PROFILBARU.COM

Paolo Bettini
	Paolo Bettini krijgt een warm onthaal tijdens een bezoek aan de Ronde van Italië 2013
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Il Grillo (De Krekel)
Geboortedatum	1 april 1974
Geboorteplaats	Cecina, Italië
Lengte	168 cm
Gewicht	60 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg	gestopt
Discipline(s)	Weg (soms baan)
Specialisatie(s)	Klassiekerspecialist
Ploegen
1997; ; 1998; 1999-2002; 2003-2004; ; 2005-2008	MG Maglificio-Technogym; Asics-CGA; Mapei-Quick·Step; Quick·Step-Davitamon; Quick·Step-Innergetic
Beste prestaties
Milaan-San Remo	1e (2003)
Ronde van Vlaanderen	7e (2006)
Amstel Gold Race	3e (2004)
Luik-Bastenaken-Luik	1e (2000, 2002)
Ronde van Lombardije	1e (2005, 2006)
Ronde van Italië	7e (1998) ; 2 etappezeges
WK op de weg	1e (2006, 2007)
Overige
Zeges:
Kampioenschap van Zürich; HEW Cyclassics; Clásica San Sebastián; Tirreno-Adriatico; Olympische Spelen	2001, 2005; ; 2003; 2003; 2004; 2004 (wegrit)
Portaal	Wielersport

Paolo Bettini (Cecina, 1 april 1974) is een Italiaans voormalig wielrenner, beroeps van 1997 tot 2008. Hij werd tweemaal wereldkampioen op de weg. Zijn bijnaam was Il Grillo (de krekel).

Bettini combineerde explosiviteit, koersinzicht en verbetenheid. Hij wordt gerekend tot een van de beste klassieke renners van zijn generatie en won vijf keer een "Monument": tweemaal Luik-Bastenaken-Luik, tweemaal de Ronde van Lombardije en eenmaal Milaan-San Remo. In 2006 won hij de prestigieuze Vélo d'Or Mondial.

In een streven om tot de besten aller tijden te behoren probeerde Bettini meermaals de Ronde van Vlaanderen op zijn naam te schrijven, eerst als renner van Mapei na het vertrek van Johan Museeuw bij die ploeg en later als ploeggenoot van Tom Boonen bij Quick-Step. Met winst in Vlaanderens Mooiste zou zijn erelijst naar eigen zeggen pas echt compleet zijn.^[1] Ondanks dat hij de koers meerdere malen kleur gaf slaagde hij nooit in zijn opzet.

Biografie

De schaduw van Bartoli

Zijn grootste successen zou Paolo Bettini, een alleskunner, kennen in de eendagswedstrijden. Aanvankelijk stond Bettini bij MG Maglificio en Asics-CGA in de schaduw van zijn goede vriend, de klassiekerspecialist Michele Bartoli. In 1999 verkasten de vrienden naar de succesploeg Mapei, de ploeg van Patrick Lefevere en Serge Parsani. Door een aantal blessures van Bartoli kon hij echter doorbreken in 2000 door Luik-Bastenaken-Luik te winnen en een etappe-overwinning in de Tour te behalen. Het jaar daarop won Bettini het Kampioenschap van Zürich en werd hij op het WK in Lissabon tweede achter ploegmaat Óscar Freire.

Mapei en Quick·Step: gouden jaren

Sinds Bettini's doorbraak was zijn relatie met Bartoli verslechterd. Na Bartoli's vertrek uit de Mapei-ploeg in 2001 (Bartoli verkaste in oktober naar Fassa Bortolo) werd Bettini kopman. In 2002 won hij Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer en behaalde de eindoverwinning in de Wereldbeker. Zijn beste seizoen was ongetwijfeld 2003. Bettini won toen Milaan-San Remo, de HEW Cyclassics, de Clásica San Sebastián en tussendoor werd hij ook nog nationaal kampioen van Italië. Mede door deze overwinningen stond Bettini eind 2003 nummer één op de UCI-ranglijst en won hij wederom de Wereldbeker.

In 2004 besloot Bettini zijn hele seizoen af te richten op de wegrit van de Olympische Spelen in Athene. De vinnige Bettini hield ook woord, door in de sprint de Portugees Sérgio Paulinho te kloppen. Daarnaast won hij weer de Wereldbeker, voor de derde keer op rij. 2005 begon voor Bettini met een blessure in het voorjaar, maar in de Ronde van Italië wist hij een etappe te winnen. Tijdens de wereldkampioenschappen wielrennen in Madrid leek hij op weg naar de overwinning in een groepje met o.a. Aleksandr Vinokoerov, Koos Moerenhout en Michael Boogerd. Vlak voor de meet werden ze teruggepakt en zijn ploegmaat Tom Boonen won de sprint van de groep.

In het najaar van 2005 haalde Bettini zijn sportieve revanche door, na een epische solo in de regen voor de tweede maal het Kampioenschap van Zürich te winnen, een etappeoverwinning in de Ronde van Spanje te behalen en te winnen in de Ronde van Lombardije.

Tweevoudig wereldkampioen

Bettini als wereldkampioen tijdens de Giro 2007

Op 24 september 2006 won de kleine Italiaan de wereldtitel op de weg in Salzburg. Hij versloeg de Duitser Erik Zabel en de Spanjaard Alejandro Valverde in de sprint. Een week later verloor hij zijn broer Sauro door een auto-ongeval. Op 14 oktober 2006 won Bettini op legendarische wijze de Ronde van Lombardije. Hij droeg deze zege op aan zijn overleden broer. Op 30 september 2007 verlengde Bettini zijn wereldtitel in Stuttgart nadat hij eerst door de organisatie geweigerd werd, wat door een 'kort geding' werd teruggedraaid.^[2] Hij wilde het UCI-charter voor een zuivere wielersport niet ondertekenen en dat kon niet op sympathie van de organisatie rekenen.^[3] Vlak daarvoor werd hij al volgens de ZDF door oud-ploegmaat Patrik Sinkewitz beschuldigd van het verstrekken van doping. Sinkewitz trok deze beschuldiging later weer in.^[4] Op de meet rekende Bettini met zijn zegegebaar af met zijn critici.

In de Giro van 2008 was hij erop gebrand een etappe te winnen in de regenboogtrui. In de negende etappe kwam hij, nota bene in zijn eigen achtertuin, het dichtste in de buurt. Uiteindelijk scheidden Daniele Bennati en 15 cm hem van de overwinning. In de voorbereiding op het WK etaleerde Bettini zijn goede vorm door op indrukwekkende wijze twee etappes te winnen in de Vuelta. Aan de vooravond van het WK wielrennen in Varese kondigde hij zijn afscheid aan. Hij eindigde op het WK teleurstellend als 27e, nadat een groep met uiteindelijke winnaar Alessandro Ballan was weggereden uit het peloton en de favorieten naar Bettini bleven kijken. Na afloop bevestigde hij dat dit zijn laatste wegwedstrijd was. Wel nam hij in november nog deel aan de Zesdaagse van Milaan. Ondanks een val op de eerste dag wist hij de ploegkoers samen met Juan Llaneras winnend af te sluiten.

Later leven

In juni 2010 werd Bettini bondscoach van Italië. Hij nam eind 2013 ontslag om aan de slag te gaan als ploegleider bij de nieuw op te richten wielerformatie van autocoureur Fernando Alonso. In 2015 werd duidelijk dat dit project, ondanks vergevorderde voorbereidingen niet van de grond zou komen.^[5] Tegenwoordig is hij werkzaam als analist en columnist voor de Italiaanse krant La Gazzetta dello Sport.

Palmares

Overwinningen

1997: 2e etappe Hofbrau Cup (ploegentijdrit)
1998: 4e etappe deel A Ronde van Romandië
1999: 4e etappe Tirreno-Adriatico; 2e etappe Internationale Wielerweek; 1e etappe Ronde van Galicië; 1e etappe Ronde van Lucca; Eindklassement Ronde van Lucca
2000: Trofeo Cala Rajada; 2e en 4e etappe Internationale Wielerweek; Eindklassement Internationale Wielerweek; Luik-Bastenaken-Luik; 9e etappe Ronde van Frankrijk
2001: 3e en 11e etappe Ronde van Langkawi; Kampioenschap van Zürich; Coppa Placci; 4e etappe Ronde van Lucca
2002: 3e en 4e etappe Giro della Liguria; Eindklassement Giro Della Liguria; 2e etappe Tirreno-Adriatico; Luik-Bastenaken-Luik; 1e etappe Ronde van het Waalse Gewest; Eindklassement Ronde van het Waalse Gewest; Ronde van Lazio; Coppa Sabatini; 3e etappe Ronde van Lucca; Eindklassement UCI Wereldbeker
2003: Eindklassement Ronde van de Middellandse Zee; Puntenklassement Tirreno-Adriatico; Milaan-San Remo; Italiaans kampioen op de weg, Elite; HEW Cyclassics; Clásica San Sebastián; Eindklassement UCI Wereldbeker
2004: 2e etappe Ronde van de Middellandse Zee; 4e en 6e etappe Tirreno-Adriatico; Eindklassement Tirreno-Adriatico; 8e etappe Ronde van Zwitserland; GP Città di Camaiore; 1 Olympisch kampioenschap op de weg in Athene; 1e etappe Circuit Franco-Belge; Eindklassement UCI Wereldbeker
2005: 1e etappe Ronde van Italië; Puntenklassement Ronde van Italië; 16e etappe Ronde van Spanje; Kampioenschap van Zürich; Ronde van Lombardije
2006: Trofeo Soller; GP Lugano; 1e en 2e etappe Tirreno-Adriatico; 14e etappe Ronde van Italië; Puntenklassement Ronde van Italië; Italiaans kampioen op de weg, Elite; 2e etappe Ronde van Spanje; Wereldkampioenschap op de weg in Salzburg; Ronde van Lombardije
2007: 4e etappe Ronde van Californië; 3e etappe Ronde van Spanje; Wereldkampioenschap op de weg in Stuttgart
2008: 1e etappe Ronde van Oostenrijk; Trofeo Matteotti; 2e etappe Ronde van het Waalse Gewest; 6e en 12e etappe Ronde van Spanje

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
1997	25e
1998	7e
1999	44e		32e
2000		opgave (1)
2001		70e
2002	opgave
2003		48e
2004		58e
2005	38e (1)		opgave (1)
2006	56e (1)		opgave (1)
2007	41e		opgave (1)
2008	19e		opgave (2)

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Ronde van Vlaanderen	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Waalse Pijl	Clásica San Sebastián	Vattenfall Cyclassics	WK op de weg	Wereldranglijsten
1997
1998	70e		opgave	92e	21e	50e		12e	63e
1999	77e		99e	5e	9e		11e	12e		7e (UWB)
2000	40e		14e	1 ↑	10e	19e	4e	18e	9e	4e (UWB)
2001	5e	23e	opgave	15e	20e	20e	13e	6e	2 ↑	4e (UWB)
2002	50e	16e	8e	1 ↑	30e	37e	7e	4e	26e	1 (UWB)
2003	1 ↑						1 ↑	1	4e	1 (UWB)
2004	8e	9e	3 ↑	22e	29e		2 ↑	2	opgave	1 (UWB)
2005	42e		37e	4e	1 ↑	41e			13e	8e (UPT)
2006	75e	7e	8e	2 ↑	1 ↑	12e	101e	48e	↑	8e (UPT)
2007	33e	21e	7e	4e	103e			7e	↑	22e (UPT)
2008	102e			9e			4e		28e	53e (UPT)

Bronnen, noten en/of referenties

Commons heeft mediabestanden in de categorie Paolo Bettini.

(en) Profiel van Paolo Bettini op ProCyclingStats
(en) (it) Officiële website (archief)

↑ [1], Het Nieuwsblad 10 november 2004
↑ Bettini mag starten bij WK^{[dode link]}, nu.nl, 28 september 2007
↑ [2], Het Nieuwsblad, 27 september 2007
↑ [3], Het Nieuwsblad, 27 september 2007
↑ [4], www.cyclingnews.com, 18 januari 2016

Voorganger: Tom Boonen 2005	Wereldkampioen wielrennen 2006 Salzburg	Opvolger: Paolo Bettini 2007
Voorganger: Paolo Bettini 2006	Wereldkampioen wielrennen 2007 Stuttgart	Opvolger: Alessandro Ballan 2008

Voorganger: Enrico Gasparotto 2005	Italiaans kampioen wielrennen Paolo Bettini 2006	Opvolger: Giovanni Visconti 2007
Voorganger: Salvatore Commesso 2002	Italiaans kampioen wielrennen Paolo Bettini 2003	Opvolger: Cristian Moreni 2004