Мысырда б.з.б. XIX ғасырда сүрме жылтырының ұнтағын әйелдер қасын бояуға пайдаланған. Сүрменің алу жолын және қасиеттерін алғаш сипаттап жазған алхимик В.Валентин (1604) болды. 1789 ж. Антуан Лавуазье сүрмені “antіmoіne” деген атпен химиялық элементтер тізіміне енгізді.
Табиғатта
Табиғатта тұрақты 2 изотопы121Sb (57,25%), 123Sb (42,75%) бар. Жер қыртысындағы салмақ мөлшері 10–5%. 27 минералының ішіндегі ең негізгілері: антимонит, бертьерит, лингвистонит т.б.
Физикалық қасиеттері
Сүрменің үш аморфты және кристалды түрі бар. Ең тұрақтысы кристалды сүрме, басқалары төменгі температурада қалыпты сүрмеге айналады. Қалыпты сүрменің кристалдық торы гексагоналды, күмістей ақ метал; тығыздығы 6,61 – 6,73 г/см3, балқу t 630,5 оС, қайнау t 1635 – 1645 оС. Сүрменің басқа металдарға қарағанда айырмашылығы ол қатайған кезде көлемі ұлғаяды[1].
Химиялық қасиеттері
Тотығу дәрежелері –3, +3, +5, химиялық активтігі нашар. Ауада тотықпайды, температура 630 оС-тан жоғарылағанда жанып, Sb2O3 түзеді. Фтордан басқа галогендермен тікелей, күшән, күкірт, фосформен балқытқанда әрекеттеседі. Сұйытылған минералды қышқылдар мен суға тұрақты. Қыздырғанда концентрлі HCl, H2SO4, HNO3-терде еріп, ерігіштігі төмен тұздар-антимонаттар түзеді. Сүрме металдармен қосылып, антимонидтер береді.