Dwór powstał u południowych stóp wzniesienia Bukowina, leżącego na granicy Załuża z Bykowcami[2]. Pochodzi, według różnych wersji, z XVII[3] lub XVIII wieku[1]. Przebudowany w latach 1875–1899[1]. Wzniesiony pod koniec XIX wieku budynek dworski został opary o piwnice datowane na XVII wiek[4][3]. Około 1920 nastąpiła przebudowa i rozbudowa budynku[3].
Budynek został wzniesiony z cegły ceramicznej[3]. Jego fundamenty i piwnice powstały z kamienia[3]. Powstał przy wschodniej części założenia zespołu dworskiego[3]. Został wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta[3]. Po części jest parterowy, a częściowo piętrowy[3]. Posiada dwie baszty, przy czym północno-wschodnia ma charakter kolisty, a południowo-wschodnia jest kwadratowa[3].
Właścicielami dóbr w Załużu byli Wiktorowie herbu Brochwicz. Od drugiej połowy XIX wieku i na przełomie XIX/XX wieku właścicielem posiadłości tabularnej Załuż był Adam Wiktor[5][6][7][8][9][10][11]. W 1905 posiadał we wsi obszar 126,7 ha[12]. Po śmierci Adama Wiktora dobra przejął jego syn, Paweł Wiktor[13], w 1911 posiadający tam 595 ha[14]. W latach około 1914-1918 majątek posiadali spadkobiercy Adama Wiktora[15][16]. Według stanu z 1895 posiadłość tabularna była podzielona na dwa korpusy: jeden Adama Wiktora (1224 morgów), a drugi należący do trzech współwłaścicieli[17]. Według stanu z 1895 posiadłość tabularna była podzielona na dwa korpusy: jeden Adama Wiktora (1224 morgów), a drugi należący do trzech współwłaścicieli[17]. na początku XX wieku administratorem dóbr w Załużu był Henryk Zaręba (ur. 1857)[18].
Około 400 metrów w kierunku zachodnim od budynku dworskiego powstał sad[4]. Tam w 1880 w obrębie majątku dworskiego powstała kaplica, pełniącą funkcję zarówno świątyni, jak i grobowca rodzinnego[19][20].
Rodzina władająca dworem troszczyła się o wygląd, estetykę i wystrój majątku[21]. Do ich dyspozycji była służba dworska[21]. Służba dworska zamieszkiwała w części wsi Załuża o nazwie Dworzyska (w stronę południową od stacji kolejowej)[2].
Do lat 30. dwór był zaangażowany w Załużu w organizację życia o charakterze gospodarczym i oświatowym[22]. Przyczyniał się np. do uprawy drzew owocowych czy korzystania z nawozów sztucznych[22]. Wpływał także na życie kulturalne wsi[22].
W późniejszym czasie rodzina Wiktorów została wywłaszczona z majątku[23].
W latach 60. budynek uległ przebudowie celem utworzenia w nim ośrodka wypoczynkowego[3]. W latach 70. w budynku dworskim funkcjonował zamknięty ośrodek wypoczynkowy dla pracowników rolnictwa[24][25]. Został on zlikwidowany orientacyjnie w połowie 1981[25]. Właścicielem majątku pozostawało wówczas Ministerstwo Rolnictwa. W tym czasie staranie o przejęcie obiektów czyniło koło ZBoWiD w Sanoku celem stworzenia w nim domu pomocy społecznej, do czego ostatecznie nie doszło[26]. Wkrótce potem ośrodek objął Zakład Transportowo-Sprzętowy „Transnaft” w Zabrzu, który w 1983 zagospodarował to miejsce dla swoich pracowników[27].
Z dawnego majątku dworskiego zachowały się do współczesności zachowały: budynek dworski, stajnie (murowane, pochodzące z XIX wieku), park dworski, ogród[4][3]. Układ ogrodów powstał w XIX wieku[3]. W parku otaczającym zabudowania dworskie powstały zachowane do współczesności stawy[21]. Odnotowano liczne gatunki drzew i roślin[21].
Składające się na zespół dworski budynek dworu oraz park decyzją A-44 z 4 lipca 1984 zostały wpisane do rejestru zabytków[1]. Ponadto decyzją A-1659 z 25 lutego 2020 do rejestru zabytków wpisano spichrz i stajnię[1].
.jpg)
.7.jpg)
.6.jpg)
