Elecciones generales de India de 1967 (es); ভারতের সাধারণ নির্বাচন, ১৯৬৭ (bn); élections législatives indiennes de 1967 (fr); १९६७ लोकसभा निवडणुका (mr); Parlamentswahl in Indien 1967 (de); ୧୯୬୭ ଭାରତୀୟ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନ (or); splošne volitve v Indiji leta 1967 (sl); 1967年インド総選挙 (ja); Parlamentsvalet i Indien 1967 (sv); הבחירות ללוק סבהה (1967) (he); ভাৰতৰ সাধাৰণ নিৰ্বাচন (as); بھارت دیاں عام چوناں 1967 (pnb); भारतीय आम चुनाव, 1967 (hi); 1967 భారత సార్వత్రిక ఎన్నికలు (te); ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਆਮ ਚੋਣਾਂ 1967 (pa); 1967 Indian general election (en); بھارت کے عام انتخابات، 1967ء (ur); ełesion lejislative de Ìndia del 1967 (vec); 1967 இந்தியப் பொதுத் தேர்தல் (ta) élections en Inde (fr); självständiga Indiens fjärde parlamentsval (sv); בחירות בהודו (he); 4th General Elections of India (en); Wahl (de); ଭାରତୀୟ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନ (or); 4th General Elections of India (en); вибори (uk); இந்தியாவில் பொதுத் தேர்தல் (ta) 1967年選挙 (ja); הבחירות בהודו (1967), הבחירות ללוק סבהה הרביעי (he); ଭାରତୀୟ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନ, ୧୯୬୭ (or)
१९६२ लोकसभा निवडणुका ह्या चौथ्या लोकसभेच्या ५२३ सदस्यांपैकी ५२० सदस्य निवडण्यासाठी १७ ते २१ फेब्रुवारी १९६७ दरम्यान भारतात झाल्या. लोकसभेच्या मागील अधिवेशनाच्या तुलनेत ह्या वेळी १५ ने सदस्यांनी वाढ झाली होती.[१] राज्य विधानसभेच्या निवडणुकाही एकाच वेळी घेण्यात आल्या होत्या.
१९६७ पर्यंत भारतातील आर्थिक वाढ मंदावली होती. १९६१-६६ पंचवार्षिक योजनेत ६% वार्षिक वाढीचे लक्ष्य दिले होते, परंतु वास्तविक विकास दर २% होता. लाल बहादूर शास्त्री यांच्या नेतृत्वाखाली १९६५ च्या पाकिस्तानबरोबरच्या युद्धात भारताचा विजय झाल्यानंतर सरकारची लोकप्रियता वाढली होती. परंतु चीनबरोबरच्या १९६२ च्या युद्धामुळे अर्थव्यवस्थेवर ताण आला होता. भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसमध्ये अंतर्गत फूट निर्माण होत होती, तर त्याचे दोन लोकप्रिय नेते नेहरू आणि शास्त्री दोघेही मरण पावले होते. शास्त्री यांच्यानंतर इंदिरा गांधी काँग्रेसच्या नेत्या म्हणून विराजमान झाल्या होत्या, परंतु त्यांच्या आणि उपपंतप्रधान मोरारजी देसाई यांच्यात मतभेद निर्माण झाले होते, जे १९६६ च्या पक्ष नेतृत्वाच्या स्पर्धेत त्यांचे प्रतिस्पर्धी होते.[२]
निकाल
काँग्रेसला सात राज्यांमध्ये धक्का बसला, ज्यात गुजरातचा समावेश होता, जेथे काँग्रेसने २४ पैकी ११ जागा जिंकल्या तर स्वतंत्र पक्षाने १२ जागा जिंकल्या. मद्रास राज्यात, काँग्रेस ने ३९ पैकी ३ जागा जिंकल्या आणि द्रविड मुन्नेत्र कळघमने २५ जागा जिंकल्या. ओरिसा, जिथे त्यांनी २० पैकी ६ जागा जिंकल्या आणि स्वतंत्र पक्षाने ८ जागा जिंकल्या. राजस्थान मध्ये त्यांनी २० पैकी १० जागा जिंकल्या व स्वतंत्र पक्षाने ८ जागा जिंकल्या. पश्चिम बंगालमध्ये ४० पैकी १४ जागा जिंकल्या, केरळमध्ये १९ पैकी फक्त १ जागा जिंकली. दिल्ली जिथे त्यांनी ७ पैकी १ जागा जिंकली तर उर्वरित ६ जागा ह्या भारतीय जनसंघाने जिंकल्या होत्या.[१] निवडणुकींमध्ये नऊ राज्यांतील सत्तेतून काँग्रेस पक्षाची हकालपट्टी करण्यात आली होती आणि नंतर एका महिन्यानंतर उत्तर प्रदेशातील कारभार गमावावा लागला होता.[३]
