La prononciacion es [bαu'fòr]. Las fòrmas ancianas son : ecclesiam S. Martini de Belloforti en 1135, de Belfort cap a 1182, rector de Belloforti en 1357, Beaufort en 1518, 1740-1760, 1770 (mapa de Cassini)[1].
Segon Dauzat, Baufòrt es compausat de bèl e de fòrt[2]; segon Hamlin, Baufòrt ven de l'occitan bèl fòrt, « bèla fortalesa »[1]. Lo besierenc o narbonés (sèm entremièg) vocaliza -l- davant -f : bèlfòrt (medieval) > beufòrt; puèi lo diftongue eu- pretonic, instable, tend a passar a au- : baufòrt.
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑ 1,0 et 1,1Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 36
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 62