จักรพรรดิซูซากุ

จักรพรรดิซูซากุ 朱雀天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	16 ตุลาคม ค.ศ. 930 – 23 พฤษภาคม ค.ศ. 946
ราชาภิเษก	14 ธันวาคม ค.ศ. 930
ก่อนหน้า	ไดโงะ
ถัดไป	มูรากามิ
พระราชสมภพ	7 กันยายน ค.ศ. 921 เฮอังเกียว (เกียวโต)
สวรรคต	6 กันยายน ค.ศ. 952(952-09-06) (30 ปี) เฮอังเกียว (เกียวโต)
ฝังพระศพ	ไดโงะ โนะ มิซาซางิ (醍醐陵; เกียวโต)
พระราชบุตร	จักรพรรดินีมาซาโกะ
พระสมัญญานาม สึอิโง: จักรพรรดิซูซากุ (朱雀院 หรือ 朱雀天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิไดโงะ
พระราชมารดา	ฟูจิวาระ โนะ อนชิ

จักรพรรดิซูซากุ (ญี่ปุ่น: 朱雀天皇（すざくてんのう）; โรมาจิ: Suzaku-tennō; 7 กันยายน ค.ศ. 921 – 6 กันยายน ค.ศ. 952) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 61^[1]ตามที่ได้จัดเรียงไว้ในลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม^[2]

รัชสมัยซูซากุอยู่ในช่วง ค.ศ. 930 ถึง 946^[3]

พระราชประวัติ

ก่อนขึ้นครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ ซูซากุมีพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ)^[4] เป็น ฮิโรอากิระ-ชินโน^[5] และยังรู้จักในอีกพระนามว่า ยูตาอากิระ-ชินโน (ญี่ปุ่น: 寛明親王（ゆたあきらしんのう）; โรมาจิ: Yutaakira-shinnō)^[6]

ฮิโรอากิระ-ชินโนเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 11 ในจักรพรรดิไดโงะกับสมเด็จพระจักรพรรดินีอนชิ ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ ผู้สำเร็จราชการและเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่ในสภาแห่งรัฐ^[7]

เมื่อจักรพรรดิไดโงะ พระราชบิดาได้สละราชบัลลังก์ในวันที่ 22 เดือน 9 ปี เอ็นโช ที่ 8 ตรงกับวันที่ 16 ตุลาคม ค.ศ. 930 เจ้าชายฮิโรอากิระพระราชโอรสองค์ที่ 11 พระชนมายุเพียง 7 พรรษาจึงขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นจักรพรรดิซูซากุ โดยได้มีการประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกเมื่อวันที่ 22 เดือน 11 ปี เอ็นโช ที่ 8 ตรงกับวันที่ 14 ธันวาคม ค.ศ. 930

จักรพรรดิซูซากุได้สละราชบัลลังก์เมื่อวันที่ 13 เดือน 4 ปี เท็งเงียว ที่ 2 ตรงกับวันที่ 16 พฤษภาคม ค.ศ. 946 ให้กับเจ้าชายนาริอากิระ พระอนุชาต่างพระราชมารดา ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิมุระกะมิ หลังจากครองสิริราชสมบัติได้ 15 ปี

ซูซากุมีจักรพรรดินีหรือพระมเหสี 2 พระองค์ และพระราชธิดาเพียงองค์เดียว^[8]

รัชสมัยของซูซากุ

ปีในรัชสมัยซูซากุมีมากกว่าหนึ่งชื่อศักราชหรือเน็งโง^[9]

• เอ็นโจ (923–931)
• โจเฮ (931–938)
• เท็งเงียว (938–947)

พระราชพงศาวลี

พงศาวลีของจักรพรรดิซูซากุ[10]

8. จักรพรรดิโคโก (830–867) 4. จักรพรรดิอูดะ (867–931) 9. เจ้าหญิงฮันชิ (833–900) 2. จักรพรรดิไดโงะ (885–930) 10. ฟูจิวาระ โนะ ทากาฟูจิ (838–900) 5. ฟูจิวาระ โนะ อินชิ (เสียชีวิต ค.ศ. 896) 11. มิยาจิ โนะ สึราโกะ 1. จักรพรรดิซูซากุ 12. ฟูจิวาระ โนะ นางาระ (802–856) 6. ฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ (836–891) 13. ฟูจิวาระ โนะ โอโตฮารุ 3. ฟูจิวาระ โนะ อนชิ (885–954) 14. เจ้าชายซาเนยาซุ (831–872) 7. เจ้าหญิงโซชิ

อ้างอิง

1. Imperial Household Agency (Kunaichō): 朱雀天皇 (61)
2. Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 69–70.
3. Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 134–139; Brown, Delmer. (1879). Gukanshō, pp. 294–295; Varley, H. Paul (1980) Jinnō Shōtōki, pp. 181–183.
4. Brown, p. 264; before Emperor Jomei, the personal names of the emperors were very long, and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
5. Titsingh, p. 134; Varley, p. 181.
6. Brown, p. 294.
7. Varley, p. 181.
8. Brown, p. 295
9. Titsingh, p. 134.
10. "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). April 30, 2010. สืบค้นเมื่อ February 14, 2018.

ข้อมูล

• Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
• Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
• Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
• Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842