Познат по својот прекар Пинтурикио кој го добил од Џани Ањели заради елеганцијата во неговиот стил на игра,[1][2][3] Дел Пјеро уште од млада возраст се издвојувал како еден од најголемите таленти на својата генерација,[4] и се смета меѓу најдобрите играчи во историјата на италијанскиот фудбал.[5][6][7] Тој бил капитен на Јувентус од 2001 до 2012 година, а токму со клубот од Торино освоил бројни трофеи на национално и меѓународно ниво, постигнувајќи гол во сите натпреварувања во кои учествувал и поставил апсолутен рекорд во клубот по бројот на голови (290)[8] и настапи (705).[9]
Тој бил избран три последователни години (1995-1996, 1996-1997, 1997-1998) во тимот на годината според Европските спортски медиуми, додека здружението на фудбалски статистичари, го класифицира меѓу најдобрите фудбалери на сите времиња, рангирајќи го на 60-тото место.[12][13] Во 2004 година, тој бил вклучен во ФИФА 100, списокот на 125-те најголеми живи играчи избрани од Пеле и од ФИФА по повод стогодишнината на федерацијата, а на Јубилејната анкета на УЕФА го заземал 49-тото место, анкета спроведена од УЕФА преку интернет за да ги прослави најдобрите фудбалери во Европа во претходните педесет години.[14] Тој, исто така, бил вклучен шест пати меѓу 50-те кандидати за Златната топка, завршувајќи на четвртото место во 1995 и во 1996. Двапати бил избран за најдобар италијански фудбалер во 1998 и 2008 година,[15] а во 2017 година бил вклучен во Куќата на славните на италијанскиот фудбал.[16]
Дел Пјеро е роден во Конељано, во покраината Тревизо, но пораснал во Сакон, фракцијата на Сан Вендемјано. Алесандро е син на Џино, по занимање електричар, и Бруна, домаќинка. Тој има девет години постар брат, Стефано, кој исто така бил негов агент,[17] и посвоена сестра.[18] Тој поседува диплома за сметководство.[19] Дел Пјеро е во брак со Соња Аморузо, сестрата на неговиот некогашен соиграч од ЈувентусНикола, со која се оженил во тајност на 12 јуни 2005 година;[20] парот има три деца Тобијас (р. 2007), Доротеја (р. 2009) и Саша (р. 2010).[21]
Учествувал во бројни добротворни и солидарни иницијативи.[27][28][29] Во 2006 година, тој го промовирал и финансиски го поддржал истражувањето на ракот, и во ноември истата година ја добил наградата „Верувајте во истражување“ од АИРК.[30] Во 2011 година, тој го започнал проектот „Ale10friendsforJapan“, кој тој го дизајнирал за да им помогне на жителите на Јапонија погодени од цунамито.[31] Учествувал и на бројни натпревари организирани за добротворни цели, како што е Partita del cuore.
Во 2000 година, тој бил најплатен фудбалер во светот, собрано вкупно помеѓу приходите од плата и рекламирање.[41] Во 2011 година, тој бил втор најпопуларен фудбалер во Европа според IFFHS, зад Франческо Тоти,[42][43] додека во една анкета од 2012 година, гласачите го избрале за „спортист кој најмногу го сакаат италијанците“.[44]
Откако ги обесил копачките на клин, од 2015 година тој работи како стручен коментатор за телевизијата Sky Sport.[45] Претходно, во 2014 година тој бил прогласен за „глобален амбасадор“ на Азискиот куп 2015.[46] Тој, исто така, учествува на турнири резервирани за поранешни играчи, како што е Star Sixes, а од летото 2018 година поседува аматерски фудбалски клуб во Лос Анџелес, ЛА 10.[47] Надвор од фудбалот, во 2013 година заедно со глумецот Патрик Демпси го основале автомобилскиот тим „Демпси/Дел Пјеро Рејсинг“,[48] кој го направил своето деби истата година на 24 часа Ле Ман и во Американската Ле Ман серија.[49]
Плоден напаѓач,[50] обдарен со извонредна техничка позадина и дух на жртвување,[51][52] Дел Пјеро се издвојувал со одлична способност да одигра двојно додавање, со одличен дриблинг и асистенции за своите соиграчи;[53][54] тој, исто така, е сметан за еден од најголемите специјалисти за изведување на слободни удари на својата генерација,[55] за што претпочитал „растојание од дваесет метри од голот и директен удар, без било кој соиграч да ја допре топката“,[56] најчесто наоѓајќи го вистинскиот пат на топката со искачување над живиот ѕид до голот на противникот. Тој е природен деснак, способен добро да шутира со обете нозе,[57] а меѓу другото тој бил и одличен изведувач на пенали.[58][59]
Позиција
Дел Пјеро обично играл на позицијата втор напаѓач, што била и неговата најпосакувана улога на теренот,[60] иако тој бил тактички разноврсен напаѓач, со добро движење и клиничка завршница, способен да игра било каде на предните позиции. Освен како втор напаѓач бил користен и како осамен напаѓач, крило и офанзивен играч од средниот ред.
Во својата младост, Дел Пјеро играл во популарното „триденте“ (тројца напаѓачи) во 4–3–3 формацијата на тренерот Марчело Липи, заедно со ветераните Џанлука Вијали, Роберто Баџо или Фабрицио Раванели, притоа најчесто бил користен како лев напаѓач или лево крило.[61] Со доаѓањето на Зинедин Зидан, кој ја зазел улогата на офанзивен играч од средниот ред, формацијата на Јувентус била промената во 4-3-1-2, а Дел Пјеро дејствувал во нападот како втор напаѓач заедно со уште еден поофанзивен играч, како Кристијан Виери најпрво а последователно со Филипо Инѕаги.[61] Откако изгубил дел од своето експлозивно темпо, брзина и агилност по неговата повреда во 1998 година, Дел Пјеро извршил режим на зајакнување на мускулите и тој презел покреативна улога, во комбинација со плејмејкерот Зидан, функционирајќи на слободна позиција, веднаш зад главниот напаѓач Инѕаги, под водството на Карло Анчелоти, во формацијата 3–4–1–2.[61][62][63][64] иако бил обвинет од страна на некои медиуми за неисполнување на неговиот потенцијал по неговата повреда, поради намалениот број на постигнати голови,[65][66] тој успешно се прилагодил на својата нова креативна напаѓачка улога како играч кој обезбедувал асистенции за својте соиграчи.[67][68][69] Стилот на играње на Јувентус продолжил да се менува за време на вториот период на Липи на клупата на бјанконерите во 2001 година, но Дел Пјеро ја задржал својата улога како втор напаѓач иако често менувал позиции со замената на Зидан, Павел Недвед, во слободна креативна улога пред средниот ред, или повремено на левата страна, во 4-4–2 формацијата во која главен центарфор бил Давид Трезеге; последователно, тој имал слична улога и под водството на Капело и подоцнежните тренери, па дури и повремено се користел во повеќе напаѓачка улога како главен напаѓач, иако во некој периоди останувал и на клупата како замена заради неговата веќе поодмината возраст.[61][70][71][72][73]
Гол ала Дел Пјеро
Посебен вид на гол, кој тој го постигнувал многупати во својата кариера, со шут од левиот агол на шеснаесеттникот погодувајќи го далечниот од голот при што и дава многу ефе на топката, е колоквијално привлечен од спортскиот печат и објавен како гол ала Дел Пјеро:[74][75][76] оваа дефиниција била воспоставена помеѓу 1995 и 1996 година, период во кој тогашниот новитет Дел Пјеро во неколку наврати постигнал голови со ваква завршница, дефинитивно покажувајќи се прво во Италија, а потоа и на европските терени. Терминот оттогаш често се користи за да се дефинираат постигнатите голови од страна и на други играчи, но на овој начин.[77]
Прослава на головите
Во неговата подоцнежна кариера, постигнувањето на головите, Дел Пјеро најчесто го славел трчајќи пред навивачите со раширени раце и со изваден јазик, на сличен начин како Мајкл Џордан, исто така честопати скокајќи во воздухот со крената тупаница кон небото, или лизгајќи се на колена, додека страсно извикува пред публиката.[78][79][80][81]
Тој започнал да ја шутира топката во парохискиот камп во Сакон,[82][83] за потоа да игра во екипата од родниот град, Сан Вендемјано, каде и покрај својата млада возраст тој веднаш ја истакнал својата вештина, дури и ако мајката сакала тој да игра како голман, за да се поти помалку и да не се разболи.[84] Свештеникот на селото, кој исто така бил и во дејство на претседател на тимот, зборувал за младиот играч со некои извршни директори на Падова, првично залудно поради заблудата која кај нив ја предизвикала малото тело и витката фигура на момчето.[85]
Во 1992 година, сепак, тој се преселил во Падова, каде бил вклучен во формацијата Алиеви (под 17 години). На 15 март 1992 година, на 17-годишна возраст, го направил своето деби во Серија Б под водство на тренерот Бруно Мација,[86] заменувајќи го од клупата Роберто Путели во натпреварот против Месина.[87] Својата прва професионална сезона ја завршил со 4 настапи во Серија Б. Во текот на следната сезона, на 22 ноември го постигнал својот прв гол за Падова, исто така негов прв во професионалната кариера, поставувајќи го конечниот резултат во победата со 5-0 над Тернана.[88][89]
Јувентус
1993-1995: деби и освојување на националната двојна круна
Во летото 1993 година, благодарение на Џампјеро Бониперти, тој бил купен од страна на Јувентус за пет милијарди лири - потпишувајќи го неговиот прв професионален договор[90] - на тој начин задоволувајќи му ја желбата на самиот играч да игра во клубот чиј обожавател бил отсекогаш.[84] Иако тренерот Џовани Трапатони веднаш го приклучил во првиот тим, тој подоцна бил вклучен во формацијата Примавера каде бил трениран од Антонело Кукуреду, учествувајќи со екипата во освојувањето на Турнирот Вијареџо и Примавера првенството во 1994 година.[91]
Во меѓувреме, го направил своето деби во Серија А на 12 септември 1993 година, заменувајќи го Фабрицио Раванели во 74-тата минута од натпреварот Фоџа-Јувентус 1-1; три дена подоцна, во првото коло од Купот на УЕФА, тој го направил своето деби во европските натпреварувања, влегувајќи како замена во победата со 3-0 против Локомотив Москва. Една недела по своето деби во првенството, тој го постигнал својот прв гол за Јувентус, поставувајќи ги конечните 4-0 во победата на домашен терен над Реџана.[92][93] На 20 март 1994 година, тој постигнал хет-трик во победата со 4-0 над Парма: од тој момент, Дел Пјеро бил користен со поголем континуитет.[94] На крајот од неговата прва сезона во црно-белиот дрес, која била поделена меѓу младинците и првиот тим, тој направил вкупно 14 настапи комбинирано меѓу првенството, Купот на Италија и Купот на УЕФА, и притоа постигнал 5 гола, сите во Серија А.[94]
Во летото 1994 година, управниот одбор на Јувентус бил променет, со доаѓањето на Антонио Гираудо, Роберто Бетега и Лучано Моџи, кои му ја довериле екипата на новиот тренер Марчело Липи. За време на сезоната 1994-1995, тој го постигнал својот прв гол во Европа, на 13 септември во натпреварот од Купот на УЕФА против ЦСКА Софија што завршил со резултат 3-2 за бугарскиот тим; голот сепак бил залуден - бидејќи судот за европската спортска правда го поништил резултатот постигнат на теренот поради нерегуларното учество на бугарскиот играч Петар Михтарски, доделувајќи му победа на Јувентус на зелената маса од 3-0 - но сепак истиот е сметан во статистиката на УЕФА. На 4 декември, во натпревар од првенството, тој го постигнал голот со кој му овозможил на својот тим да дојде до кам-бек победа (3-2) против Фјорентина:[95] гол кој со својата убавина останал меѓу најпознатите,[96] оној што „во ретроспектива“ дефинитивно останал во центарот на вниманието, а во 2017 година бил избран од навивачите на Јувентус, по повод 120-годишнината на клубот, како најдобар во историјата на Јувентус. Во сезоната која оставила длабок траг во неговиот развој како играч - благодарение и на сериозната повреда на Роберто Баџо која му овозможила повеќе простор за играње во контитнуитет -, тој станал италијански шампион и освојувач на Купот на Италија, а во март 1995 година го направил и своето деби за репрезентацијата.[97]
1995-1998: трите години на успеси низ Италија и светот
Во сезоната 1995-1996, Јувентус, како од лични, така и од економски причини, решиле да се фокусираат на него, и затоа му дозволиле на Роберто Баџо да си замине, нешто што предизвикало збунетост кај навивачите и медиумите поради ризикот да му се довери толку голема улога во тимот на дваесетгодишник кој, колку и да бил талентиран и да ветувал, сепак имал уште многу да докажува.[98]
Дел Пјеро и Пауло Соуса го слават освојувањето на Лигата на шампионите во 1996.
На 13 септември Дел Пјеро го постигнал својот прв гол во Лигата на шампионите против Борусија Дортмунд, со прецизен удар во далечниот агол што ќе стане негов специјалитет.[99] За време на оваа сезона тој понудил важни настапи и одлични перформанси во најсилното европско клупско натпреварување, постигнувајќи гол во 5 последователни натпревари - рекорд за еден играч на Јувентус (подоцна изедначен само од Алваро Мората дваесет години подоцна) -:[100] а својот 13-ти и последен гол за него во сезоната, го постигнал од слободен удар во реванш четвртфиналниот натпревар против Реал Мадрид на 20 март 1996 година, што им овозможило на фудбалерите од Торино да влезат во полуфиналето на Лигата на шампионите, каде го совладале Нант. На 22 мај, Дел Пјеро го започнал во почетната постава на Јувентус финалето во Рим против Ајакс, во кое бјанконерите ги совладале холанѓаните со 4-2 по изведување на пенали, откако по 120 минути резултатот гласел 1-1.[101][102] Истата година, тој ја освоил и неговата прва титула во Суперкупот на Италија давајќи асистенција за голот на Вијали против Парма. Тој ја завршил сезоната играјќи во сите натпревари во кои бил на располагање, ја добил Браво наградата за 1996 година, која се доделува на најдобриот играч под 21-годишна возраст во Европа, и завршил на четвртото место во вкупниот пласман за Златната топка во 1995 и 1996 година.
Во сезоната 1996-1997, во ноември, со еден од своите голови му помогнал на Јувентус да обезбеди место во четвртфиналето на Лигата на шампионите носејќи им ја нивната четврта победа во групната фаза, совладувајќи го Манчестер Јунајтед со 1-0: дотогаш ниту една италијанска екипа не победила на стадионот Олд Трафорд.[103] Исто така, на 26 ноември 1996 година, тој го реализирал одлучувачкиот погодок во Интерконтиненталниот куп со кој Јувентус го совладал јужноамериканскиот шампион Ривер Плејт со 1-0; тој подоцна постигнал гол и во трет интернационален куп во помалку од една година, постигнувајќи два гола и две асистенции против Париз Сен Жермен во двомечот од Суперкупот на Европа. Потоа, тој се здобил со мускулна повреда во пределот на бутот на десната нога, што го извадила од терените два месеци.[104]
Во мај 1997 година, тој го одиграл второто последователно финале во Лигата на шампионите, влегувајќи како замена во второто полувреме, додека Јувентус губел со 2-0 од Борусија Дортмунд (Липи често претпочитал да го задржи на клупата, откако се опоравил од повредата):[105] веднаш по влегувањето во игра тој постигнал гол со пета на асистенција на Ален Бокшиќ, негов 15-ти и последен во сезоната, но сепак тој не бил доволен за бјанконерите да го избегнат поразот во финалето, загубено со конечен резултат 3-1. Сепак, на крајот на сезоната го освоил своето второ скудето и бил најдобар стрелец на екипата.
За време на сезоната 1997-1998, Дел Пјеро станал референтна точка во Јувентус. Во текот на летото 1997, тој исто така добил нов партнер во нападот, Филипо Инѕаги, со кого претставувале најдобриот тандем во Италија за време на оваа сезона. Сезоната ја отворил со освојување на нова титула во Суперкупот на Италија. На 1 октомври 1997 година, тој постигнал гол на гостувањето кај Манчестер Јунајтед, што бил четвртиот најбрз во историјата на Лигата на шампионите, постигнат по само 20 секунди и 12 стотинки.[106][107] Во меѓувреме во Серија А, на 21 декември 1997, тој го постигнал својот втор хет-трик во кариерата во победата со 5-2 на домашен терен над Емполи. На 1 април 1998 година, во победата со 4-1 на домашен терен против Монако, тој го постигнал својот прв хет-трик во европските купови што му овозможил да го надмине Мишел Платини по бројот на голови во Лигата на шампионите, станувајќи најдобар стрелец на Јувентус во ова натпреварување.[108] Тој постигнал 5 гола во групната фаза и уште 5 гола во нокаут фазата, завршувајќи како најдобар стрелец во Лигата на шампионите и отворајќи го патот за својот тим кон шестото финале во клупската историја. Сепак, во финалето во кое Јувентус загубил со 1-0 од Реал Мадрид, тој не можел многу да му помогне на својот клуб, пред сè поради тоа што не бил целосно закрепнат од претходната повреда.[109] Во Серија А, тој постигнал највисоки дотогаш во кариерата 21 гол, помагајќи им на торинезите да го освојат 25-тото скудето во историјата на клубот. Посебно запаметен останал голот во Дербито на Италија на 28 април против Интер, единствениот конкурент на бјанконерите во оваа сезона, со кој му донел победа на својот тим со 1-0 и одлучувачка предност при освојувањето на титулата.[110][111]
Завршувајќи ја сезоната со 21 гол во лигата, 10 во Лигата на шампионите и еден во Купот на Италија, Дел Пјеро стигнал до бројката од вкупно 32 голови, што претставува рекорден број за еден играч на Јувентус во рамките на една сезона (изедначен со Феличе Борел, Давид Трезеге и Гонсало Игуаин). За трето последователно издание тој бил вклучен во Тимот на годината според ЕСМ и бил награден за неговите настапи во 1998 година со Оскар дел калчо за најдобар италијански фудбалер.[112]
1998-2001: сериозната повреда и бавното враќање во форма
Сезоната 1998-1999 ја започнал со гол против Лацио во Суперкупот на Италија, што не бил доволен за Јувентус да го освои трофејот.[113] Сè уште борејќи се со последиците од повредата претрпена во завршницата од претходната сезона, Дел Пјеро се мачел да влезе во вистинската форма: исто така да се внесе поголема доверба во него, во натпреварот на домашен терен против Каљари на 20 септември 1998 година, во отсуство на регуларниот капитен Антонио Конте, соблекувалната одлучила токму нему да му ја довери капитенската лената, која ја носел за прв пат во кариерата.[114] Со изминувањето на неделите, се чинеше дека напаѓачот ја пронашол формата од најдобрите времиња, постигнувајќи го првиот гол за сезоната на гостувањето кај Виченца (1-1) на 18 октомври 1998. Една недела подоцна, тој со својот гол, како и во претходната сезона го одлучил Дербито на Италија против Интер кое Јувентус го добил одново со минимални 1-0. Сепак, на 8 ноември, во натпреварот против Удинезе, во обид да постигне гол, тој налетал на еден противнички играч по што се здобил со уште посериозна повреда на левото колено,[115] која подоцна била дијагностицирана како повреда на предниот вкрстен лигамент: инцидентот го принудил да изврши операција во САД после која била предвидена 9-месечна пауза за рехабилитација.[116] Со тоа сезоната ја завршил по само 8 натпревари. Без него сезоната на Јувентус тргнала низ брдо, и клубот завршил на разочарувачкото седмо место во лигата, додека патот во Лигата на шампионите го завршиле во полуфиналето против Манчестер Јунајтед, кој се покажал способен да ја надополни негативата од два гола постигнати од Филипо Инѕаги на Деле Алпи; бјанконерите, исто така, ја пропуштиле и директната квалификација за Купот на УЕФА за следната сезона, добиена подоцна преку освојувањето на Интертото купот во летото 1999. Слабиот пласман во лигата, донел и промена на клупата на Јувентус каде тренерот Липи бил отпуштен и заменет со Карло Анчелоти.
Во меѓувреме, на 29 јуни, по долгите преговори поврзани со ангажманот и правата на играчот,[117][118] тој конечно потпишал обновување на договорот со Јувентус, со економско прилагодување што му донело плата од 10 милијарди лири годишно, што го направило најплатениот фудбалер на светот во тоа време.[118][119] Чекањето за неговото враќање на терените довело Џани Ањели да го нарече Годо.[120][121][122]
Враќајќи се по повредата, под водството на Анчелоти, тој донел одлучувачки придонес, со головите и асистенциите, за победата во Интертото купот.[123][124][125] Со освојувањето на трофејот, победувајќи го Рен во финалето, Јувентус станал првиот и сè уште е единствениот клуб во Европа кој ги освоил сите шест клупски натпреварувања на УЕФА. Иако ги започнал сите 34 првенствени натпревари, во текот на сезоната тој не играл на истото ниво на кое ги навикнал навивачите на бјанконерите во минатото, до тој степен што ги разгори сомнежите за неговите шанси за целосно закрепнување од повредата.[126][127] Тој сепак успеал да постигне 12 сезонски погодоци (иако многу од нив од пенал) и да подели уште 20 асистенции, вклучувајќи 14 од нив во Серија А (најдобар „асистент" во првенството[128]) Скудетото во оваа сезона, по поразот на Јувентус кај Перуџа во последното коло од првенството, и покрај многуте контроверзии,[129] отишло кај Лацио, кои триумфирале со само еден бод повеќе од пиемонтезите.
Во сезоната 2000-2001, на 18 февруари, за време на натпреварот против Бари, тој постигнал гол кој го прославил со солзи во знак на посветеност кон неговиот татко, кој починал неколку дена пред тоа.[130] Оваа епизода претставувала нов патоказ во неговата кариера: тој одиграл позитивно финале на сезоната и од тој момент пронашол доверба во своите квалитети.[131] Јувентус повторно завршил на второто место.[132]
2001-2004: капитен на клубот и новите успеси
Враќањето на Марчело Липи на клупата на Јувентус се совпаднало со одлична година за Дел Пјеро, кој постигнал 21 гол во сезоната 2001-2002. Промовиран од Липи (овојпат трајно) во капитен на тимот, со оглед на тоа што досегашниот капитен Антонио Конте веќе се наоѓал во фазата на опаѓање на неговата кариера, Дел Пјеро постигнал два гола против Венеција на домашен терен во своето сезонско деби на 26 август постигна, надминувајќи ја бројката од 100 гола во дресот на бјанконерите. Потоа на 31 октомври, во натпреварот во Лигата на шампионите загубен од шкотскиот Селтик со 4-3, тој го постигнал 27-миот гол во европските натпреварувања, со што станал најефикасниот фудбалер на Јувентус во овие натпреварувања надминувајќи го претходниот рекорд кој го држел Роберто Бетега. Конечно, во инфаркт завршница во последното коло од првенството, на 5 мај 2002 година, благодарение на погрешниот чекор на Интер кој загубил со 4-2 на гостувањето кај Лацио, и на победата на Јувентус со 2-0 во Удине над Удинезе, во која Дел Пјеро постигнал гол, тој го освоил четвртото скудето во кариерата, прво како капитен, придонесувајќи со 16 гола и прилично многу асистенции за неговиот соиграч од нападот Давид Трезеге. Во оваа година, заедно со Трезеге, тие поставиле рекорд како најплоден напаѓачки пар во Европа, со вкупно 40 постигнати голови (французинот постигнал 24 гола, кои му го донеле првото место на списокот на стрелците во првенството, споделено со Дарио Хубнер, и неговите 16).[133]
Сезоната 2002-2003 ја започнал со 10 гола на првите 7 натпревари за Јувентус. Тој постигнал два гола одлучувајќи го Суперкупот на Италија против Парма во корист на неговата екипа. На 27 април 2003, во натпреварот Јувентус - Бреша 2-1, го постигнал својот 100-ти гол во Серија А. Тој исто така одиграл значајна улога во пласманот на бјанконерите во финалето во Лигата на шампионите, постигнувајќи 5 гола, последниот во реванш полуфинале против Реал Мадрид, во кое му асистирал на Трезеге за воведниот гол, а потоа и самиот тој се запишал во списокот на стрелците со прекрасен гол на кој му претходел фантастичен "лажњак" со кој го седнал на земја противничкиот одбранбен играч Фернандо Јеро; натпреварот завршил 3-1 за бјанконерите кои со тоа ја собориле негативата од првиот натпревар (2-1 за Реал Мадрид), и ги елиминирале бранителите на титулата од натпреварувањето.[134] По освојувањето на петтото скудето, во првото италијанско финале во историјата на Лигата на шампионите,[134] Јувентус бил поразен на пенали од Милан. Дел Пјеро ја завршил сезоната како најдобар стрелец на Јувентус во Серија А и во Лигата на шампионите (во второто изедначен со Павел Недвед).
Во следната сезона, бил вметнат по седми пат во кариерата меѓу кандидатите за освојување на Златната топка, го освоил Суперкупот на Италија со Јувентус по четврти пат, откако победиле на пенали против Милан, и го загубил финалето на Купот на Италија од Лацио, иако постигнал гол во вториот финален натпревар одигран во Торино.
2004-2007: случајот Калчополи и сезоната во Серија Б
Во сезоната 2004-2005 улогата на постојан стартер во Јувентус била доведена во прашање со доаѓањето на Златан Ибрахимовиќ и пред сè со решенијата на новиот тренер Фабио Капело, кој често го оставал на клупата[135] и со кои играчот никогаш немал оптимален однос од гледна точка на тренерскиот избор.[136][137][138] Сезоната ја завршил со вкупно 17 постигнати голови во сите турнири, и повторно бил најдобар стрелец на клубот за сезоната. Во последниот првенствен натпревар на 29 мај го постигнал воведниот гол против Каљари во победата со 4-2, освојувајќи нова титула во лигата која подоцна на Јувентус ќе му биде одземена.[139] Во текот на сезоната тој ги престигнал Феличе Борел[140] и Омар Сивори[141] на списокот на најдобрите стрелци во историјата на Јувентус, пробивајќи се на третото место.
Во сезоната 2005-2006, тој најпрво го престигнал Бетега, а потоа и Џампјеро Бониперти, стигнувајќи до 185 голови со хет-трикот против Фјорентина, со што станал најдобриот стрелец во историјата на Јувентус.[142]
На 12 февруари 2006 година, влегувајќи како замена за Ибрахимовиќ, тој го постигнал победничкиот гол во Дербито на Италија на Сан Сиро од слободен удар, консолидирајќи го маршот на Јувентус кон освојување на титулата.[143] Тој го затворил првенството со гол против Реџина и славел уште една првенствена титула, кој по аферата Калчополи ФИГК ќе ја додели на трето рангираниот Интер. Тој постигнал вкупно 20 гола за време на сезоната 2005-2006, од кои 3 во Лигата на шампионите, 5 во Купот на Италија, каде завршил како најдобар стрелец, и 12 во лигата, иако играл како стартер во само 17 од вкупно 38-те натпревари на бјанконерите. Неговото место во репрезентацијата останало во сомнеж поради добрите настапи на другите италијански напаѓачи,[144] но тој сепак добил повик за Светското првенство 2006.
„Вистинскиот џентлмен никогаш не ја напушта својата дама.“
— Алесандро Дел Пјеро, за време на Калчополи, алудирајќи на Старата дама прекарот на екипата на Јувентус.[145]
По испаѓањето на Јувентус во Серија Б, со казна да го започне првенството со -17 бодови,[146] како што било одлучено по Калчополи, тој бил меѓу ретките играчи во составот кој не го напуштил клубот.[147] Тринаесет години по последното искуство во втората италијанска лига со Падова, на 9 септември 2006 година, против Римини го одиграл неговиот прв натпревар во Серија Б во дресот на Јувентус, кој завршил нерешено 1-1. Седум дена подоцна, во саботата на 16 септември, тој излегол на теренот забележувајќи го својот 500-ти официјален натпревар меѓу професионалците, од кои 486 биле со бјанконерите и 14 со бјанкосудатите.
Дресот со кој се прославил настапот број 500 на Дел Пјеро за Јувентус, што се случило за време на сезоната 2006-2007 во Серија Б.
Во оваа околност тој го постигнал првиот гол во Серија Б во дресот на Јувентус носејќи ја победата со 2-1 против Виченца, прва за клубот од Торино во првенството, додека на 28 октомври го одбележал својот двестоти погодок во црно-белиот дрес против дебитантот Фрозиноне (1-0), влегувајќи во историјата на Јувентус како првиот играч кој успеал да го стори тоа.[148]
На 20 јануари 2007 година, за време на натпреварот Јувентус-Бари, тој постигнал нешто што претходно им успеало само на двајца други играчи од минатото, Гаетано Ширеја и Џузепе Фурино, стигнувајќи до бројката од 500 настапи во натпреварувачки натпревари за Јувентус.[149] Првенството го завршил со два гола во мрежата на Арецо при победата со 1-5, со која Јувентус математички ја осигурал промоцијата и враќање во Серија А на три кола пред крајот.[150]
По завршувањето на сезоната неговите 20 голови му ја донеле и титулата најдобар стрелец во првенството.
2007-2010: враќање во Серија А и рекордер по бројот на настапи
Во сезоната 2007-2008, продолжил да ги полни противничките мрежи и во Серија А. На 3 септември му била доделена наградата „Златно стапало“ за 2007 година, победувајќи ги Роберто Карлос и Дејвид Бекам.[151]
На 6 април 2008, играјќи го натпреварот број 553, тој станал играчот со најмногу настапи во историјата на клубот од Торино, надминувајќи го Ширеја.[152][153]
Дел Пјеро, во сезоната 2007-2008, за време на гостинскиот натпревар против Фјорентина (1-1).
Пред последниот натпревар од првенството, гостувањето на Мараси кај Сампдорија на 17 мај, тој ја открил својата намера да ја освои титулата најдобар стрелец во Серија А заедно со соиграчот Трезеге, со кого бил изедначен на врвот на листата на стрелците со 19 погодоци.[154] Откако тој го отворил резултатот во 6-тата минута, во 15-тата изнудил пенал, кој, верен на својата цел, го оставил на својот соиграч, а откако Трезеге го претворил во гол повторно се изедначил со Дел Пјеро - двајцата по 20 гола; подоцна, по една соло акција, тој бил соборен во шеснаесеттникот во 68-мата минута заработувајќи нов удар од единаесет метри, кој овој пат самиот тој го извел, а реализацијата му донела осамено прво место кај стрелците.[155]
Во сезоната 2007-2008, фантастичната форма во која се наоѓал Дел Пјеро го донела новопромовираниот Јувентус до неочекувано трето место на крајот од сезоната, а самиот тој за прв пат во кариерата ја освоил титулата Капоканониере - наменета за најдобриот стрелец во Серија А - со 21 постигнат гол; тој станал и само вториот играч во италијанскиот фудбал кој успеал во две години едноподруго да стане најдобар стрелец најпрво во Серија Б, а потоа и во Серија А (подвиг што претходно единствено му успеал на Паоло Роси во дресот на Ланероси Виченца во сезоните 1976-1977 и 1977-1978).
Во сезоната 2008-2009, по повеќе од две години отсуство, тој добил можност повторно да игра во Лигата на шампионите, минувајќи ги квалификациите. Откако клубот стигнал до групната фаза, во вториот натпревар против Реал Мадрид, одигран на 5 ноември на Сантјаго Бернабеу, тој ги постигнал двата гола за Јувентус во победата со 2-0 среде Мадрид, со што станал првиот играч на некоја италијанска екипа кој успеал да постигне два гола на шпански стадион,[156] добивајќи стоечки овации во моментот кога го напуштал теренот[157][158] и комплименти од Диего Марадона.[159]
Дел Пјеро го постигнува својот 250-ти гол за Јувентус, погодувајќи од пенал за конечните Јувентус-Реџина 4-0 на 29 ноември 2008.
Ја завршил 2008, неговата најплодна година, со 28 постигнати голови, вклучувајќи и 20 во Серија А, што го направило најдобар стрелец за календарската година,[160][161] исто така и надминувајќи ја бројката од 250 голови во црно-белиот дрес.[162] На 19 јануари 2009 година, на манифестацијата Оскар дел Калчо тој бил награден од ИАФ со три оскари: како најдобар италијански фудбалер, најдобар стрелец за календарската 2008 година и најпосакуван играч од јавноста.[163]
На 10 март, во реванш натпреварот од осминафиналето на Лигата на шампионите против Челси, тој постигнал гол за моментално водство на бјанконерите од 2-1, но тие потоа биле елиминирани од натпреварувањето од англискиот претставник.[164] Тој го запишал своето 115-то учество во меѓународните натпреварувања, или 111-то ако се бројат само европските купови, во дресот на Јувентус, што претставува рекорд. На 10 мај 2009, во натпреварот на Сан Сиро против Милан што завршил 1-1, тој влегол во игра од клупата за резерви на 20 минути пред крајот со што го одбележал својот 600-ти настап во дресот на Јувентус.[165] Една недела подоцна, на 17 мај, со 397-миот настап во Серија А во црно-белиот дрес, тој се изедначил со Ширеја. На 31 мај, му била доделена „сребрена топка“ на Олимпико во Торино во знак на признание за најкоректниот фудбалер за сезоната 2008-2009.[166]
Поради повреда Дел Пјеро го пропуштил почетокот на новата сезона, а своето деби го имал на 27 септември 2009 година, влегувајќи во последните минути од натпреварот Јувентус-Болоња (1-1), со што ја преминал целната линија од 400 настапи во Серија А.[167][168] На 1 октомври за време на тренинг тој повторно се повредил, здобивајќи се со оптоварување на мускулот од прв/втор степен на левата бутина, исто како и претходната повреда.[169] На средина на сезоната, поради овие повреди, тој го завршил првиот дел од првенството без постигнат гол (за прв пат откако играл за екипата на Јувентус).[170]
По голгетерската суша и периодот поминат на клупата за резерви, тој му се вратил на постигнувањето голови во осминафиналето од Купот на Италија против Наполи на 13 јануари 2010 година, погодувајќи ја двапати мрежата на партенопеите во победата со 3-0 со која Јувентус се пласирал во четвртфиналето.[171] На 14 март 2010 година, тој ги постигнал головите број 300 и 301 во својата кариера во ремито 3-3 на домашен терен против Сиена. Иако бил без постигнат гол по првиот дел од сезоната, одличната форма во вториот дел од истата го направила да заврши како најдобар стрелец на Јувентус со вкупно 11 голови.
2010-2012: последното скудето и прошталниот натпревар
Дел Пјеро изведува корнер за време на пријателски натпревар помеѓу Гвадалахара и Јувентус во летото 2011 година.
На 30 октомври 2010 година, во победата со 1-2 на гостувањето кај Милан, тој го постигнал вториот гол за својот тим со што го надминал Џампјеро Бониперти како играч со најмногу голови за Јувентус во Серија А со 179 погодоци. Гостинскиот натпревар против Каљари на 5 февруари, го донел до бројот од 444 настапи во Серија А, надминувајќи го клупскиот рекорд поставен повторно од Бониперти.[172] Тој ја завршил сезоната со 11 голови и 6 асистенции што го направиле најдобар сезонски стрелец на Јувентус по деветти пат во кариерата. На 5 мај 2011 година, тој потпишал нов едногодишен договор со Јувентус во трајност до 30 јуни 2012 година.[173]
Сезоната 2011-2012 во Јувентус започнала со изборот на Антонио Конте за нов тренер на тимот (поранешниот капитен на тимот пред помалку од десет години порано), како и со дебито на новиот стадион на Јувентус, благодарение на што Дел Пјеро може да се пофали со рекордот дека има играно и постигнато голови на четири различни домашни терени на Јувентус. На 18 октомври 2011 година, клубот потврдил дека оваа сезона ќе биде последната на Дел Пјеро во дресот на Јувентус.[174]
Во текот на неговата последна сезона во клубот, Конте го користел Дел Пјеро повремено, и главно како замена, давајќи му предност во нападот на ново летно засилување од Рома, Мирко Вучиниќ. Во првиот официјален натпревар на клубот за сезоната, во првенството против Парма на 11 септември, тој асистирал за голот на Симоне Пепе во победата со 4-1 на домашен терен.[175][176] Својот прв гол на новиот Стадион Јувентус, Дел Пјеро го постигнал на 24 јануари 2012 година, во победата со 3-0 над Рома во четвртфиналето на Купот на Италија.[177]
Дел Пјеро пред натпревар во април 2012.
На 25 март 2012, тој го постигнал својот прв гол за сезоната во Серија А, во победата со 2-0 над Интер во Дербито на Италија. Неговиот највпечатлив момент за сезоната се случил на 11 април, во натпреварот на домашен терен против Лацио; тој влегол во игра при резултат 1-1 во 72-рата минута на местото на Вучиниќ, забележувајќи го својот 700-ти настап за Јувентус, и само 9 минути подоцна со гол од слободен удар му ја донел победата на својот тим.[178] На 6 мај 2012 година, го освоил своето шесто скудето во црно-белиот дрес, на едно коло пред крајот, по натпреварот одигран во Трст во кој Јувентус го победил Каљари со 2-0, исто така и благодарение на победата на Интер во миланското дерби против Милан (главниот конкурент на Јуве за титулата) со 4-2.[179]
Банер посветен на Дел Пјеро на 20 мај 2012 година за финалето на Купот на Италија, последниот натпревар одигран со бјанконерите.
На 13 мај 2012 година, тој го одиграл својот последен првенствен натпревар за бјанконерите, во победата со 3-1 над Аталанта, постигнувајќи го 290-тиот гол (за моментални 2-0) во неговата кариера во Јувентус; долгогодишниот капитен на клубот од Торино го напуштил теренот во 57-мата минута, правејќи почесен круг околу стадионот, со кој предизвикал многу солзи во очите на навивачите.[180] Седум дена подоцна, во финалето на Купот на Италија, фудбалерите на Јувентус излегле на теренот со специјална значка на дресот за да го прослават последниот натпревар во црно-белиот дрес на легендарниот фудбалер.[181]
Неговиот договор со Јувентус истекол на 30 јуни 2012, така тој и клубот од Торино се разделиле по 19 години.
ФК Сиднеј
„Имав доволно среќа да освојам сè во мојата кариера и да ја затворам со победа ерата со екипата на мојот живот: Јувентус. Барав нешто ново, различно, што немаше контакти со моето минато: навистина ново искуство. И го најдов во Сиднеј“.
На 5 септември 2012 година, Дел Пјеро објавил дека потпишал договор со австралискиот клуб ФК Сиднеј.[183] Своето деби за новата екипа го направил во првиот натпревар од А-лигата за сезоната 2012-2013 против Велингтон Феникс, во поразот со 2-0;[184] веќе во следното коло го постигнал својот прв гол во Австралија против Њукасл Џетс.[185] На 28 октомври, тој го прославил својот 800-ти натпревар како професионалец.[186] На 19 јануари 2013 година, во домашниот натпревар против Велингтон Феникс, тој прв пат во својата кариера постигнал четири гола на еден натпревар, исто така забележувајќи и една асистенција, во високата победа на „небесно сините" со 7-1.[187] Тој ја завршил сезоната со 14 голови на својата сметка (најдобар стрелец на Сиднеј за една сезона на сите времиња[188]), но неговата екипа завршила на седмото место и останала без пласман во финалната серија.
Во следната сезона, Дел Пјеро бил назначен за капитен на клубот,[189] и се изедначил со Џузепе Меаца на второто место на најдобрите стрелци на сите времиња меѓу италијанските играчи со 338 гола, благодарение на голот постигнат против Мелбурн Сити.
Дел Пјеро на тренинг со Сиднеј во 2014
После неколку не брилијантни настапи, исто така, како резултат на физички проблеми,[190] во претпоследниот натпревар во првенството, тој постигнал два гола во победата со 4-1 против Велингтон Феникс пред да ја затвори регуларната сезона со обезбедување на две асистенции во победата со 2-1 над Перт Глори, што му го гарантирало на Сиднеј петтото место и пристап во финалната серија.[191] Тој ја завршил сезоната со 10 голови и 9 асистенции, а неговиот клуб бил елиминиран во четвртфиналето на финалната серија после поразот со 2-1 од Мелбурн Виктори.[192]
На 28 април, тој рекол дека нема да го обнови договорот со ФК Сиднеј,[193] клубoт за кој одиграл 48 официјални натпревари и постигнал 24 голови.
Делхи Дајнамос
На 28 август 2014 година, тој потпишал четиримесечен договор со новонастанатиот индиски клуб Делхи Дајнамос кој требало да почне да игра во новиото првенство на земјата, Суперлигата на Индија.[194][195]
Своето деби во Индија, Дел Пјеро го направил на 14 октомври во ремито 0-0 против Пуне Сити, во чии редови за време на истиот натпревар настапил неговиот поранешен соиграч и партнер во нападот од Јувентус, Давид Трезеге. Својот прв и единствен гол со портокаловите - воедно и последниот во неговата кариера - го постигнал на 9 декември, од слободен удар, во ремито 2-2 против Ченајин.[196] Првенството со клубот го завршил на петтото место, не стигнувајќи до плејоф фазата; вкупно тој забележал 10 настапи и еден гол за Делхи Дајнамос
На почетокот на јануари 2015 година, Дел Пјеро официјално го соопштил своето пензионирање од професионалниот фудбал, исто така, истакнувајќи ја својата желба за тренерска кариера.
Репрезентативна кариера
Младински репрезентации
Во 1991 година, учествувал со италијанската репрезентација под 17 години на светското првенство во оваа возрасна категорија чиј домаќин бил Италија, постигнувајќи гол во вториот натпревар на аѕурите, против Кина (2-2). Помеѓу 1992 и 1993 година, тој одиграл 14 натпревари за репрезентација под 18 години, притоа постигнувајќи 12 голови. Во 1992 година, учествувал со истата селекција на турнирот посветен на Паоло Валенти, каде го направил своето деби на 12 април во Форли против Норвешка, во натпреварот што завршил 2-0 за италијанците. Два дена подоцна, против Грција, го постигнал својот прв гол со репрезентацијата под 18 години. По победата над Шпанија во полуфиналето, Италија под 18 години се квалификувала во финалето во Равена, каде се соочиле со италијанската селекција на аматери. Токму Дел Пјеро го постигнал голот што го решил натпреварот (1-0). Во октомври Дел Пјеро учествувал во квалификациите за Европското првенство под 18 години, каде го направил своето деби против Полска, постигнувајќи хет-трик во успехот на аѕурите со 5-1. Сепак, Италија потоа била елиминирана во баражот, од Унгарија (2-0 во првиот натпревар за унгарците, 1-0 во реваншот за Италија).
Сениорската репрезентација веројатно е најспорното поглавје во кариерата на Дел Пјеро.[199] Облечен во националниот дрес, тој одиграл вкупно 91 натпревар и постигнал 27 голови, и во моментов е четврти стрелец во историјата на аѕурите, изедначен со Роберто Баџо.[200] Сепак, тој никогаш не успеал да се истакне на светските и европските првенства каде на седум различни турнири постигнал само три гола (два гола на три светски и еден гол на четири европски првенства).
Неговото деби за сениорската репрезентација се случило на 20-годишна возраст, под водство на селекторот Ариго Саки на 25 март 1995 година против Естонија (натпревар кој завршил 4-1 за Италија). Првиот гол го постигнал на 15 ноември истата година против Литванија во победата со 4-0.
Во 1996 година, Ариго Саки го повикал Дел Пјеро на Европското првенство во Англија, што бил неговиот прв турнир со сениорската репрезентација и на кое учествувал носејќи го бројот 14. Во кратката авантура на аѕурите на ова првенство, која завршила уште по првата фаза, тој бил искористен само во првиот натпревар, одигран на 11 јуни против Русија, и тоа како играч од средниот ред, напуштајќи го теренот по крајот на првото полувреме кога бил заменет од Роберто Донадони.[201]
Мускулната повреда што ја претрпел неколку дена пред почетокот на Мундијалот, во финалето на Лигата на шампионите против Реал Мадрид, го натерала да пристигне на турнирот во несигурни услови, па тренерот го фаворизирал Роберто Баџо за првиот натпревар на аѕурите против Чиле. Своето деби на светските првенства го направил на 17 јуни 1998 година во Монпелје, влегувајќи од клупата за резерви во 65-тата минута, на местото на Баџо, во вториот натпревар од групата против Камерун во победата со 3-0.[202] Во последниот натпревар од групата против Австрија, победата со 2-1, тој асистирал од слободен удар за голот на Кристијан Виери; во второто полувреме вообичаената измена се случила повторно: Дел Пјеро го отстапил местото на Баџо на седумнаесет минути до крајот.[203] Откако се квалификувале во осминафиналето, Италија ја победила Норвешка со 1-0 на 27 јуни; Дел Пјеро повторно го започнал натпреварот заедно со Виери во нападот и бил заменет од Енрико Кјеза во 77-мата минута. На 3 јули 1998 година, Италија била елиминирана во четвртфиналето на Светското првенство од страна на домаќинот Франција по изведување пенали, откако по 90 минути и по продолженијата натпреварот завршил 0-0. Во оваа средба Дел Пјеро бил заменет уште еднаш од Баџо во второто полувреме.
Потоа тој бил избран од новиот селектор Дино Ѕоф за Европското првенство 2000 во Белгија и Холандија, и покрај тоа што неодамна се вратил од повреда. Во последниот натпревар од групата, против Шведска, на 10 јуни, тој излегол на теренот од првата минута, обезбедувајќи асистенција за голот на Лујџи Ди Бјаџо за моментален резултат 1-0, а потоа тој го реализирал голот во 88-мата минута за конечните 2-1, со удар над главата на противничкиот голман Магнус Хедман.[204] Во финалето изгубено од Франција тој влегол на местото на Стефано Фјоре во 53-тата минута, две минути пред Италија да дојде во водство; тој последователно промашил голема шанса за зголемување на водството во 59-тата минута кога по одличното додавање на Франческо Тоти, тој излегол сам пред Фабиен Бартез, но шутирал покрај голот. Во самата завршница од финалето Франција дошла до израмнување, за потоа со златниот гол на Трезеге во 9-тата минута од првото продолжение да го освојат првенството.[205]
2000-2008
Како автор на пет гола за време на квалификациите за Светското првенство 2002 (вклучително и во натпреварот против Унгарија со кој аѕурите математички обезбедиле пласман на турнирот[206]), Дел Пјеро бил повикан од Џовани Трапатони да игра на својот втор мундијал во кариерата, Светското првенство 2002, кое се одржало во Јапонија и Јужна Кореја. За време на овој турнир тој најчесто се менувал со Франческо Тоти, кога едниот бил на теренот другиот останувал на клупата и обратно. Во третиот натпревар на мундијалот и последен од групната фаза, одигран на 13 јуни против Мексико, тој влегол во игра на местото на фудбалерот на Рома на дванаесет минути до крајот, и постигнал гол во 85-тата минута (посветувајќи го на неговиот неодамна починат татко) со кој го поставил конечниот резултат 1-1,[207] што бил доволен за Италија да се квалификува во осминафиналето како втора во групата Г зад мексиканците. Сепак, набргу потоа завршила авантурата на италијанците на овој турнир, откако тие биле елиминирани во осминафиналето од домаќинот Јужна Кореја со златен гол во второто продолжение; Дел Пјеро го започнал натпреварот и играл до 61-вата минута кога бил заменет од Џенаро Гатузо. Својот втор Мундијал го завршил со 89 одиграни минути во 3 натпревари и еден погодок, негов прв во ова натпреварување.
На шест натпревари од квалификациите за Европското првенство 2004 тој постигнал пет гола, а потоа бил повикан повторно од страна на Трапатони за завршниот турнир во Португалија, каде започнал во сите три натпревари од групата Ц. Сепак, Италија не успеала да ја мине фазата по групи, завршувајќи зад Шведска и Данска иако со еднаков број бодови (5) со овие две селекции, но со помал број постигнати голови во меѓусебните двобои.[208]
Во 2006 година, Марчело Липи - кој имал многу важна улога за развојот на Дел Пјеро во Јувентус - станал нов селектор на репрезентацијата на Италија. Дел Пјеро бил повикан на Светското првенство 2006 во Германија, неговото трето светско првенство, во кој повторно се соочува во двобој со Тоти за место во тимот. Тој влегол во игра од клупата во првите два натпревари против Гана[209] и САД,[210] а од почетокот играл само во осминафиналето против Австралија.[211] Во полуфиналето против Германија на 4 јули, тој влегол во игра во завршницата на првото продолжение и бил пресуден: најпрво тој го изборил корнерот за својата репрезентација по кој се одиграла акцијата за водство на Италија од 1-0 со голот на Фабио Гросо, а потоа во 120-тата минута тој го постигнал голот за конечни 2-0, финализирајќи го противнападот кој го започнале Фабио Канаваро и Тоти, а завршил со одлична асистенција на Алберто Џилардино за него по која тој ја пратил топката во далечниот агол од голот на германците. Овој погодок ќе се испостави и како негов последен во дресот со сина боја.[212] На 9 јули на Олимпискиот стадион во Берлин, во финалето против Франција, Дел Пјеро влегол во игра на неколку минути до крајот на редовното време, кое завршило 1-1 со головите на Зинедин Зидан и Марко Матараци, и потоа го постигнал четвртиот од петте пенали кои и ја донеле на Италија четвртата мундијалска титула.[213][214]
Во септември 2007 година, по ремито без голови на Сан Сиро против Франција во квалифкациите за Европското првенство 2008, долго незадоволен од начинот на кој бил користен, тој јавно побарал да не биде повеќе повикуван во репрезентацијата ако не игра како напаѓач, наместо да биде користен по крилото како што тоа му налагал новиот селектор Роберто Донадони - иако знаејќи дека тоа може да значи и збогување со репрезентацијата.[215] Иако не бил повикан за преостанатите квалификациски натпревари, тој сепак бил меѓу 23-цата избрани за Европското првенство 2008 во Австрија и Швајцарија, благодарение и на добрата сезона одиграна со Јувентус, запечатена со титулата најдобар стрелец во Серија А;[216] поради повредата на Канаваро тој ја наследил капитенската лента на аѕурите за овој турнир,[217] на кои италијанците биле сопрени во четвртфиналето (на пенали), од идниот шампион Шпанија.
Својот последен натпревар за Италија го одиграл на 10 септември 2008 година, на возраст од 33 години. Тоа било во победата со 2-0 над Грузија во квалификациите за Светското првенство 2010, кога се појавил на теренот во Удине во 56-тата минута на местото на Антонио Ди Натале и му асистирал на Даниеле Де Роси за вториот гол на аѕурите.[218]
Хронологија на репрезентативните настапи
Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија
Во својата кариера Алесандро Дел Пјеро има 9 натпревари на кој постигнал три или повеќе голови, т.н. хет-трик: 8 натпревавари во кариерата завршил со 3 постигнати гола, а само еднаш успеал да постигне 4 погодоци, во дресот на ФК Сиднеј против Велингтон Феникс во јануари 2013 година. Тие четири гола со Сиднеј, всушност претставуваат единствениот негов хет-трик кој не го постигнал со екипата на Јувентус; сите останати 8 хет-трика се со бјанконерите. Тој никогаш не постигнал хет-трик со останатите три екипи за кој играл: Падова, Делхи Дајнамос и италијанската репрезентација.
↑ 8,08,1Понекогаш во вкупниот збир не влегува голот постигнат на 13 септември 1994 година против ЦСКА Софија во Купот на УЕФА, поради суспензијата на натпреварот, но истиот е признаен од УЕФА.
↑Тој би бил трет на ова рангирање ако се земе предвид Џорџо Кинаља кој, според некој извори, постигнал најмалку 398 гола; сепак, во случајот со Кинаља не се бројат неговите голови постигнати за Њујорк Космос, бидејќи североамериканското првенство познато како НАСЛ почитувало само некој правила наметнати од страна на ФИФА.
↑Camillo Demichelis (9 November 2011). „Le 10 perle più belle di Alessandro Del Piero“ [The 10 most beautiful pearls [goals] of Alessandro Del Piero]. tuttojuve.com (италијански). Tutto Juve. Посетено на 28 February 2015.
↑Giancarlo Padovan; Stefano Agresti (5 декември 1994). „La Juventus stravince di misura“. Corriere della Sera. стр. 38. Архивирано од изворникот 2012-07-07. Посетено на 2020-07-13.
_e_Rosso.png){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
_e_Blu_e_Giallo_(Strisce).png){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.png){kind=small}
