Terytorium miasta cechuje zróżnicowanie rzeźby terenu. W jego północno-wschodniej części znajdują się wzniesienia zwane Garby Imielina, spośród których najwyższym wzgórzem jest Golcówka[2]. Południowo-zachodnia część miasta to teren równinny, znajdują się tam złoża węgla kamiennego.
Gleby
Gleby w Imielinie posiadają 4–6 klasę, są piaszczyste, płytko zalegają podłoża skalne.
Klimat
Klimat Imielina jest typowy dla Wyżyny Śląskiej, dni mroźnych jest około 20–40 w ciągu roku, z przymrozkami 120–130 dni. Pokrywa śnieżna zalega około 70 dni, długość okresu wegetacyjnego 210–220 dni. Średnia temperatura roczna wynosi 7,8 °C, zaś roczna suma opadów 667 mm. Średnia temperatura stycznia to –2 °C, lipca 18–20 °C.
Lasy
Obszary leśne w Imielinie zajmują około 36 hektarów. W większości występują drzewa iglaste z przewagą sosny. Nad wodą występują lasy łęgowe z wierzbami, topolami, jesionami oraz wiklinami drzewnymi.
Struktura powierzchni
Według danych z 2002 r.[3] Imielin ma obszar 28 km², w tym:
Na pruskiej mapie z 1799 roku widnieje już jako Jemielin[6].
Wioski Jemielin (dzisiejszy Imielin) oraz Chełm ukazane na mapie Śląska z 1799 roku
Historia
W 1391 r. Imielin razem z Kosztowami i Chełmem Śląskim przekazany został przez księcia raciborskiego Jana II Żelaznego biskupowi krakowskiemu Janowi Radlicy jako odszkodowanie za napad na dobra biskupie klucza sławkowskiego i lipowieckiego[7] (w skład tego drugiego wszedł Imielin). Odtąd do 1789 r. stanowił własność biskupów krakowskich, którzy sprawowali tutaj także władzę zwierzchnią. Z tego powodu przez historiografię pruską i niemiecką Imielin do końca epoki przedrozbiorowej nie jest zaliczany do składu Śląska. Zarządzanie biskupów krakowskich na tych ziemiach ma odzwierciedlenie również w kulturze – tradycyjnym strojem jest w Imielinie strój krakowski. W 1789 wieś przeszła na własność polskiego Skarbu Państwa i została włączona do powiatu krakowskiego w województwie krakowskim. W latach 1795–1922 (z przerwą w latach 1807–1818) miejscowość leżała w granicach Prus.
Mapa z 1805 roku
Na skutek III Rozbioru Imielin znalazł się w 1795 w granicach Prus, jednak już w 1807 roku na mocy pokoju w Tylży stał się częścią księstwa warszawskiego. W 1818 r. powrócił do Prus po kongresie wiedeńskim. W 1859 r. uzyskał połączenie kolejowe. Dawniej w Imielinie istniała synagoga, którą zburzono w latach 30. W latach 1945–1954 i 1973–1975 Imielin był siedzibą gminy wiejskiej Imielin. W 1957 r. zyskał status osiedla miejskiego, a w 1967 r. otrzymał prawa miejskie. W 1975 r. w wyniku reformy administracyjnej włączony został do Tychów, najrozleglejszego wtedy miasta województwa katowickiego, pozostał w jego granicach tylko do 1977 r., gdy przyłączono go do Mysłowic jako dzielnicę. W 1985 r. ukończono budowę zbiornika Dziećkowice. 30 grudnia 1994 r. Imielin, za zgodą mysłowickiej rady miasta, stał się ponownie osobnym miastem[8].
Od 2019 r. toczy się debata na temat fedrowania przez kopalnię Piast-Ziemowit pod północną częścią gminy.
Zabytki
Na terenie miasta Imielin znajdują się obiekty wpisane do rejestru zabytków (5 budynków oraz stanowisko archeologiczne)[9]
Kaplica została wybudowana w 1706 r. na miejscu starszej kaplicy drewnianej, która spłonęła około 1700 r. od uderzenia pioruna. Kaplica jest murowana, otynkowana, czworoboczna. Od frontu niska, trójkondygnacyjna, wieża na planie prostokąta, ze sklepioną kruchtą w przyziemiu. Na zewnątrz wieży w dolnej kondygnacji dekoracja ramowa, w górnej podziały pilastrami, trzecia kondygnacja z łukowymi spływami po bokach. W części centralnej znajduje się otwór w kształcie arkady, w którym umieszczony jest dzwon. Wejście, okno i wnęka w drugiej kondygnacji zamknięte łukiem półkolistym. Dach kryty blachą, dwuspadowy, a wieży namiotowy. W środku znajduje się ołtarz barokowy z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej. Kaplica wraz z otaczającym ją terenem parkowym jest własnością miasta. W 2006 r. został przeprowadzony jej kapitalny remont sfinansowany z budżetu miasta. Raz w roku, we wspomnienie Matki Boskiej Częstochowskiej sprawowana jest w niej msza w intencji władz miasta i mieszkańców.
Trzy budynki mieszkalne mieszczące się przy ul. Brata Alberta (dawniej ul. Lipca 48).
Kaplica przydrożna, słupowa pod wezwaniem św. Jana Nepomucena, usytuowana przy ul. P. Ściegiennego. Wybudowana została prawdopodobnie przez górników kopalni galmanu w poł. XIX w.
Inne obiekty zabytkowe na terenie miasta:
Neogotyckikościół pw. Matki Boskiej Szkaplerznej wybudowany w latach 1909–1912; w 1953 r. wydłużono go o 2/3, a w 1957 r. nadbudowano wieżę kościelną do wysokości 27 metrów. W latach 70. XX w. zbudowano na placu kościelnym zegar słoneczny i założono ogród z grotą lurdzką. Pomysłodawcą był Henryk Skóra, a konstruktorem i wykonawcą zegara był gnomolog Tadeusz Przypkowski – jeden z nielicznych na świecie znawców i budowniczych zegarów słonecznych.
Barokowa figura św. Jana Nepomucena stojąca na murze przykościelnym. Zabytek pochodzący prawdopodobnie z przełomu XVIII/XIX w., przeniesiona na teren kościoła z kapliczki na tzw. Stoku[11].
