I Grupa Lotnicza – jednostka lotnictwa wojskowego utworzona na mocy rozkazu z dnia 20 grudnia1918 roku z siedzibą w Warszawie. Pierwszym dowódcą Grupy był kpt. pil. Roman Florer.
Historia
Rozkazem Szefa Sztabu Generalnego nr 66 l.dz. 04159 z 20 grudnia 1918 powołano Dowództwo Wojsk Lotniczych z ppłk. pil. Hipolitem Łossowskim na czele, któremu podporządkowano między innymi Dowództwo I Grupy Lotniczej z m.p. Warszawa. Grupa obejmowała następujące Okręgi Generalne: warszawski, lubelski, kielecki, łódzki i posiadała w dyspozycji: 1 lotniczy batalion uzupełnień[a], 1 ruchomy park lotniczy[b] oraz 1 eskadrę lotniczą w Warszawie i 2 eskadrę lotniczą w Lublinie[1].
Grupa lotnicza była organem dowódczym i organizacyjnym.
W skład dowództwa grupy lotniczej wchodził: dowódca, oficer sztabu, adiutant, referent do spraw technicznych oraz 9 podoficerów lub pracowników cywilnych.
Rozkazem MSWojsk. z 6 września 1919 wprowadzono nowy etat dowództwa grupy. Liczba personelu pomocniczego została w nim znacznie zwiększona[2].
W kwietniu 1919 roku, I Grupa składająca się z trzech eskadr 1., 4. i 11., rozpoczęła działania bojowe. Operując z lotniska Dojlidy koło Białegostoku, wspierała akcję Dywizji Litewsko-Białoruskiej na Lidę i Baranowicze. Jej 8 eskadra lotnicza skierowana została do Brześcia nad Bugiem, skąd działała na rzecz dowódcy Grupy Poleskiej gen. Listowskiego. W tym czasie dowódcą I Grupy Lotniczej był mjr pil. Aleksander Serednicki.
Eskadry I Grupy Lotniczej wzięły udział w tzw. operacji wileńskiej, zapoczątkowanej 16 kwietnia 1919 roku. Następnie stacjonujące w Wilnie eskadry I Grupy Lotniczej wykonywały systematyczne loty rozpoznawcze i nękające w kierunku Mołodeczna. W tym czasie, 15 maja utworzono Front Litewsko-Białoruski (dowódca gen. Stanisław Szeptycki) w skład którego włączono grupę
8 sierpnia1919 roku Polacy zajęli Mińsk. 4 eskadrę przebazowano wówczas bliżej linii frontu, na lotnisko polowe położone w majątku Wańkowiczów, w rejonie Mińska. 20 września 1919 I Grupa z dowództwem w Mińsku Litewskim składała się z:
Reorganizacja lotnictwa bojowego wiosną 1920 przemianowała grupy lotnicze na dywizjony oraz zniosła numerację odrębną eskadr wielkopolskich i francuskich. Wszystkie istniejące w kraju eskadry otrzymały numerację porządkową od 1 do 21 (bez 20)[3].
W kwietniu 1920 roku przeorganizowana w I dywizjon lotniczy.
Dywizjon stacjonował wtedy w Wilnie a w jego skład weszły: 1., 4. i 8. eskadry wywiadowcze[4].
W czerwcu 1920 roku składał się jedynie z 8 eskadry wywiadowczej, bowiem 1 eskadra działała z IV dywizjonem. Operował wówczas na froncie na północ od Połocka. Dowódcą był mjr pil. Aleksander Serednicki
↑Lotnicze bataliony uzupełnień składały się 2-3 kompanii w których szkolono żołnierzy dla jednostek lotniczych, obsługi parków i magazynów instytucji lotniczych. Żołnierze trafiali do nich w drodze naboru z Głównego Urzędu Zaciągu oraz przeniesienia z innych rodzajów broni[1].
↑Zadaniem ruchomych parków lotniczych była obsługa techniczna eskadr lotniczych, tj. przechowywanie płatowców rezerwowych i ich części zapasowych, materiałów pędnych i smarów oraz remont bieżący samolotów[1].
.svg)
.svg)
