Wąwozy wiechlicko-cieciszowskie w gminie Szprotawa
Rzeźba
Rzeźba terenu wzgórz jest w największej części efektem zlodowaceń bałtyckiego i środkowopolskiego. Wzgórza Dalkowskie są malowniczą pozostałością działalności lodowca stanowią ciąg wzniesień, których średnia wysokość sięga 197 m. Rzeźba terenu jest bardzo urozmaicona. Wzgórza opadają bardziej stromo w kierunku ku północy w stronę Pradoliny Głogowskiej, a łagodniej na południe do Równiny Szprotawskiej i Wysoczyzny Lubińskiej. Forma wału zarysowuje się wyraźnie w części środkowej, gdzie występuje kulminacja 230 m, w kierunku zachodnim i wschodnim wzniesienia obniżają się i stają się bardziej płaskie. Liczne pagórki i grzbiety często bez nazw poprzecinane są szerokimi dolinami.
Krajobraz
Krajobraz wzgórz tworzą ukształtowane formy geomorficzne wzgórz o stromych zboczach żłobione siecią wąwozów. Ukształtowanie terenu faliste, krajobraz na południe od Głogowa ożywiony jest przez ciągnące się łukiem morenowe wzgórza dochodzące do 230 m n.p.m. Koło Dalkowa wzgórza osiągają najwyższą wysokość dochodzącą do 230 m n.p.m. Krajobrazowi wzgórz dodają uroku źródliska i strumienie ze śródleśnymi oczkami wodnymi, stanowiącymi pozostałość po dawnych stawach paciorkowych.
Wzgórza najlepiej są widoczne z terenów gminy Kotla.
Ważniejsze wzniesienia
Do piękniejszych wzniesień Dalkowskich Wzgórz, z których roztaczają się malownicze widoki należą: Bonowska Góra – 229 m n.p.m., Dalkowskie Wzgórza – 230 m n.p.m., Zimnica – 224 m n.p.m., Góra Św. Anny – 175 m n.p.m.
Powstanie
Wzgórza są częścią pasa wzniesień moren czołowych Wału Trzebnickiego, których powstanie wiąże się z młodszą fazą zlodowacenia środkowopolskiego, kiedy lądolód zatrzymał się na krawędzi linii stadiału warty, czoło lodowca naniosło zwały moren końcowych i spiętrzył swym naciskiem ilaste podłoże. Na skutek nacisku lądolodu osady starsze trzeciorzędowe w części stropowej utworzyły wysoki wał, który zatrzymał nasunięcie lądolodu i włączony został w strefę tzw. glacitektonicznych zaburzeń moren końcowych. Na południowym przedpolu wału powstały wówczas piaszczyste stożki wód roztopowych zwane sandrami.
Budowa
Wzgórza Dalkowskie są częścią tzw. Gór Kocich, a chronologicznie należą do starszego zlodowacenia stanowiącego morenę czołową stadiału trzebnickiego. Zbudowane są z zaburzonych utworów trzeciorzędowych i czwartorzędowych. Ich budulcem są piaski, iły i żwiry. Miąższość utworów czwartorzędu jest zróżnicowana i wynosi od 0–30 m, lokalnie przekraczając 40 m. Na południowym przedpolu wału występują piaszczyste stożki.
Ludność
Okolice wzgórz zamieszkuje ludność napływowa, po wojnie przybyli tu ludzie z centralnej Polski, przymusowi polscy wysiedleńcy z Kresów oraz ludzie powracający z emigracji. Większość ludności zamieszkuje w środowisku wiejskim.
Klimat
Obszar wzgórz należy do strefy umiarkowanej klimatycznie, leży w pasie przejściowym klimatu ciepłego morskiego do ciepłego kontynentalnego. Najkorzystniejsze warunki termiczne występują na najbardziej płaskich terenach wysoczyzny. Klimat jest łagodny, o ciepłej i łagodnej zimie stosunkowo ciepłym okresie letnim. Średnie temperatury dobowe wynoszą, w zaokrągleniu: stycznia – +1 °C, lipca – +18 °C roczna – +8 °C. Opady atmosferyczne w skali rocznej wynoszą około 732 mm, a w okresie letnim około 550 mm. Przeważają wiatry zachodnie i południowo-zachodnie. Okres wegetacyjny trwa około 220 dni.
Wzgórza Dalkowskie należą do zlewiskaMorza Bałtyckiego, położone są w dorzeczuOdry. Największą rzeką jest Rudna lewostronny dopływy Odry. Wody z północno-wschodnich zboczy wzgórz odprowadza kilka niedużych cieków, m.in. Czarna – dopływ rzeki Rudnej, Kanał Głogowski, Rzuchowska Struga, Guzicki Potok i kilka mniejszych strumieni bez nazwy. Z południowo-zachodnich zboczy wody odprowadzane są przez potoki i strumienie stanowiące dopływy Szprotawy. Potoki do ujść przebijają się przez wzgórza malowniczymi dolinami.
.jpg)
.jpg)
_w_Henrykowie_Gm._Szprotawa.jpg)
