=	Sebastian Lindholm										7				4
=	Martial Yacé											7			4
=	Mike Kirkland				8		10					NU			4
51	Simon Davies								8						3
=	Jorge Bescham									8					3
=	Tomi Palmqvist										8				3
=	Alessandro Molino											8			3
=	Erik Johansson		10								9				3
56	Bror Danielsson		9												2
=	Joaquim Santos			9											2
=	Rauno Aaltonen				9										2
=	Alain Oreille	NU				9									2
=	Kouichi Hazu								9						2
=	Ernesto Soto									9					2
=	Fredrik Donner											9			2
=	Bertrand Balas	11													2
64	Timo Heinonen		16								10				1
=	Laurent Poggi					10									1
=	Clive Smith							10							1
=	Grant Goile								10						1
=	Alejandro Schmauk									10					1
=	Lambert Kouame											10			1
=	Sepp Haider										NU		10	NU	1
=	Roger Ericsson		NU											10	1

Kolor	Opis
Złoty	Zwycięzca
Srebrny	2. miejsce
Brązowy	3. miejsce
Zielony	Punktowane miejsce
Niebieski	Ukończył nie punktował
Fioletowy	Nie ukończył NU
Czarny	Wykluczony X
Biały	Nie wystartował NW
Puste	Nie brał udziału

Klasyfikacja zespołowa

W sezonie 1987 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	10	9	8	7	6	5	4	3	2	1

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º
Punkty	8	7	6	5	4	3	2	1

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów, co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą, aby zespół zdobył tytułu mistrza, ponad to producent musiał wziąć udział co najmniej w ośmiu rajdach, by zdobyć mistrzostwo. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Miejsce	Zespół	MCO	SWE	POR	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt
1	Lancia	20	(17)	20		(17)	20	20	20	20	20	(20)	141
2	Audi	14	6	8	20		14			12		9	82
3	Renault	8		17		12	10		10		14		71
4	Volkswagen	10	4	14	12	(1)	8		14			2	64
5	Ford		8	2		6				17	12	17	62
6	Mazda	12	20					12		8			52
7	Toyota				14			8					22
8	BMW					20							20
9	Opel				2						8	6	16
10	Subaru	1			10							1	12
11	Nissan				4		1	4					9
12	Fiat			1					4				5
13	Alfa Romeo								1				1
Miejsce	Zespół	MCO	SWE	POR	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt

Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N)

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce	Kierowca	MCO	SWE	PRT	FRA	GRE	USA	FIN	ITA	CIV	GBR	Pkt.
1	Alex Fiorio	10	10	13		11	13	13				70
2	Ove Olofsson		7								10	17
3	Bertrand Balas	13										13
	Sören Nilsson		13									13
	Claude Balesi				13							13
	Evangelos Gallo					13						13
	Fredrik Donner								13			13
	Franco Cunico									13		13
	George Donaldson										13	13
10	Vittorio Caneva									10		10