W 1993 roku została 20. ambasadorem Stanów Zjednoczonych przy ONZ, zaś 5 grudnia 1996 roku prezydent Bill Clinton nominował ją na stanowisko sekretarza stanu. Oficjalnie objęła urząd 23 stycznia 1997 roku, zostając tym samym pierwszą kobietą na stanowisku sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych.
Po II wojnie światowej Korbelowie wrócili do reaktywowanej Czechosłowacji, gdzie we wrześniu 1945 roku Josef Korbel objął funkcję ambasadora w Belgradzie. Po przejęciu władzy w Czechosłowacji przez komunistów w 1948 roku, Korbel był zagrożony z powodu swoich powiązań z obozem demokratycznym[5]. Przyjął wówczas zaproponowane mu przez nowego ministra spraw zagranicznych Vladimíra Clementisa stanowisko przedstawiciela Czechosłowacji w komisji demarkacyjnej ONZ ds. spornego indyjskiego terytorium Kaszmir, co było dla niego okazją do ucieczki z kraju. Pod koniec 1948 roku Korbelowie wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie złożyli wniosek o azyl polityczny[5]. Josef Korbel w USA został profesorem stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie w Denver, kontynuował także pracę na rzecz ONZ[1][5].
Karierę polityczną rozpoczęła w 1972 roku, kiedy zbierała fundusze na kampanię w prawyborach prezydenckich senatora Edmunda Muskie’ego, będącego przyjacielem jej rodziny[1]. Została też wówczas członkinią Partii Demokratycznej[9]. W 1976 roku Muskie mianował ją szefem swoich doradców prawnych, zaś gdy Zbigniew Brzeziński objął funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego prezydenta Jimmy’ego Cartera, została jego współpracowniczką odpowiadającą za kontakty z Kongresem[1][10][8]. Od 1978 do 1981 roku Albright była członkiem sztabu Narodowej Rady Bezpieczeństwa, gdzie jako pracowniczka Białego Domu odpowiedzialna była za politykę zagraniczną[11].
W 1981 roku Albright zostało przyznane członkostwo w Międzynarodowym Centrum Woodrowa Wilsona przy Smithsonian Institution[12]. Nagrodę tę uzyskała po przedstawieniu swoich tekstów naukowych na temat roli prasy i mediów podczas przemian politycznych w Polsce na początku lat 80. XX wieku[7].
Od 1981 do 1982 roku sprawowała również funkcję starszego członka ds. sowieckich i Europy Wschodniej w Centrum Strategii i Studiów Międzynarodowych. Przewodziła badaniom nad rozwojem i dążeniami ZSRR i państw satelickich.
W 1981 roku została współzałożycielką Centrum Polityki Narodowej, objęła wówczas stanowisko przewodniczącej tej organizacji.
W 1982 roku Albright została mianowana profesorem do spraw międzynarodowych oraz dyrektorem programu dla kobiet w służbie zagranicznej na Uniwersytecie Georgetown[13][7]. Stanowiska te pozwoliły jej prowadzić kursy licencjackie i przedlicencjackie w dziedzinie spraw międzynarodowych oraz polityki zagranicznej, a także wprowadzać w życie i rozwijać programy promujące szanse kobiet w stosunkach międzynarodowych[7].
W 1984 roku była doradcą do spraw polityki zagranicznej kandydatki na wiceprezydenta USA Geraldine Ferraro, zaś cztery lata później została głównym doradcą do spraw polityki zagranicznej kandydata na prezydenta Michaela Dukakisa[8][9].
W lutym 1996 roku Albright przeforsowała w Radzie Bezpieczeństwa ONZ rezolucję potępiającą Kubę za zestrzelenie dwóch nieuzbrojonych samolotów pilotowanych przez kubańskich uciekinierów[9]. Jeden z pilotów kubańskich myśliwców wojskowych, biorących udział w zdarzeniu, chwalił się, że strzelał w cojones (hiszp. „jądra”, „jaja”) – Albright w swoim wystąpieniu w Radzie odniosła się do jego stwierdzenia następująco:
Szczerze mówiąc, to nie jest cojones; to jest tchórzostwo[9].
Madeleine Albright wykorzystywała ponadto swoją funkcję do wywierania wpływu na politykę zagraniczną administracji Billa Clintona. Dotyczyło to przede wszystkim wojny w Bośni i Hercegowinie, w sprawie której Albright była zdecydowanym orędownikiem wykorzystania sił powietrznych w celu powstrzymania serbskiej agresji[9]. Odegrała ważną rolę w skłonieniu prezydenta do przyjęcia twardszego stanowiska wobec Serbów, co ostatecznie doprowadziło do zawarcia porozumienia pokojowego w Dayton[9].
Pełniąc funkcję amerykańskiego ambasadora przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, Albright została skrytykowana za opinię, jaką wyraziła w czasie wywiadu 12 maja 1996 roku dla programu telewizyjnego 60 Minut. Tematem rozmów były amerykańskie sankcje nałożone na Irak. Prezenter Lesley Stahl zadał pytanie:
Słyszeliśmy, że pół miliona dzieci zginęło. Wydaje mi się, że to więcej niż zginęło w Hiroszimie. Jak pani myśli, czy ta cena jest tego warta?.
Albright odpowiedziała:
Myślę, że to jest bardzo trudny wybór, ale cena – myślimy, że jest to tego warte[16][17].
Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych
23 stycznia 1997 roku została sekretarzem stanu[18]. Podczas swojej kadencji na tym stanowisku Albright wzmacniała sojusze amerykańskie i wpływała na decyzje dotyczące polityki zagranicznej, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie i na Bałkanach[7]. Przekonała także Kongres do ratyfikacji konwencji dotyczących broni chemicznej i rozszerzenia NATO[8].
12 marca 1999 roku była uczestnikiem podpisania przez ówczesnego polskiego ministra spraw zagranicznych Bronisława Geremka w obecności ministrów spraw zagranicznych Czech i Węgier dokumentu ratyfikacyjnego Paktu Północnoatlantyckiego (NATO)[19].
W 2000 roku Albright była pierwszą osobą na tak wysokim szczeblu zachodniej dyplomacji, która spotkała się z Kim Dzong Ilem, przywódcą reżimu Korei Północnej[20].
Późniejsza działalność
Po 2001 roku Madeleine Albright wróciła na Uniwersytet Georgetown, gdzie została profesorem dyplomacji w Szkole Służby Zagranicznej Walsha (Walsh School of Foreign Service) i zasiadała w komisji dyrektorów Rady ds. Stosunków Międzynarodowych. Uczestniczyła również w dyskusjach Białego Domu na temat polityki zagranicznej z przedstawicielami administracji prezydenta George’a W. Busha oraz innymi byłymi sekretarzami obrony i stanu[7]. Była ponadto prezesem Narodowego Demokratycznego Instytutu Spraw Międzynarodowych, prezydentem Fundacji Stypendialnej Trumana (Truman Scholarship Foundation) i honorowym współprzewodniczącym Światowej Rady ds. Uchodźców[7][21]. W 2021 roku została powołana na stanowisko przewodniczącego Rady Polityki Obronnej, której zadaniem jest udzielanie sekretarzowi obrony niezależnych, rzeczowych porad i opinii dotyczących spraw polityki obronnej[21].
Oprócz nauki i polityki Albright zajmowała się także działalnością komercyjną. Była prezesem Albright Stonebridge Group, będącej częścią Dentons Global Advisors, oraz Albright Capital Management LLC, firmy doradztwa inwestycyjnego skoncentrowanej na nowych rynkach[21].
Życie prywatne
Jej ojczystym językiem był czeski, a podczas nauki w szkołach w Wielkiej Brytanii i Szwajcarii nauczyła się mówić po angielsku i francusku[5]. O swoim żydowskim pochodzeniu dowiedziała się będąc osobą dorosłą. Jej imię, Madeleine, było anglojęzyczną wersją pseudonimu Madlenka, który zyskała w dzieciństwie[8]. Albright przyjęła nowe imię, kiedy rozpoczęła naukę w Swiss Boarding School.
Znana była ze swoich broszek, które zakładała odpowiednio do wszelkiego rodzaju okazji. W czasie uroczystości związanych z Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych (US Navy) miała założoną broszkę w kształcie kotwicy, natomiast w czasie spotkania z Saddamem Husajnem – w kształcie węża.
W maju 1959 roku poślubiła dziennikarza prasowego Josepha Albrighta, z którym miała później trzy córki. Rozwiedli się w 1983 roku[22].
Madam Secretary. Miramax, 2003. ISBN 1-4013-5962-0. Brak numerów stron w książce
polskie wydanie: Madeleine Albright. Pani Sekretarz Stanu. Świat Książki, 2005. ISBN 83-7391-465-X. Brak numerów stron w książce
The Mighty and the Almighty: Reflections on America, God, and World Affairs. Harper, 2006. ISBN 978-0-06-089257-9. Brak numerów stron w książce
Memo to the President Elect: How We Can Restore America's Reputation and Leadership. Harper Collins, 2008. ISBN 978-0061351815. Brak numerów stron w książce
Read My Pins: Stories from a Diplomat's Jewel Box by Madeleine Albright. Harper Collins, 2009. ISBN 978-0060899189. Brak numerów stron w książce
Prague Winter: A Personal Story of Remembrance and War, 1937–1948. Harper, 2012. ISBN 978-0062030313. Brak numerów stron w książce
Fascism: A Warning. Harper Collins, 2018. ISBN 978-0062802187. Brak numerów stron w książce
polskie wydanie: Faszyzm. Ostrzeżenie. Poltext, 2018-10-19. ISBN 978-83-7561-945-4. Brak numerów stron w książce
↑Madeleine Albright: Pani Sekretarz Stanu. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 81. ISBN 978-83-7391-465-0.
↑Madeleine Albright: Pani Sekretarz Stanu. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 85. ISBN 978-83-7391-465-0.
↑Madeleine Albright: Pani Sekretarz Stanu. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 98. ISBN 978-83-7391-465-0.
↑Who’s who in international affairs 2003., wyd. 3rd ed, London: Europa Publications, 2002, ISBN 1-85743-156-1, OCLC50526266 [dostęp 2020-02-07]. Brak numerów stron w książce
↑Madeleine Albright: Pani Sekretarz Stanu. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 135. ISBN 978-83-7391-465-0.
↑Madeleine Albright: Pani Sekretarz Stanu. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 140. ISBN 978-83-7391-465-0.
.svg){kind=small}
