Drugi Powszechny Spis Ludności

Języki według spisu

Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym litewskim

Drugi Powszechny Spis Ludności – drugi spis powszechny przeprowadzony przez państwo polskie 9 grudnia 1931 roku. Według spisu, populacja Polski wynosiła 32 108 000, z czego 21 835 000 to osoby polskojęzyczne, a reszta – użytkownicy języków mniejszości narodowych (spis nie uwzględniał pytania o narodowość).

Spis przeprowadzono na podstawie ustawy z dnia 14 października 1931 r., która ustaliła datę najbliższego spisu, a także potwierdziła, że kolejne spisy będą przeprowadzane co 10 lat, w terminach ustalanych każdorazowo przez Radę Ministrów. Zakres spisu i organizację określiło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1931 r. (Dz.U. z 1931 r. nr 80, poz. 629).

Nastąpiły zmiany w stosunku do kwestionariusza statystycznego poprzedniego (pierwszego) spisu z 1921. Opuszczono pytanie o narodowość, zrezygnowano także ze spisu gospodarstw rolnych pozostawiając tylko pytanie o ogólną powierzchnię gruntów i użytków rolnych. Dodano pytanie o umiejętność czytania i pisania.

Wyniki ostateczne opublikowano w serii Statystyka Polski w 39 tomach w latach 1936–1939 w podziale administracyjnym według stanu w dniu 1 stycznia 1933 r. (dla województw centralnych i wschodnich), bądź w dniu 1 sierpnia 1934 r. (dla województw zachodnich i południowych). Publikację skorowidzu miejscowości przerwał wybuch II wojny światowej, wydano jedynie zeszyt dotyczący województwa wileńskiego i skorowidz gmin z podaniem liczby budynków mieszkalnych i liczby ludności według płci.

Podobnie jak w przypadku poprzedniego spisu, wiarygodność spisu z 1931 r. w odniesieniu do statystyki narodowościowej na terenach wschodnich była kwestionowana przez polskich statystyków i historyków już przed wojną (Alfons Krysiński, 1932, 1937, Eugeniusz Romer 1938), a także po wojnie (Edward Szturm de Sztrem (prezes GUS w latach 30.), 1946; Zbigniew Landau i Jerzy Tomaszewski, 1971; Janusz Żarnowski, 1973; Waldemar Michowicz, 1982).

Ludność według województw

Województwo	Ludność^[1]
Województwo	ogółem	miasta	wieś
Województwa centralne
białostockie	1 643 844	396 060	1 247 784
kieleckie	2 935 697	749 972	2 185 725
lubelskie	2 464 936	433 732	2 031 204
łódzkie	2 632 010	1 104 222	1 527 788
miasto stołeczne Warszawa	1 171 898	1 171 898	nd.
warszawskie	2 529 228	582 542	1 946 686
Województwa wschodnie
nowogródzkie	1 057 147	102 642	954 505
poleskie	1 131 939	148 809	983 130
wileńskie	1 275 939	261 272	1 014 667
wołyńskie	2 085 574	252 524	1 833 050
Województwa zachodnie
pomorskie	1 080 138	348 359	731 779
poznańskie	2 106 500	838 405	1 268 095
śląskie	1 295 027	418 392	876 635
Województwa południowe
krakowskie	2 297 802	579 549	1 718 253
lwowskie	3 127 409	775 735	2 351 674
stanisławowskie	1 480 285	295 150	1 185 135
tarnopolskie	1 600 406	271 784	1 328 622
Polska	32 107 252^[a]	8 731 047	23 184 732

Języki według spisu

Razem^[b]^[c]^[d]^[2]	polski	ukraiński	żydowski	ruski^[e]	białoruski	niemiecki	tutejszy^[f]	hebrajski	rosyjski	litewski	nie podany	czeski	inny
31 915 779	21 993 444	3 221 975	2 489 034	1 219 647	989 852	740 992	707 088	243 539	138 713	83 116	39 163	38 097	11 119
100%	68,91%	10,10%	7,80%	3,82%	3,10%	2,32%	2,22%	0,76%	0,43%	0,26%	0,12%	0,12%	~0,04%

Zobacz też

Uwagi

↑ W tym 191 473 osoby wojska skoszarowanego.
↑ „Naród nie jest społecznością homogeniczną, stąd też w przypadku ukraińskiego etnosu zamieszkującego terytorium II Rzeczypospolitej możemy wyróżnić następujące grupy prezentujące różny stopień świadomości i samoidentyfikacji: 1. Ukraińcy świadomi swej odrębności narodowej, kultywujący swą odrębność i manifestujący ją na zewnątrz; 2. Ukraińcy o ugruntowanej świadomości narodowej, ograniczający ją jednak do sfery rodzinnej i konfesyjnej; 3. Ukraińcy o niewykształconej świadomości narodowej, zachowujący poczucie odrębności na poziomie etnicznym oraz utrzymujący więź ze swym wyznaniem, słabo znający język literacki, ale modlący się po rusku (Rusini)”'; Robert Potocki, Polityka państwa polskiego wobec zagadnienia ukraińskiego w latach 1930–1939, Lublin 2003, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, ISBN 83-917615-4-1, s. 45.
↑ „Liczebność Rusinów, których – poza przywódcami, określającymi się coraz wyraźniej jako Rosjanie, czego dowodzili przez przyjmowanie języka rosyjskiego- uznać należy za zbiorowość etniczną, była znikoma. Na podstawie statystyk wyborczych oraz liczby członków instytucji i stowarzyszeń kulturalnych (Towarzystwo im. Mychajła Kaczkowskiego) oraz gospodarczych (Rewizyjny Związek Ruskich Spółdzielni, Ruskij Rolniczyj Sojuz) pozostających pod wpływami „staroruskimi” można ją szacować na 4 do 8% ogółu populacji ukraińskiej.” Grzegorz Hryciuk Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wyd. Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X, s. 104. „A. Krysiński szacował rzeczywistą liczebność grupy uważającej się za „Rusinów” na 250 tys.” Andrzej Chojnowski, Koncepcje polityki narodowościowej rządów polskich w latach 1921–1939, Wrocław 1979, Wyd. Zakład Narodowy im Ossolińskich, ISBN 83-04-00017-2, s 9. przypis 14.
↑ Uwzględniany we wszystkich województwach oprócz poleskiego.
↑ „Metoda, użyta przy badaniu stosunków językowych wśród mniejszości słowiańskich w Małopolsce Wschodniej, była zupełnie inną, inną też będzie dokładność wyników językowych w tej dzielnicy, oczywiście, jeżeli chodzi o ustalenie podziału tych mniejszości na poszczególne grupy, nie zaś o odgraniczenie ich od ludności polskiej. Tutaj, z powodu protestów ludności staroruskiej, odżegnywującej się od nazwy języka „ukraińskiego”, której narzucenie, jako jedynie obowiązującej, mogłoby wpłynąć ujemnie na przebieg akcji spisowej, a więc wyłącznie ze względów technicznych, nie zaś zasadniczych, wprowadzono równolegle oba określenia: „język ukraiński” i „język ruski”, dając jednocześnie obu odłamom ludności możność określenia języka ojczystego nazwą dowolnie wybraną. Uzyskane w obu rubrykach liczby nie zostaną jednak ogłoszone oddzielnie, lecz będą złączone w jedną wspólną pozycję spisową języka ojczystego ukraińskiego (ruskiego), tak jak to zostało dokonane w dopiero co przytoczonem oszacowaniu. Stanie się to dlatego, „że oba wyrazy zostały użyte na oznaczenie jednej i tej samej grupy etnicznej i że za zasadnicze określenie języka tej grupy jest uważane określenie – „ukraiński” (patrz wywiad z p. Dr. Buławskim – „Sprawy Narodowościowe” Nr. 1/1932, s. 6). W ten sposób nastawienie ideologiczne spisu 1931 r. w stosunku do mniejszości słowiańskich w Małopolsce, pomimo uzasadnionej względami natury technicznej różnicy terminologji, zasadniczo nie różni się od nastawienia spisu 1921 oraz wszystkich przedwojennych spisów austrjackich, które, tak jak i spis 1931 r., wychodziły z założenia nierozróżniania podziału tych mniejszości, a mianowicie: podziału językowego w spisach austrjackich, narodowościowego zaś w spisie 1921 r. (…) Zresztą stwierdzenie istnienia w Małopolsce nieistniejącej ani na Ziemiach Wschodnich ani nigdzie poza granicami Rzeczypospolitej odrębnej narodowości lub języka „ruskiego”, czwartego z kolei w Słowiańszczyźnie Wschodniej obok białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego, nie mogłoby być obecnie naukowo uzasadnione.” Alfons Krysiński, Ludność polska i mniejszości w świetle spisów 1921 i 1931, Warszawa 1933, Instytut Badań Spraw Narodowościowych, Biblioteka Spraw Narodowościowych nr 11, s. 44–46.
↑ Tylko w województwie poleskim.

Przypisy

↑ Drugi Powszechny Spis Ludności z dn. 9.XII 1931 r. Mieszkania i gospodarstwa domowe. Ludność, Główny Urząd Statystyczny, 1938, s. 1 .
↑ Na podstawie zeszytu spisu statystycznego – Tablica 10, strona 30 pliku pdf.