Swoją karierę rajdową Auriol rozpoczął w 1979 roku, a jego pierwszym samochodem była Simca 1000. W maju 1984 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Renault 5 Turbo. Z debiutanckiego Rajdu Korsyki wycofał się z powodu awarii turbosprężarki. W kwietniu 1985 roku podczas Rajdu Korsyki 1988 po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata i jednocześnie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. W 1994 roku jadąc Toyotą Celiką 4WD wywalczył swój jedyny tytuł mistrza świata w karierze. Wcześniej, w 1990 roku, został wicemistrzem świata. Czterokrotnie w latach 1991, 1992, 1993 i 1999 zajmował 3. miejsce w mistrzostwach świata. Trzykrotnie był też rajdowym mistrzem Francji. W latach 1993, 1994, 1996 i 1999 czterokrotnie wygrał Race of Champions[1].
W swojej karierze Auriol wygrał łącznie 20 rajdów w mistrzostwach świata. 53 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 747 punktów. Wygrał 554 odcinki specjalne[2].
Kariera
Początki
Auriol urodził się w Montpellier[3]. Po ukończeniu szkoły średniej pracował jako kierowca karetki pogotowia[1]. W 1979 roku w wieku 21 lat zadebiutował w rajdach jadąc samochodem Simca 1000[3]. W kolejnych latach jeździł samochodem Renault 5 Turbo w mistrzostwach Francji[1]. W maju 1984 zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc Renault 5 Turbo z pilotem Bernardem Ocellim wystartował w Rajdzie Korsyki. Wycofał się z niego na 4. odcinku specjalnym z powodu awarii turbosprężarki[4]. Rok później ponownie wystartował w Rajdzie Korsyki. Nie ukończył go wycofując się z rywalizacji na 9. odcinku specjalnym na skutek awarii układu elektrycznego[5]. W tym samym roku po raz pierwszy stanął na podium w rajdzie o mistrzostwo Francji. Był drugi w Rajdzie Touquet. Zajął także drugie miejsce w Rajdzie du Var, rozgrywanym w ramach mistrzostw Europy[6].
W 1986 roku Auriol rozpoczął starty nowym samochodem, MG Metro 6R4. Jadąc nim wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Francji[3]. W tym samym roku po raz trzeci wystartował w Rajdzie Korsyki i po raz trzeci nie ukończył go. Powodem wycofania się Auriola był wyciek oleju[7]. W 1986 roku dwukrotnie stanął na podium w mistrzostwach Europy. Zwyciężył w Rajdzie Antibes i był drugi w rajdzie Tour de France Automobiles, w którym startował Mercedesem 190E 2.3 16V[6].
W 1987 roku Auriol został członkiem zespołu Ford France i rozpoczął w nim starty samochodem Ford Sierra RS Cosworth[3]. W styczniu pojechał w nim w Rajdzie Monte Carlo, jednak nie ukończył go[8]. W maju po raz czwarty w karierze wystartował w Rajdzie Korsyki. Zajmując w nim 8. miejsce zdobył swoje pierwsze 3 punkty w mistrzostwach świata w karierze[9]. 14. odcinek specjalny tego rajdu był też pierwszym wygranym odcinkiem Auriola w mistrzostwach świata[2]. W październiku Auriol wziął udział w Rajdzie San Remo. Zajął w nim 4. pozycję tracąc do trzeciego Jeana Ragnottiego 1:18 minuty[10]. W 1987 roku Auriol startował również w rajdach o mistrzostwo Europy. Był pierwszy w Rajdzie Alpin-Behra i Rajdzie du Var oraz drugi w Rajdzie Antibes[6]. Wywalczył także swoje drugie w karierze mistrzostwo Francji[3].
Pierwszym rajdem mistrzostw świata 1988, w którym Auriol wystartował był Rajd Portugalii. Na 16. odcinku specjalnym wycofał się z powodu uszkodzenia tylnej osi Forda[11]. Następnie w maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Dojechał w nim do mety na 1. miejscu przed Yvesem Loubetem i Brunem Saby'ego odnosząc tym samym swoje pierwsze w karierze zwycięstwo w mistrzostwach świata[2][12]. W sierpniu wystartował w Rajdzie Finlandii. Stanął w nim na podium zajmując 3. miejsce. Do zwycięzcy Markku Aléna stracił 9:46 minuty[13]. W sezonie 1988 Auriol wziął udział w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata. Na 10. odcinku specjalnym Rajdu San Remo miał wypadek i wycofał się z niego[14]. W 1988 roku Auriol startował również w rajdach mistrzostw Europy. Wygrał dwa z nich: Rajd Mont-Blanc i Rajd du Var[6]. Zwyciężył także w mistrzostwach Francji. Tytuł ten zdobył po raz trzeci z rzędu[3].
Przed sezonem 1989 Auriol został członkiem zespołu Lancii, w którym stał się drugim kierowcą obok Włocha Massima Biasiona[6]. Swój debiut w Lancii zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Rajd ten został zdominowany przez kierowców Lancii, którzy zajęli całe podium. Pierwsze miejsce zajął Biasion, drugie Auriol, a trzecie Bruno Saby[15]. Na przełomie lutego i marca Auriol wystartował w Rajdzie Portugalii. Nie ukończył go na skutek awarii sprzęgła na 28. odcinku specjalnym[16]. W kwietniu Auriol wygrał swój drugi rajd mistrzostw świata w karierze. Był pierwszy w Rajdzie Korsyki wyprzedzając o 1:57 minuty François Chatriota i o 3:50 minuty Juhę Kankkunena[17]. W kolejnym rajdzie, Rajdzie Grecji, Auriol ponownie stanął na podium. Był drugi ze stratą 1:58 do zwycięzcy Massima Biasiona[18]. W sezonie 1989 wystartował jeszcze w dwóch rajdach, Rajdzie Finlandii i Rajdzie San Remo, jednak obu nie ukończył na skutek wypadku[6]. W sezonie 1989 zdobył 50 punktów i był piąty w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata[19].
Sezon 1990 Auriol rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Zwyciężył w nim po raz pierwszy w karierze, a na metę rajdu przyjechał 52 sekundy przed Carlosem Sainzem i 3:39 minuty przed Massimem Biasionem[20]. W marcowym Rajdzie Portugalii na podium stanęli trzej kierowcy Lancii. Auriol był drugi za Biasionem, a trzecią pozycję zajął Kankkunen[21]. W maju 1990 Auriol odniósł drugie zwycięstwo w sezonie. W Rajdzie Korsyki wyprzedził o 36 sekund Carlosa Sainza i o 3:49 minuty François Chatriota[22]. Czerwcowego Rajdu Grecji Auriol nie ukończył. Wycofał się na 29. odcinku specjalnym z powodu uszkodzenia miski olejowej[23]. W lipcu Auriol stanął na podium w Rajdzie Argentyny. Przegrał w nim jedynie z Massimem Biasionem i Carlosem Sainzem[24]. Dwóch kolejnych rajdów francuski kierowca nie ukończył. Wycofał się zarówno z Rajdu Finlandii, jak i Rajdu Australii[6]. Natomiast w październiku do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo w Rajdzie San Remo i ostatecznie go wygrał. Przyjechał na metę 45 sekund przed Juhą Kankkunenem i 1:45 minuty przed Carlosem Sainzem[25]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był piąty[26]. Wywalczył tym samym wicemistrzostwo świata. Zdobył 95 punktów, o 45 mniej niż mistrz świata Carlos Sainz[27].
W sezonie 1991 Auriol startował Lancią Deltą HF Integrale w prywatnym zespole Jolly Club[6]. Pierwszych zawodów w nowym sezonie nie ukończył. Wycofał się na 6. odcinku specjalnym Rajdu Monte Carlo z powodu awarii silnika[28]. W lutowym Rajdzie Szwecji przyjechał na metę na 9. pozycji[29]. Swoje pierwsze podium w sezonie 1991 Auriol zaliczył w trzecim rajdzie sezonu, marcowym Rajdzie Portugalii. Był w nim drugi, a do zwycięzcy Sainza stracił 47 sekund[30]. 1 maja 1991 ponownie stanął na podium. Zajął wówczas 2. miejsce w Rajdzie Korsyki tracąc 1:05 minuty do Carlosa Sainza[31]. W czerwcu wystartował w Rajdzie Grecji i był w nim czwarty[32]. W drugiej połowie czerwca wziął udział w Rajdzie Nowej Zelandii. Walczył w nim o zwycięstwo z Sainzem. Nowozelandzki rajd wygrał Sainz, a Auriol zajął 2. miejsce ze stratą 1:15 minuty[33]. Lipcowy Rajd Argentyny ponownie wygrał Sainz, a Auriol zajął w nim 3. pozycję tracąc do Hiszpana 1:05 minuty[34]. W sierpniu Auriol zajął 2. pozycję w Rajdzie Finlandii. Do zwycięzcy Juhy Kankkunena stracił 56 sekund[35]. Wrześniowego Rajdu Australii nie ukończył. Wycofał się na 30. odcinku specjalnym z powodu awarii silnika Lancii[36]. W październiku 1991 Auriol odniósł swoje jedyne zwycięstwo w sezonie, a także szóste w karierze. W Rajdzie Włoch wyprzedził o 2:50 minuty drugiego Massima Biasiona i o 6:41 minuty trzeciego Daria Cerrato[37]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był dwunasty[38]. W sezonie 1991 zajął w klasyfikacji generalnej 3. miejsce za Kankkunenem i Sainzem. Zdobył 101 punktów[39].
Sezon 1992 Auriol rozpoczął od zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo, w którym wyprzedził Carlosa Sainza o 2:05 minuty i Juhę Kankkunena o 2:57 minuty[40]. W marcu wystartował w Rajdzie Portugalii, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika na 3. odcinku specjalnym[41]. Od maja do września Auriol zwyciężył w pięciu kolejnych rajdach mistrzostw świata, w których startował, a także w odbywającym się w ramach mistrzostw Europy, Rajdzie Costa Smeralda[6]. W majowym Rajdzie Korsyki wyprzedził dwóch rodaków, François Delecoura i Philippe’a Bugalskiego[42], a w Rajdzie Grecji stanął na podium obok Juhy Kankkunena i Massima Biasiona[43]. W lipcowym Rajdzie Argentyny wygrał z drugim Sainzem o 2:18 minuty, a z trzecim Gustavem Trellesem o 14:05 minuty[44]. W sierpniowym Rajdzie Finlandii wyprzedzając o 40 sekund Kankkunena i 1:59 minuty Markku Aléna, Auriol został drugim kierowcą spoza Skandynawii po Carlosie Sainzu, który zwyciężył w fińskim rajdzie[45]. Auriol wygrał także wrześniowy Rajd Australii[46]. W czterech ostatnich rajdach sezonu (nie startował w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej) zdobył tylko jeden punkt. Nie ukończył Rajdu San Remo (z powodu wypadku) i Rajdu Wielkiej Brytanii (z powodu awarii silnika), a w Rajdzie Katalonii był dziesiąty[6]. Słabe wyniki w końcówce sezonu spowodowały, iż Auriol, mimo wygrania sześciu rajdów, zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 121 punktów, o 22 mniej niż mistrz Carlos Sainz i o 13 mniej niż wicemistrz Juha Kankkunen[47].
Przed sezonem 1993 Auriol opuścił zespół Lancii i przeszedł do zespołu Toyoty[3]. Stał się w nim drugim kierowcą obok Fina Juhy Kankkunena[48]. Swój debiut w zespole Toyoty zaliczył w styczniu 1993. Jadąc Toyotą Celiką Turbo 4WD odniósł zwycięstwo, do ostatniego odcinka specjalnego walcząc o zwycięstwo z rodakiem François Delecourem. Ostatecznie wyprzedził go o 15 sekund[49]. W lutym 1993 Auriol nie ukończył Rajdu Szwecji[50]. W maju po raz drugi w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Korsyki był drugi. Do zwycięzcy Delecoura stracił 1:02 minuty[51]. Swojego czwartego startu w sezonie, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Powodem jego wycofania się na 9. odcinku specjalnym była awaria silnika[52]. W kolejnych trzech rajdach Auriol stawał na podium. Był trzeci w Rajdzie Argentyny (przegrał z Kankkunenem i Massimem Biasionem[53], w Rajdzie Nowej Zelandii (przegrał z Colinem McRae i Delecourem)[54], a także w Rajdzie Finlandii (przegrał z Kankkunenem i Arim Vatanenem)[55]. Wrześniowego Rajdu Australii Auriol nie ukończył z powodu awarii silnika na 7. odcinku specjalnym[56]. W listopadzie Auriol walczył o zwycięstwo z Delecourem w Rajdzie Katalonii, ale ostatecznie przegrał z nim o minutę i zajął 2. pozycję[57]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol zajął szóstą pozycję[58]. W sezonie 1993 Auriol zajął 3. pozycję w klasyfikacji generalnej zdobywając 92 punkty. Przegrał z Juhą Kankkunenem i François Delecourem[59].
Sezon 1994 Auriol rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go, gdyż na 5. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[60]. W marcu, w Rajdzie Portugalii, stanął na podium. Był drugi i przegrał o 40 sekund z Juhą Kankkunenem[61]. Następnie w Rajdzie Safari Auriol był trzeci, za Kenijczykiem Ianem Duncanem i Japończykiem Kenjiro Shinozuką[62]. W maju Francuz odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. Po raz piąty w swojej karierze wygrał Rajd Korsyki, w którym wyprzedził 1:01 minuty Carlosa Sainza i o 2:11 minuty Andreę Aghiniego[63]. Kolejnego rajdu, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Na 18. odcinku specjalnym w Toyocie doszło do awarii silnika[64]. Na przełomie czerwca i lipca Auriol wygrał swoje drugie zawody w sezonie. Na mecie Rajdu Argentyny wyprzedził Carlosa Sainza o 6 sekund oraz o 6:40 minuty Ariego Vatanena[65]. W lipcu Auriol był piąty w Rajdzie Nowej Zelandii[66], a w sierpniu zajął 2. miejsce w Rajdzie Finlandii, w którym przegrał jedynie z Finem Tommim Mäkinenem (o 22 sekundy)[67]. W październiku Auriol wygrał Rajd San Remo. Na metę rajdu przyjechał o 21 sekund przed Sainzem i 47 sekund przed Massimem Biasionem[68]. Przed ostatnim rajdem sezonu, Rajdem Wielkiej Brytanii Auriol miał w klasyfikacji generalnej przewagę 11 punktów nad drugim Sainzem. W rajdzie tym Auriol przyjechał na 6. pozycji, podczas gdy Sainz miał wypadek na 24. odcinku specjalnym i wycofał się z rajdu[69]. Dzięki takim rezultatom Auriol wywalczył mistrzostwo świata. W sezonie 1994 zdobył 116 punktów, o 17 więcej niż Sainz[70].
W sezonie 1995 Auriol startował nowym samochodem przygotowanym przez Toyotę, Toyotą Celiką GT-Four[6]. Swój pierwszy start tym samochodem zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek urwania koła na 16. odcinku specjalnym[71]. Następnie Auriol wystartował w Rajdzie Szwecji i Rajdzie Portugalii. W obu tych rajdach zajął 5. pozycję[6]. W majowym Rajdzie Korsyki Auriol wystartował z nowym pilotem. Bernarda Occellego zastąpił Denis Giraudet. Z Giraudetem Auriol walczył o zwycięstwo do ostatniego odcinka specjalnego. Ostatecznie wygrał korsykański rajd z przewagą 15 sekund nad François Delecourem i 57 sekund nad Andreą Aghinim[72]. W lipcu, w Rajdzie Nowej Zelandii, załoga Auriol-Giraudet ponownie stanęła na podium. Zajęli oni 2. miejsce ze stratą 44 sekund do Colina McRae i Dereka Ringera[73]. Następnego rajdu, wrześniowego Rajdu Australii, Auriol nie ukończył. Na 12. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[74]. W październikowym Rajdzie Katalonii Auriol był czwarty. Jednak po zakończeniu rajdu został zdyskwalifikowany za nieprzepisową turbosprężarkę[75]. Na koniec sezonu FIA zbadała jeszcze raz samochody Toyoty i uznała, że przez część sezonu Toyota używała niezgodnych z przepisami turbosprężarek. Zespół został zdyskwalifikowany, a wyniki końcowe sezonu 1995 zostały anulowane[76].
Po dyskwalifikacji zespołu Toyoty Auriol odszedł z tego zespołu[6]. W lutym został zatrudniony przez zespół Subaru i za kierownicą Subaru Imprezy 555 wystartował w Rajdzie Szwecji. Zajął w nim 10. miejsce[77]. Od czasu Rajdu Szwecji do października nie startował w mistrzostwach świata. Dopiero w październiku zgłosił się po niego zespół Mitsubishi[6]. W Rajdzie San Remo Auriol wystartował samochodem Mitsubishi Lancer Evo III i zajął w nim 8. miejsce[78].
W pierwszym rajdzie sezonu 1998, styczniowym Rajdzie Monte Carlo, Auriol zajął 14. pozycję. Następnie był szósty w Rajdzie Szwecji oraz czwarty w Rajdzie Safari. Nie ukończył natomiast marcowego Rajdu Portugalii na skutek awarii skrzyni biegów[6]. W kwietniowym Rajdzie Katalonii Auriol dominował. Na 2. odcinku specjalnym objął prowadzenie i następnie wygrał 9 z 19 odcinków specjalnych. Odniósł zwycięstwo w tym rajdzie z przewagą 53,4 sekundy nad Freddy'm Loixem i 1:09,4 minuty nad Tommim Mäkinenem[84]. W Rajdzie Francji Auriol był szósty, a z Rajdu Argentyny wyeliminowała go awaria silnika[6]. W czerwcowym Rajdzie Grecji objął prowadzenie na 11. odcinku specjalnym, jednak na przedostatnim odcinku uszkodził pompę paliwa i ostatecznie zajął 2. miejsce w klasyfikacji rajdu, o 20 sekund za Colinem McRae[85]. W Rajdzie Nowej Zelandii Auriol także był drugi. Przegrał jedynie z Carlosem Sainzem o 4,1 sekundy[86]. W sierpniu Auriol zajął 4. pozycję w Rajdzie Finlandii, a w październikowym Rajdzie San Remo miał wypadek i był zmuszony wycofać się z rywalizacji[6]. W listopadzie Auriol stanął na podium Rajdzie Australii. Był trzeci za Tommim Mäkinenem i Carlosem Sainzem[87]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Francuz nie ukończył na skutek awarii sprzęgła[88]. W sezonie 1998 Auriol zajął 5. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 34 punkty[89].
Sezon 1999 rozpoczął się od Rajdu Monte Carlo. Auriol zajął w nim 3. miejsce przegrywając z Tommim Mäkinenem i Juhą Kankkunenem[90]. W lutym był czwarty w Rajdzie Szwecji, do podium (trzeciego w klasyfikacji Thomasa Rådströma) stracił 2,5 sekundy[91]. W odbywającym się pod koniec lutego Rajdzie Safari Auriol po raz drugi w sezonie stanął na podium. Był drugi, a do zwycięzcy Colina McRae stracił ponad 14 minut[92]. W marcowym Rajdzie Portugalii Auriol był trzeci za Colinem McRae i Carlosem Sainzem[93], a w kwietniowym Rajdzie Katalonii zajął 2. pozycję i przegrał jedynie z Philippe'm Bugalskim[94]. W majowym Rajdzie Korsyki zajął 5. lokatę, a w odbywającym się w tym samym miesiącu Rajdzie Argentyny był trzeci. Z kolei czerwcowego Rajdu Grecji nie ukończył na skutek uszkodzenia zawieszenia. W lipcu był czwarty w Rajdzie Nowej Zelandii[6]. W sierpniu Auriol nie dojechał do mety Rajdu Finlandii na skutek problemów z samochodem. Jednak zwyciężył na superoesie, dzięki czemu zdobył dodatkowe 3 punkty do klasyfikacji mistrzostw świata[95]. We wrześniowym Rajdzie Chin Auriol objął prowadzenie na 14. odcinku specjalnym i ostatecznie wygrał ten rajd z przewagą 55,8 sekundy nad Richardem Burnsem oraz 2:19,4 minuty nad Carlosem Sainzem[96]. Z kolei w październiku zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo. Przegrał w nim jedynie z Tommim Mäkinenem i Gillesem Panizzim. Dzięki zwycięstwu w Rajdzie San Remo Mäkinen został liderem mistrzostw świata z 6 punktami przewagi nad Auriolem[97]. W listopadzie 1999 odbył się przedostatni rajd sezonu, Rajd Australii. Na 6. odcinku specjalnym Auriol uderzył w drzewo i na skutek uszkodzeń radiatora wycofał się z rajdu. Mäkinen ukończył rajd na bezpiecznej 3. pozycji, która zagwarantowała mu zdobycie czwartego z rzędu tytułu mistrza świata na jeden rajd przed końcem sezonu (Mäkinen miał wówczas 10 punktów przewagi, ale więcej zwycięstw od Auriola)[98]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Auriol nie ukończył z powodu uszkodzenia zawieszenia. Ostatecznie zakończył sezon na 3. miejscu w mistrzostwach świata[99].
Przed sezonem 2003 zespół Škody ogłosił, iż ich nowym zawodnikiem zostanie Didier Auriol[117]. Swój debiut w zespole Škody Auriol zaliczył w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Škodą Octavią WRC zajął w nim 9. miejsce[118]. Następnie Auriol dojechał na 18. pozycji w Rajdzie Szwecji, a Rajdu Turcji nie ukończył z powodu awarii silnika[6]. W kwietniu zdobył swoje pierwsze punkty w sezonie 2003. Zajął wówczas 8. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii[119]. W kolejnym rajdzie, majowym Rajdzie Argentyny, Auriol także przyjechał na punktowanej pozycji. Był szósty i zdobył 3 punkty w mistrzostwach świata[120]. Rajd Argentyny był zarazem ostatnim w sezonie, w którym Auriol uzyskał punkty. W Rajdzie Grecji był dziewiąty. Następnie nie ukończył trzech kolejnych zawodów – Rajdu Cypru (awaria alternatora), Rajdu Niemiec (awaria silnika) i Rajdu Finlandii (ból ramienia). Od Rajdu Niemiec startował Škodą Fabią WRC. W Rajdzie Australii i Rajdzie San Remo przyjechał na 12. pozycji. Z Rajdu Korsyki wyeliminowała go awaria układu elektrycznego, a z Rajdu Katalonii – awaria sprzęgła. Ostatni rajd sezonu, Rajd Wielkiej Brytanii, Auriol ukończył na 11. lokacie[6].
Didier Auriol jest mężem Diany[123]. Ma z nią dwoje dzieci, syna Robina (ur. 1987) i córkę Diane (ur. 1994). Mieszka z rodziną w mieście Millau. Po zakończeniu kariery w mistrzostwach świata w 2005 roku zaczął inwestowanie w hotelarstwo. Jest między innymi współwłaścicielem resortu Domaine de Saint-Estève w Millau[124].
