Działał w ruchu chrześcijańskim założonym przez księdza Romola Murriego. Pracował jako wykładowca literatury na uniwersytetach w Parmie, Bergamo i innych. W 1919 znalazł się wśród założycieli zainicjowanej przez Luigiego SturzoWłoskiej Partii Ludowej. Był deputowanym i od 1922 sekretarzem stanu w resorcie przemysłu i handlu w gabinecie Benita Mussoliniego. Ustąpił w 1923, gdy ludowcy sprzeciwili się współpracy z faszystami. W 1926 utracił mandat poselski, wycofał się z życia publicznego, zajął się działalnością naukową i przemysłową.
Do polityki powrócił po upadku reżimu. W 1944 objął urząd ministra przemysłu i handlu. W 1946 został deputowanym do konstytuanty, przewodniczył grupie Chrześcijańskiej Demokracji. Dwa lata później uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych I kadencji. Został jej przewodniczącym, funkcję tę pełnił także w trakcie II kadencji (od 1953).
↑Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 33. (ang.).
W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.
