Wychowanek Triumfu Nowosybirsk. W lidze rosyjskiej zadebiutował w 2005 roku w barwach klubu Mega–Łada Togliatti. Pierwszy sezon startów zakończył ze średnią biegową wynoszącą 2,271[3], a jego drużyna wygrała całe rozgrywki. W lidze polskiej startuje od 2006 r., a do startów w Polonii Bydgoszcz polecił go Andreas Jonsson, który podczas jednego z meczów w lidze rosyjskiej miał poważne trudności, aby wyprzedzić młodego Rosjanina (ostatecznie spowodował jego upadek – za co niesłusznie z biegu wykluczony został Sajfutdinow – i to spowodowało, że zapamiętał jego nazwisko)[4]. Od sezonu 2007 do 2012 w Polonii Bydgoszcz startował na kontrakcie zawodowym, a jego menedżerem był Bogdan Sawarski (były prezes BTŻ Polonia, obecnie niezwiązany z władzami bydgoskiego żużla), a mechanikiem Tomasz Suskiewicz (były mechanik m.in. Tony Rickardssona i Tomasza Golloba). Po przejściu do polskiego klubu nie mógł porozumieć się z macierzystą Mega-Łada Togliatti. Zaowocowało to jego absencją w rozgrywkach międzynarodowych, a także brakiem możliwości obrony tytułu indywidualnego mistrza Rosji juniorów. Do rosyjskiej ligi powrócił po rocznej przerwie w 2007. W tym samym roku pierwszy raz w karierze reprezentował Rosję w drużynowym pucharze świata[5].
5 października 2008 na torze w Pardubicach obronił tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów jako pierwszy w historii.
Lata 2009–2012
25 kwietnia 2009 w debiucie wygrał turniej Grand Prix w Pradze, zostając drugim w historii żużlowcem (po Tomaszu Gollobie), któremu udało się tego dokonać[6]. Jednocześnie został najmłodszym stałym żużlowcem cyklu GP (mając w chwili pierwszego startu w zawodach 19 lat i 181 dni). W marcu 2009 żużlowiec otrzymał polskie obywatelstwo[7]. Rok później zdobył też polską licencje żużlową. Nie miało to jednak żadnego wpływu na kraj, który reprezentował w zawodach międzynarodowych – cały czas występuje w nich jako Rosjanin.
Z reprezentacją Rosji zajął trzecie miejsce w drużynowym pucharze świata 2012. Sajfutdinow zdobył 17 punktów będąc tym samym niekwestionowanym liderem swojej drużyny[8]. Był to pierwszy medal DMŚ dla tego kraju od czasów Związku Radzieckiego. Po sezonie 2012 po raz pierwszy zmienił klub w polskiej lidze. Po 7 latach reprezentowania drużyny z Bydgoszczy podpisał roczny kontakt z Włókniarzem Częstochowa. Wraz ze swoim rodakiem Grigorijem Łagutą stał się liderem częstochowskiej drużyny. W meczu wyjazdownym w Lesznie i Bydgoszczy zawody zakończył z kompletem 15 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstw. Miał 5. miejsce w klasyfikacji najlepszych zawodników Ekstraligi według średniej biegowej (Wyniosła ona 2,260). Nie był jednak sklasyfikowany z powodu zbyt małej ilości odjechanych biegów[9].
Sezon 2013
Stały uczestnik Grand Prix 2013. Przez długi czas zajmował fotel lidera IMŚ, tracąc go po GP Łotwy na rzecz Taia Woffindena. Z powodu odniesionej kontuzji w Toruniu 31 sierpnia 2013 roku w półfinale Ekstraligi zakończył sezon. Oznaczało to dla niego także rezygnację z medalu Indywidualnych Mistrzostw Świata. Dzięki zdobytym punktom przed odniesieniem kontuzji udało mu się utrzymać w cyklu Grand Prix zajmując 6. miejsce. Otrzymał dziką kartę na uczestnictwo w Indywidualnych Mistrzostwach Europy, które w 2013 roku zostały zupełnie odnowione. W momencie odniesienia kontuzji był liderem klasyfikacji generalnej, dzięki wygranym turniejom w Gdańsku[10] i Togliatti[11]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w pozostałych dwóch rundach cyklu. Ostatecznie zajął 9. miejsce. 20 listopada 2013 roku ogłosił, że podpisał roczny kontrakt z Unibaxem Toruń.
Lata 2014–2018
Z powodu skutków kontuzji odniesionej w 2013 wycofał się ze startów w Grand Prix 2014[12]. Występował natomiast w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2014, które wygrał z przewagą sześciu punktów nad drugim Peterem Kildemandem[13]. Od sezonu 2015 jeździł tylko w lidze polskiej (w barwach Unii Leszno[14]) oraz szwedzkiej. Zrezygnował ze startów w lidze rosyjskiej (w latach 2005, 2007–2009 i 2011–2012 zdobywał tytuł mistrzowski tej ligi[15]). Zwyciężył również w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2015. Jako pierwszy w historii obronił tytuł mistrzowski. W 2016 ukończył ten cykl na 7. miejscu, jednak tylko z trzypunktową stratą do podium.
W 2017 r. po trzech latach przerwy powrócił do cyklu Grand Prix. 24 czerwca 2017 podczas Grand Prix Danii w Horsens pierwszy raz od prawie czterech lat stanął na podium turnieju GP. W tym samym roku wywalczył drugi w karierze brązowy medal DPŚ.
19 maja 2019 w 12. biegu meczu przeciwko Włókniarzowi Częstochowa stał się bohaterem jednej z najbardziej rozpoznawalnych akcji w historii żużla, określonej mianem akcji dekady[17]. Sajfutdinow przez większość wyścigu próbował wyprzedzić prowadzącego przez cały czas Jakuba Miśkowiaka, jadąc po całkowicie zewnętrznej stronie toru, niemal nie prostując motocykla podczas pokonywania łuków. Zwyciężył w tym biegu, na ostatnich metrach przechodząc przed Miśkowiaka[18]. Rosjanin zdobył za to nagrodę najlepszego wyścigu sezonu 2019 w PGE Ekstralidze[19]. Cały mecz zakończył się wynikiem 31:59 dla Unii Leszno, a Sajfutdinow skończył go z dorobkiem 12 punktów (3,3,3,3,-)[20]. 6 lipca 2019 wygrał pierwszą od ponad sześciu lat rundę Grand Prix, a cały cykl ukończył na 3. miejscu. Z reprezentacją Rosji wygrał Speedway of Nations 2019 i obronił tym samym mistrzowski tytuł sprzed roku[21].
W 2020 trzeci raz z rzędu zdobył złoto Speedway of Nations[22]. Równie dobrze nie wiodło mu się jednak w Grand Prix. Cykl GP 2020 ukończył na 8. miejscu pierwszy raz w karierze nie stając na podium żadnej z rund. Rozgrywki ligowe w Polsce zakończył z najwyższą w dotychczasowej karierze oraz najwyższą w całej Ekstralidze 2020 średnią biegową 2,523. Jest pierwszym Rosjaninem w historii z najwyższą średnią w Ekstralidze.
Po sezonie 2021 odszedł z Unii Leszno. W ciągu siedmiu lat startów wywalczył z nią pięć złotych medali drużynowych mistrzostw Polski. 4 listopada 2021 roku ogłosił, że od sezonu 2022 będzie startował w Apatorze Toruń[24], jednak z powodu inwazji Rosji na Ukrainę rosyjscy zawodnicy zostali zawieszeni przez FIM do odwołania[25]. W sezonie 2023, z powodu posiadania polskiego obywatelstwa, wrócił na polskie tory żużlowe na podstawie polskiej licencji.
W 2009 roku otrzymał obywatelstwo polskie[26]. Na co dzień mieszka w Bydgoszczy. Od 2014 żonaty z Wiktorią Sajfutdinową. Od 2015 mają syna Daniiła[27][28].
↑W związku z decyzją Sportowego Sądu Arbitrażowego, wykluczającą Rosję z imprez sportowych o randze mistrzostw świata w latach 2021–2022, zawodnicy rosyjscy startowali jako reprezentanci Rosyjskiej Federacji Motocyklowej (MFR).
.jpg)
.svg){kind=small}
