Aleksandr Iwanowicz Tichonow (ros. Александр Иванович Тихонов, ur. 2 stycznia1947 we wsi Ujskoje, obwód czelabiński) – rosyjskibiathlonista reprezentujący ZSRR. Jeden z najbardziej utytułowanych biathlonistów w historii, pięciokrotny medalista olimpijski i wielokrotny medalista mistrzostw świata.
Na rozgrywanych w 1969 roku mistrzostwach świata w Zakopanem odniósł podwójne zwycięstwo. Oprócz kolejnego triumfu w drużynie zwyciężył też w biegu indywidualnym, wyprzedzając Rinata Safina i Magnara Solberga. Wyniki ten powtórzył rok później, podczas mistrzostw świata w Östersund. Trzeci z rzędu złoty medal w sztafecie na imprezie tego cyklu zdobył na mistrzostwach świata w Hämeenlinna w 1971 roku. W biegu indywidualnym tym razem zajął drugie miejsce, ulegając tylko Dieterowi Speerowi z NRD.
Z mistrzostw świata w Mińsku w 1974 roku po raz pierwszy od 7 lat wrócił bez indywidualnego medalu. W debiutującym w programie sprincie był jedenasty, a w biegu indywidualnym był piąty, za to w sztafecie ponownie zwyciężył. Podobne wyniki uzyskał podczas mistrzostw świata w Anterselvie rok później, gdzie zajmował siódme miejsce w biegu indywidualnym, szóste w sprincie oraz drugie w sztafecie.
Bez medalu wrócił za to z mistrzostw świata w Hochfilzen w 1978 roku, gdzie w konkurencjach indywidualnych plasował się poza czołową dziesiątką, a w sztafecie reprezentacja ZSRR zajęła czwarte miejsce. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Ruhpolding był drugi w biegu indywidualnym, przegrywając tylko z Klausem Siebertem z NRD. Wspólnie z kolegami z reprezentacji zdobył też brązowy medal w sztafecie. Ostatni sukces osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wspólnie z Władimirem Alikinem, Władimirem Barnaszowem i Anatolijem Alabjewem zdobył swój czwarty złoty medal olimpijski. Wystartował tam też w sprincie, kończąc rywalizację na dziewiątej pozycji. Podczas ceremonii otwarcia tych igrzysk był chorążym reprezentacji ZSRR[2]. W 1980 roku zakończył karierę.
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 15 stycznia 1978 roku w Ruhpolding, zajmując szóste miejsce w sztafecie. Pierwsze punkty wywalczył 24 lutego 1978 roku w Anterselvie, gdzie był czwarty w sprincie. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 2 kwietnia 1978 roku w Sodankylä, kończąc rywalizację w sprincie na trzeciej pozycji. W kolejnych startach jeszcze trzy razy plasował się w czołowej trójce: 21 stycznia 1979 roku w Anterselvie i 6 kwietnia 1979 roku w Bardufoss wygrał bieg indywidualny, a 28 stycznia 1979 roku w Ruhpolding był drugi w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1978/1979 był czwarty.
W 2002 roku został aresztowany w związku z podejrzeniami o udział w próbie zabójstwa gubernatora obwodu kemerowskiego, Amana Tulejewa[4]. Tichonow nie przyznał się do winy, mimo to w 2007 roku został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za próbę otrucia Tulejewa. Na mocy amnestii nie odbył kary[5].
