Piętro halne, zwane też piętrem alpejskim – obszar występowania łąk wysokogórskich zwanych halami. Panuje tu klimat umiarkowanie zimny. Poniżej znajduje się piętrokosówki, a powyżej piętro turni. W Polsce piętro alpejskie występuje tylko w Tatrach, Karkonoszach oraz Beskidzie Żywieckim. W Tatrach położone jest mniej więcej pomiędzy 1800 m n.p.m., a 2300 m n.p.m., a w Beskidzie Żywieckim i Karkonoszach znajduje się niżej – w Beskidzie Żywieckim na wysokości 1650–1725 m n.p.m. i obejmuje tylko wierzchołek Babiej Góry (Diablak), a w Karkonoszach na wysokości 1450–1603 m n.p.m. i obejmuje głównie szczyty Śnieżki i Wielkiego Szyszaka.
Najpełniej rozwinięte jest piętro alpejskie w Tatrach. Nie wszędzie znajduje się ono na tej samej wysokości, duże znaczenie mają lokalne warunki. I tak np. po północnej stronie Świnicy czy Giewontu położone jest ono dużo niżej, do czego przyczynia się silne zacieniające działanie tych potężnych masywów górskich.
Z ptaków spotkać tu można takie rzadkie gatunki, jak pomurnik, płochacz halny, siwerniak. Piętro alpejskie to również królestwo kozicy i świstaka, przychodzi tu żerować niedźwiedź brunatny. Dawniej cały obszar piętra alpejskiego, gdzie tylko dały radę wspiąć się owce był wypasany. Na tej wysokości przyrost trawy jest niewielki, wartość użytkowa hal znikoma, nadmierny zaś wypas powodował erozję stromych górskich stoków i niszczenie cennej roślinności tatrzańskiej. Juhasi tępili kozice i świstaki. Obecnie już nigdzie w Tatrach nie prowadzi się wypasu w rejonie piętra alpejskiego.
