จักรพรรดิริจู

จักรพรรดิริจู
履中天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์ค.ศ. 400–405 (ตามธรรมเนียม)[1]
ก่อนหน้านินโตกุ
ถัดไปฮันเซ
พระราชสมภพค.ศ. 336[2][3]
สวรรคต405 (อายุ 68–69)[a]
ฝังพระศพโมซุ โนะ มิมิฮาระ โนะ มินามิ โนะ มิซาซางิ ญี่ปุ่น: 百舌鳥耳原南陵; โรมาจิ: Mozu no Mimihara no Minami no misasagi; โอซากะ)
คู่อภิเษกคูซากาโนฮาตาบิโนะ-ฮิเมะ
พระราชบุตร
กับพระองค์อื่น ๆ...		อิจิโนเบะ โนะ โอชิวะ
พระสมัญญานาม
ชิโงแบบจีน:
จักรพรรดิริจู (履中天皇)

ชิโงแบบญี่ปุ่น:
โอเอโนอิซาโฮวาเกะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (去来穂別天皇)
ราชสกุลราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดาจักรพรรดินินโตกุ
พระราชมารดาอิวาโนะ-ฮิเมะ[6]
ศาสนาชินโต

จักรพรรดิริจู (ญี่ปุ่น: 履中天皇; โรมาจิ: Richū-tennō) มีอีกพระนามว่า โอเอโนอิซาโฮวาเกะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (ญี่ปุ่น: 大兄去来穂別尊; โรมาจิ: Ōenoizahowake no Mikoto) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 17 ตามลำดับการสืบทอดแบบดั้งเดิม[7][8] ทั้งโคจิกิและนิฮงโชกิ (เรียกรวมกันเป็น คิกิ) บันทึกเหตุการณ์ที่อ้างว่าเกิดขึ้นในชีวงชีวิตของริจู จักรพรรดิพระองค์นี้เป็นที่รู้จักจากความพยายามลอบปลงพระชนม์โดยซูมิโนเอะ พระอนุชา หลังการสวรรคตของจักรพรรดินินโตกุ พระราชบิดาของทั้งสอง แม้ว่าไม่สามารถกำหนดวันที่แน่นอนสำหรับพระชนมชีพของจักรพรรดิองค์นี้ แต่ถือว่าพระองค์ครองราชบัลลังก์จาก ค.ศ. 400 ถึง 405[9]

เรื่องราวยุคกึ่งก่อนประวัติศาสตร์

ข้อมูลเกี่ยวกับพระองค์ปรากฏในโคจิกิและนิฮงโชกิ ซึ่งเรียกรวมกันเป็น คิกิ (ญี่ปุ่น: 記紀) หรือ พงศาวดารญี่ปุ่น โดยบันทึกว่าริจูเสด็จพระราชสมภพจากเจ้าหญิงอิวะ (ญี่ปุ่น: 磐之媛命; โรมาจิ: Iwa no hime no Mikoto) ในช่วง ค.ศ. 336 และได้รับพระราชทานนามว่า โอเอโนอิซาโฮวาเกะ โนะ มิโกโตะ (ญี่ปุ่น: 大兄去来穂別尊; โรมาจิ: Ōenoizahowake no Mikoto)[2][6] พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์โตในจักรพรรดินินโตกุ และภายหลังพระราชบิดาแต่งตั้งพระองค์เป็นมกุฎราชกุมารในปีที่ 31 ของรัชสมัยพระราชบิดา (ค.ศ. 343)[9][10] เมื่อนินโตกุสวรรคตใน ค.ศ. 399 ท่ามกลางช่วงแห่งความโศกเศร้า ตามมาด้วยเรื่องอื้อฉาวที่เกือบทำให้มกุฏราชกุมารสิ้นพระชนม์

ความพยายามลอบปลงพระชนม์

ในช่วงหนึ่งก่อนที่ริจูจะขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ส่งเจ้าชายซูมิโนเอะ โนะ นากัตสึ (ญี่ปุ่น: 住吉仲皇子) พระอนุชา ไปจัดเตรียมการอภิเษกสมรสให้กับคูโระ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 黒媛; โรมาจิ: Kuro-hime) พระมเหสีของพระองค์[9][4] เจ้าชายนากัตสึกลับอ้างตนเองเป็นริจู พระเชษฐาของตน และล่อลวงคูโระ-ฮิเมะ เมื่อล่อเสร็จ พระองค์เผลอลืมกระดิ่งข้อพระหัตถ์ไว้ในที่พำนักของคูโระ-ฮิเมะ ต่อมาริจูพบสิ่งนี้ระหว่างเสด็จเยือนที่พำนักของพระนางเป็นครั้งแรก จึงสันนิษฐานว่าเป็นฝีมือของพระอนุชา แต่ตัดสินพระทัยไม่ดำเนินการใด[4] ในขณะที่นากัตสึทรงหวาดกลัวต่อการกระทำอันอื้อฉาวของพระองค์ จึงวางแผนปลงพระชนม์พระเชษฐาในคืนนั้น พระองค์แอบสร้างกลุ่มคนจำนวนเล็กน้อยขึ้นมาล้อมพระราชวังของพระเชษฐา[9][4] โชคดีที่ผู้ติดตามผู้จงรักภักดีของพระองค์บางส่วนเข้าแทรกแซงโดยช่วยรัชทายาทและพาพระองค์ไปยังศาลเจ้าอิโซโนกามิที่ยาโมโตะ ขณะเดียวกันนากัตสึจุดไฟเผาพระราชวังโดยไม่รู้ว่าพระเชษฐาหลบหนีไปแล้ว[9][4]

เจ้าชายมิซูฮาวาเกะ (ญี่ปุ่น: 瑞歯別尊; ภายหลังเป็นจักรพรรดิฮันเซ) พระอนุชาอีกพระองค์ เสด็จตามพระองค์ไปที่ยาโมโตะ อย่างไรก็ตาม ริจูตรัสแก่องค์ชายว่า หากไม่พิสูจน์ความภักดีด้วยการสังหารนากัตสึแล้ว พระองค์ก็ไม่สามารถไว้วางใจได้[9] มิซูฮาวาเกะจึงเสด็จกลับไปยังนานิวะและติดสินบนบริวารคนหนึ่งของนากัตสึให้ไปสังหารพระองค์นั้น นากัตสึไม่มีทางสู้และไม่เตรียมตัวรับมือเลย เพราะพระองค์คิดว่าพระเชษฐาเสด็จหนีไปและหายตัวไป ต่อมาพระองค์จึงถูกผู้บริวารแทงจนสิ้นพระชนม์ และมิซูฮาวาเกะเสด็จกลับไปยาโมโตะเพื่อรายงานการตายของพระเชษฐา ริจูทรงขอบพระทัยพระอนุชาด้วยการพระราชทานยุ้งฉาง "มูระ-อาฮาเซะ"[4]

รัชสมัย

ริชูขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิหลังการกบฏที่ล้มเหลวของพระอนุชายุติลงในปีต่อมา (ค.ศ. 400)[4] ในช่วงนี้ ผู้ที่ไม่ได้ถูกประหารฐานมีส่วนร่วมในการกบฏถูกบังคับให้ทำรอยสักเป็นการลงโทษ[11] ภายหลังในปีนั้นคูโระฮิเมะได้รับการแต่งตั้งเป็นพระสนมอย่างเป็นทางการ แม้ว่าทั้งสองมีพระราชโอรส 2 พระองค์และพระราชธิดา ริจูทรงแต่งตั้งตำแหน่ง"มกุฎราชกุมาร"ให้กับเจ้าชายมิซูฮาวาเกะ (ภายหลังเป็นจักรพรรดิฮันเซ) พระอนุชา ใน ค.ศ. 401[9][4] คูโระฮิเมะสวรรคตในช่วงปีถัดมา (ค.ศ. 404) โดยไม่ทราบสาเหตุ กล่าวกันว่าจักรพรรดิทรงได้ยินเสียงในลมกล่าวถ้อยคำลึกลับใน "ความว่างเปล่าอันยิ่งใหญ่" ก่อนที่ผู้ส่งสารจะประกาศถึงการสวรรคตของพระนาง[11] ริจูเชื่อว่าสาเหตุมาจากเทพเจ้าองค์หนึ่งที่ไม่พอใจ เนื่องจากข้อราชการคนหนึ่งประพฤติตัวไม่เหมาะสมในศาลเจ้า[11] เจ้าหญิงคูซากาโนฮาตาบิโนะได้รับการแต่งตั้งเป็นจักรพรรดินีในปีถัดมา (ค.ศ. 405) และให้กำเนิดพระราชธิดา (เจ้าหญิงนากาชิ)[4] ในปีนั้นมีการจัดตั้งคลังหลวงขึ้น โดยมีชาวเกาหลีที่ได้รับแต่งตั้งสองคนเป็นผู้จัดการ[11] รัชสมัยจักรพรรดิริจูสิ้นสุดลงในปีที่ 6 เมื่อพระองค์ทรงพระประชวรและสวรรคตด้วยโรคภัยตอนพระชนมพรรษา 64 หรือ 70 พรรษา[4][5] คิกิระบุว่าริจูถูกฝังไว้ที่มิซาซางิบน "พื้นที่ราบโมโซะ โนะ มิมิ"[4][5] มิซูฮาวาเกะ พระอนุชา ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิองค์ถัดไปในปีถัดมา (ค.ศ. 406)

การประเมินทางประวัติศาสตร์

พระมเหสีและพระราชโอรสธิดา

นางสนม/พระมเหสี

บรรดาศักดิ์ พระนาม พระราชบิดา พระราชโอรสธิดา
นางสนม คูโระ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 黒媛; โรมาจิ: Kuro-hime)[12] คัตสึรางิ โนะ อาชิตะ โนะ ซูกูเนะ[12]  • เจ้าชายอิจิโนเบะ โนะ โอชิวะ (ญี่ปุ่น: 磐坂市辺押磐皇子)[13][14]
 • เจ้าชายมิมะ [ja] (ญี่ปุ่น: 御馬皇子)[13][14]
 • เจ้าหญิงอาโอมิ โนะ ฮิเมมิโกะ (ญี่ปุ่น: 青海皇女)[13][14][b]
จักรพรรดินี
(โคโง) 		เจ้าหญิงคูซากาโนฮาตาบิโนะ (ญี่ปุ่น: 草香幡梭皇女; โรมาจิ: Kusakanohatabino-hime)[13] จักรพรรดิโอจิง  • เจ้าหญิงนากาชิ (ญี่ปุ่น: 中磯皇女; โรมาจิ: Nakashi no Hime)[16]

พระราชโอรสธิดา

บรรดาศักดิ์ พระนาม พระราชมารดา ความเห็น
พระราชโอรสองค์แรก (เจ้าชาย) อิจิโนเบะ โนะ โอชิวะ[13][14] คูโระ-ฮิเมะ[13] อิจิโนเบะเป็นพระราชบิดาในจักรพรรดิเค็นโซกับจักรพรรดินิงเก็ง อ้างว่าสวรรคตในช่วง ค.ศ. 456[c]
เจ้าชาย มิมะ[13][14] คูโระ-ฮิเมะ[13] เจ้าชายมิมะอ้างว่าสวรรคตในช่วง ค.ศ. 456[c]
เจ้าหญิง อาโอมิ โนะ ฮิเมมิโกะ[13][14] คูโระ-ฮิเมะ[13] พระชนม์ชีพของอาโอมิ (หรือ อิอิโตโยะ[b]) อ้างว่าอยู่ในช่วง ค.ศ. 441 ถึง 484[c]
เจ้าหญิง นากาชิ โนะ ฮิเมะ[16] คูซากาโนฮาตาบิโนะ[16] นากาชิทรงอภิเษกสมรสกับเจ้าชายโอโอกูซากะ[d] และต่อมาอภิเษกกับจักรพรรดิอังโก

หมายเหตุ

  1. ↑ นิฮงโชกิบันทึกว่า จักรพรรดิริจูทรงมีพระชนม์ชีพถึง 70 พรรษา ส่วนโคจิกิระบุว่าพระองค์มีพระชนม์ชีพถึง 64 พรรษา ตัวเลขนี้มีแนวโน้มไม่แม่นยำ[4][5]
  2. ↑ 2.0 2.1 อาโอมิ โนะ ฮิเมมิโกะยังได้รับการเรียกขานเป็น "(สมเด็จพระ) จักรพรรดินีอิอิโตโยะ" (飯豊天皇 Iitoyo-tennō) ในฟูโซเรียกูกิ และ ฮนโจโคอิงโจอุง-โรกุ [ja] ตำราประวัติศาสตร์ในคริสต์ศตวรรษที่ 12 และ 15 ตามลำดับ[15]
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 วันที่ยังไม่ได้รับการยืนยัน
  4. ↑ โอโอกูซากะเป็นพระราชโอรสองค์หนึ่งในจักรพรรดินินโตกุ

อ้างอิง

  1. ↑ "Genealogy of the Emperors of Japan" (PDF). Kunaicho.go.jp. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ March 22, 2011. สืบค้นเมื่อ January 24, 2023.
  2. ↑ 2.0 2.1 Kenneth Henshall (2013). Historical Dictionary of Japan to 1945. Scarecrow Press. p. 488. ISBN 9780810878723.
  3. ↑ Louis Frédéric (2002). Index. Japan encyclopedia. Belknap Press of Harvard University Press. p. 788. ISBN 9780674017535.
  4. ↑ 4.00 4.01 4.02 4.03 4.04 4.05 4.06 4.07 4.08 4.09 4.10 William George Aston (1896). "Boox XII - The Emperor Iza-Ho-Wake, (Richu Tenno)". Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697. (Volume 1). London: Kegan Paul, Trench, Trubner. pp. 301–310.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 Basil Hall Chamberlain (1882). "Sect. CXXXV — Emperor Ri-chu (Part V.— His Age and Place of Burial)". A translation of the "Kojiki" or Records of ancient matters. R. Meiklejohn and Co.
  6. ↑ 6.0 6.1 Ponsonby-Fane, Richard (1915). Table of Emperors Mothers. The Imperial Family of Japan. Ponsonby Memorial Society. p. xiii.
  7. ↑ "応神天皇 (17)". Imperial Household Agency (Kunaichō) (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ January 6, 2020.
  8. ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran (ภาษาฝรั่งเศส). Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. pp. 24–25.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 9.6 Ponsonby-Fane, Richard (1915). Richu (400–405). The Imperial Family of Japan. Ponsonby Memorial Society. pp. 10–11.
  10. ↑ Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida (1979). Emperor Richū. A Translation and Study of the Gukanshō, an Interpretative History of Japan Written in 1219. University of California Press. p. 257. ISBN 9780520034600.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 Francis Brinkley (1915). Chapter XII: The Protohistoric Sovereigns. A History of the Japanese People from the Earliest Times to the End of the Meiji Era. Encyclopædia Britannica. pp. 108–110.
  12. ↑ 12.0 12.1 Basil Hall Chamberlain (1882). "Sect. CXXXI - Emperor Richū (Part I - Genealogies)". A translation of the "Kojiki" or Records of ancient matters. R. Meiklejohn and Co.
  13. ↑ 13.00 13.01 13.02 13.03 13.04 13.05 13.06 13.07 13.08 13.09 William George Aston (1896). "Boox XII - The Emperor Iza-Ho-Wake, (Richu Tenno) (Children)". Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697. (Volume 1). London: Kegan Paul, Trench, Trubner. p. 306.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 14.3 14.4 14.5 "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 9 January 2021.
  15. ↑ Kenkichi Katō (2001). "Iitoyo-ao no Ōjo" 飯豊青皇女. Encyclopedia Nipponica (ภาษาญี่ปุ่น). Shogakukan. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 5, 2021. สืบค้นเมื่อ February 9, 2023.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 Hiromichi Mayuzumi (1968). "On the Genealogy of Emperor Keitai: A Study of the Illustrated Documents of the Chronicles of the Emperor Keitai". Gakushuin History (Gakushuin University Historical Society). pp. 1–14. ISSN 0286-1658. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 7, 2022.

อ่านเพิ่ม

แหล่งข้อมูลอื่น

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!