Jacek Piechota

Jacek Piechota

Jacek Piechota (2023)
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1959 Szczecin
Minister gospodarki
Okres	od 19 października 2001 do 7 stycznia 2003
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Janusz Steinhoff
Następca	Jerzy Hausner
Minister gospodarki i pracy
Okres	od 31 marca 2005 do 31 października 2005
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Jerzy Hausner
Następca	Piotr Woźniak
Odznaczenia

Jacek Jan Piechota (ur. 28 kwietnia 1959 w Szczecinie) – polski polityk, w latach 1985–2007 poseł na Sejm PRL i RP IX, X, I, II, III, IV i V kadencji, minister gospodarki w rządzie Leszka Millera w latach 2001–2003, minister gospodarki i pracy w drugim rządzie Marka Belki w 2005. Prezes Polsko-Ukraińskiej Izby Gospodarczej.

Życiorys

W 1983 ukończył studia magisterskie na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Szczecińskiej, uzyskując tytuł zawodowy inżyniera chemika. Podczas studiów był członkiem prezydium rady uczelnianej Socjalistycznego Związku Studentów Polskich. W latach 1984–1985 pracował jako nauczyciel chemii w VI Liceum Ogólnokształcącym w Szczecinie^[1]. W 1978 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był komendantem Nadodrzańskiego Hufca Związku Harcerstwa Polskiego i I sekretarzem podstawowej organizacji partyjnej PZPR przy komendzie chorągwi ZHP. Działał w Stowarzyszeniu „Ordynacka”^[2].

Z ramienia PZPR zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej Szczecina. Z ramienia PZPR i później SLD sprawował mandat posła na Sejm PRL i RP IX, X, I, II, III i IV i V kadencji z okręgów Szczecin i szczecińskich (nr 91, nr 20, nr 44 i nr 41). Po rozwiązaniu PZPR do 1999 należał do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Figurował na liście Macierewicza z 1992 jako TW „Robert”, zarejestrowany 3 maja 1984 przez szczecińską Służbę Bezpieczeństwa. Jacek Piechota złożył oświadczenie lustracyjne, w którym zaprzeczył współpracy z organami bezpieczeństwa PRL. Oświadczenie zakwestionował prokurator Instytutu Pamięci Narodowej; Sąd Okręgowy w Szczecinie trzykrotnie orzekał, że było ono zgodne z prawdą, ale Sąd Apelacyjny w Szczecinie za każdym razem orzeczenie to uchylał do ponownego rozpoznania (po raz trzeci w 2018)^[3][4].

Od 19 października 2001 do 7 stycznia 2003 pełnił funkcję ministra gospodarki w rządzie Leszka Millera. Zajmował stanowisko wiceministra gospodarki i pracy w rządzie Marka Belki, a po dymisji Jerzego Hausnera 31 marca 2005 zajął jego miejsce, zostając ministrem gospodarki i pracy.

Był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005. W 2006 jako kandydat z poparciem komitetu wyborczego Lewicy i Demokratów w wyborach samorządowych ubiegał się o urząd prezydenta Szczecina. W I turze zajął 2. miejsce (27,91% poparcia i 38 059 głosów), w II turze przegrał z popieranym przez Platformę Obywatelską Piotrem Krzystkiem, zdobywając 35,17% poparcia (40 394 głosy)^[5].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 nie ubiegał się o reelekcję, po czym zrezygnował z działalności politycznej. Zajął się pracą w sektorze prywatnym. Objął funkcję prezesa Polsko-Ukraińskiej Izby Gospodarczej. Jest również inicjatorem i współzałożycielem Stowarzyszenia Baltic Business Forum, które organizuje co roku od 2009 w Świnoujściu i po stronie niemieckiej w Heringsdorfie konferencję gospodarczą dla biznesu i instytucji państwowych z krajów basenu Morza Bałtyckiego i Europy Wschodniej. Został wiceprezesem tej organizacji^[6]. W 2011 startował w wyborach do Senatu w okręgu nr 98; zajął 2. miejsce, uzyskując 44 957 głosów (24,4%)^[7]. W 2015 powołany na wiceprezesa Związku Polskich Parlamentarzystów^[8].

Odznaczenia

• Brązowy Krzyż Zasługi (1988)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989)^[9]
• Order Gwiazdy Białej I klasy (Estonia, 2002)^[10]
• Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina, 2013)^[11]
• Xirka Ġieħ ir-Repubblika (Malta, 2002)^[12]

Przypisy

1. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. II kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1994, s. 134
2. Rzeczpospolita towarzyska. onet.pl, 29 listopada 2006. [dostęp 2011-09-16].
3. Jacek Piechota po raz trzeci wygrał z IPN. „Gazeta Wyborcza”. Szczecin, 22 marca 2018. brak numeru strony
4. Będzie czwarte podejście do lustracji Piechoty. 24kurier.pl, 26 lipca 2018. [dostęp 2018-11-06].
5. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2011-09-16].
6. Zarząd. balticbusinessforum.eu. [dostęp 2011-12-30].
7. Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 11 października 2011 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 9 października 2011 r. (Dz.U. z 2011 r. nr 218, poz. 1295)
8. Zarząd. parlamentarzysci.pl. [dostęp 2015-07-18].
9. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2017-10-24].
10. Riiklike autasude andmine. Vastu võetud 13.03.2002 nr 121. riigiteataja.ee. [dostęp 2011-09-16]. (est.).
11. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №452/2013 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. president.gov.ua, 24 sierpnia 2013. [dostęp 2024-03-24]. (ukr.).
12. Past Recipients of Honorary Honours Awards. opm.gov.mt. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).

Bibliografia

• Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 2011-09-16].

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 316391827
• PLWABN: 9810609069005606