Nazwa miejscowości odnosi się do staropolskiego słowa gozd, które oznacza gęsty, nieprzebyty las, a zarazem pustkę osadniczą, miejsce odludne i zapomniane. Początkowo tereny te nie były zamieszkiwane. Dopiero w XVIII wieku, gdy sprowadzono tu kolonistów niemieckich, rozpoczęło się karczowanie lasów oraz wykorzystywanie nieużytków jako miejsc na nowe gospodarstwa; nazwa miejscowości jednak pozostała. Koloniści używali częściej nazwy Goste.
W I poł. XIX w. we wsi istniał dwór, którego lokalizacja jest obecnie nieznana. W 1825 r. wieś (składająca się z 20 "dymów") należała do Banku Berlińskiego, co być może było przyczynkiem do zamieszkiwania tu kolonistów niemieckich, którzy w poszukiwaniu ziem pod uprawę zajmowali gozdowskie lasy i nieużytki, stanowiąc z czasem znaczną większość mieszkańców Gozdów (do stycznia 1945 r.).
Zbór ewangelicki znajdował się w miejscu zajmowanym przez wzniesiony już po II wojnie światowej budynek szkoły podstawowej, a cmentarz w pobliżu obecnego przejazdu kolejowo-drogowego na terenie, który jest już częścią lasu koziołkowskiego (w końcu lat 90. XX w. pozostałości cmentarza zostały uprzątnięte, ogrodzone i oznaczone odpowiednią tablicą informacyjną). W czasie powstania styczniowego1863 r. w pobliżu Gozdów (w miejscowości Koziołek) miała miejsce krwawa potyczka z oddziałem carskiej armii rosyjskiej. Poległych podczas niej powstańców pochowano w mogile na cmentarzu w Ligowie.
W początku lat. 80. XIX w. wieś należała do powiatu lipnowskiego i gminyOsiek. Mieszkało w niej 367 mieszkańców w 44 "dymach", a znajdował się w niej ewangelicki dom modlitwy, szkoła elementarna i karczma. Włościanie uprawiali we wsi 1343 morgi ziemi (ok. 650 ha), a "dwór" zamieszkany przez 6 osób posiadał 30 morg (ok. 15 ha)[7].
Lata I wojny światowej
W czasie I wojny światowej, jako wieś leżąca w powiecie bezpośrednio graniczącym z Prusami, Gozdy znalazły się w pobliżu frontu walk niemiecko-rosyjskich (jesień 1914, zima 1914/15). Od 1915 r. do listopada 1918 r. wieś znajdowała się pod zarządem Generalnego Gubernatorstwa Warszawskiego, stanowiącego niemiecką władzę okupacyjną. Dziełem okupanta było wybudowanie w 1916 r. trasy kolei wąskotorowej, pomyślanej głównie jako sposób usprawnienia wywozu z eksploatowanych przez okupanta terenów Królestwa do Prus.
Po zakończeniu II wojny światowej do 1975 r. wieś znajdowała się w powiecie lipnowskimwojewództwa bydgoskiego. Opuszczone przez Niemców obejścia zostały zasiedlone przez polskich mieszkańców pobliskich wsi. Sytuacja stabilizowała się stopniowo i nie bez oporów, ponieważ w pierwszych latach powojennych w okolicznych lasach (zwanych lasami koziołkowskimi) działała zbrojna grupa, którą rozbił Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Podejmowane przez PRLowskie państwo w początku lat 50. XX w. próby kolektywizacji nie powiodły się. Próba upaństwowienia ziemi przez jej przejmowanie w zamian za emerytury rolnicze przez Spółdzielcze Kółko Rolnicze w Mochowie zakończyła się jej szybką reprywatyzacją w początkach lat 90. XX w. Wieś została zelektryfikowana w końcu lat. 60. XX w. Szkoła podstawowa działała we wsi od lat 50. (z czasem zyskując nowy budynek wzniesiony ze środków gminnych). W latach 70., 80. i w pocz. 90. we wsi Gozdy znajdowały się, oprócz szkoły, sklep spożywczy należący do Gminnej Spółdzielni w Mochowie (w latach 80. XX w. w czynie społecznym wybudowano nowy, murowany budynek) i zlewnia mleka obsługiwana przez mleczarnię w Sierpcu. W końcu lat 90. XX w. do wsi został doprowadzony wodociąg oraz łącze telefoniczne.
Gozdy obecnie
We wsi działa prywatny sklep spożywczy. Sklep GS, zlewnia mleka i szkoła podstawowa zostały zamknięte. Budynek szkoły przeznaczono na cele mieszkaniowe i w takim charakterze jest on wykorzystywany do dzisiaj.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie znajdowała się w województwie płockim i w gminie Mochowo. Od 1999 r. Gozdy znajdują się w powiecie sierpeckimwojewództwa mazowieckiego.
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Warszawa: Filip Sulimierski i Władysław Walewski, 1881. Brak numerów stron w książce
