Podczas Wiosny Ludów w 1848 został wybrany deputowanym do parlamentu Sardynii, w latach 50. XIX w. zajmował różne stanowiska ministerialne w rządzie Cavoura, po śmierci którego i rezygnacji Bettino Ricasoli został premierem, mimo zaciekle antyklerykalnych poglądów i nieuznawania żadnych zasad. Gdy wkrótce potem Giuseppe Garibaldi wyruszył na Rzym okupowany przez Francuzów, Rattazzi poparł tę akcję, jednak później zmienił zdanie i wysłał żołnierzy, by zatrzymali Garibaldiego, który został ranny w bitwie pod Aspromonte. Spowodowało to, że opinia publiczna wymusiła rezygnację Rattazzi'ego. W 1867 Rattazzi został ponownie powołany na urząd premiera, i jednocześnie Garibaldi znów podjął marsz na Rzym za jego przyzwoleniem, jednak potem jeszcze raz zmienił zdanie i nakazał aresztować Garibaldiego. Wkrótce potem, postawiony przed wyborem aresztowania ochotników Garibaldiego lub podjęcia osobistego marszu na Rzym, zrezygnował z urzędu.
W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.
