Wzięło w nim udział, mimo wstępnego zgłoszenia oraz rezygnacji niemal w ostatniej chwili, ostatecznie 67 pianistów z 14 krajów, (dwie osoby nie zadeklarowały przynależności państwowej), w tym najliczniejsze grono uczestników z Polski i ZSRR[2]. Konkurs odbył się w dniach 6–23 marca 1932[3]. Był on dwuetapowy (eliminacje oraz finał). Zwyciężył Alexander Uninsky[4].
Konkurs cieszył się ogromnym zainteresowaniem publiczności i przyciągnął korespondentów z całego świata[3]. Powołano międzynarodowe jury, w skład którego weszły wybitne osobistości życia muzycznego[3].
Gościem honorowym był Maurice Ravel, który podczas koncertu 11 marca prowadził wykonanie swoich utworów: Koncertu fortepianowego G-dur oraz La valse[3].
Podczas finału konkursu zdarzyła się rzecz bezprecedensowa: z powodu protestu niewidomego, węgierskiego pianisty Imré Ungára, który nie chciał zgodzić się na przyjęcie I nagrody ex aequo z Alexandrem Uninskim, zarządzono losowanie, które wyłoniło zwycięzcę[3][5].
W czasie konkursu przeprowadzono plebiscyt na najlepszy i najbardziej popularny fortepian, na którym grali młodzi pianiści[3]. Okazał się nim wyprodukowany w Wiedniu, Bösendorfer[3].
Od II Konkursu Chopinowskiego zapoczątkowano tradycję organizowania wystaw, kiedy to w nowo zbudowanym gmachu Muzeum Narodowego miała miejsce prezentacja dokumentów i pamiątek związanych z postacią i dziełem Fryderyka Chopina[1].
Podczas konkursu obowiązywała skala ocen od 0 do 15 punktów[20]. Pierwotnie ośmiu, a później po obradach jury czternastu uczestników, którzy otrzymali największą liczbę punktów zostało dopuszczonych do wykonania koncertów fortepianowych z orkiestrą[21]. Po wykonaniu koncertów następowała ponowna punktowa ocena, którą dodawano do punktów otrzymanych poprzednio[21]. Przyznanie nagród nastąpiło w kolejności największej ilości otrzymanych punktów. W przypadku równej liczby punktów, o kolejności nagród rozstrzygało losowanie przez zainteresowanych. Zasada ta znalazła zastosowanie kilkakrotnie w czasie trwania konkursu, m.in. w przypadku finalistów: Alexandra Uninskiego i Imré Ungára (oboje po 345 punktów) czy Bolesława Kona i Abrama Lufera (oboje po 325 punktów)[22][5].
Po zakończeniu ceremonii inauguracyjnej (6 marca) około godziny 12:30 rozpoczęły się przesłuchania eliminacyjne w dniach (6–20 marca) w jednej lub czasami dwóch sesjach porannej i popołudniowej, w celu wyłonienia finalistów[23]. Jako pierwsza przesłuchania eliminacyjne (6 marca) rozpoczęła Polka, Njura Krasnosielska[23], natomiast zakończył (20 marca) Włoch, Renato Cohen[8].
21 marca po zakończeniu przesłuchań ostatniego pianisty eliminacji jury w pełnym składzie obradowało i obliczyło punkty pianistów w lokalu Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego w godzinach (11–20) celem wyłonienia finalistów[24]. Ponieważ Gyula Károlyi (Węgry) i Suzanne de Mayère (Szwajcaria) uzyskali tę samą liczbę punktów o awansie do finału jednego z nich – zgodnie z regulaminem konkursu – zadecydowało losowanie, w którym los padł na Węgra[24]. W wyniku tych obrad oraz losowania jury postanowiło dopuścić do przesłuchań finałowych 14 pianistów[24]. W finale każdy z pianistów miał do wykonania z pamięci wraz z towarzyszącą Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Warszawskiej pod batutą: Ignacego Neumarka, Józefa Ozimińskiego i Kazimierza Wiłkomirskiego[19] dwie kolejne części (cz. I i II lub cz. II i III) jednego z dwóch koncertów fortepianowychFryderyka Chopina: (e-moll op. 11 lub f-moll op. 21). Przesłuchania finałowe zakończył (23 marca) Węgier Imré Ungár[19].
Po zakończeniu przesłuchania ostatniego finalisty 23 marca w nocy około godziny 1, jury podało ostateczne wyniki i podział nagród[5]. Wszyscy laureaci otrzymali stosownie do zajętego miejsca odpowiednią nagrodę finansową, a wyróżnieni dyplomy honorowe.
StanisławS.DybowskiStanisławS., Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie, Jan HenrikJ.H.Amberg (oprac.), Warszawa: Wyd. Przedsiębiorstwo Muzyczne Selene, 2005, ISBN 83-910515-1-X, OCLC749703187.
_-_The_Noun_Project.svg){kind=small}
