Karierę zawodową rozpoczął jako adwokat w Neapolu. W latach 1848–1849 uczestniczył w walkach rewolucyjnych na terenie Królestwa Obojga Sycylii[1]. Ponieważ wsparł republikańską działalność Giuseppe Mazziniego, został wydalony z Piemontu. Schronienie znalazł na Malcie, gdzie się ożenił, a później w Paryżu i w Londynie[2]. Do Włoch powrócił w roku 1859, podczas wojny francusko-austriackiej. Był jednym z najważniejszych uczestników wyprawy tysiąca zorganizowanej przez Garibaldiego przeciwko Królestwu Obojga Sycylii. W roku 1860 współtworzył sycylijski rząd tymczasowy i sprawował na wyspie władzę cywilną[3].
Od roku 1861 działał jako deputowany do pierwszego włoskiego parlamentu, reprezentując skrajną lewicę, ale już w roku 1864 postanowił przyłączyć się do monarchistów. W grudniu 1877 roku objął tekę ministra spraw wewnętrznych w rządzie Agostina Depretisa, jednak w marcu roku 1878 musiał ustąpić ze stanowiska na skutek skandalu obyczajowego i oskarżeń o bigamię[4]. Był premierem od stycznia 1887 roku do 31 stycznia 1891 roku, a następnie po Giovannim Giolittim, od 15 grudnia 1893 do 4 marca 1896 roku. Zdelegalizował partię socjalistyczną i spacyfikował wystąpienia robotników oraz zubożałych chłopów sycylijskich (fasci rivoluzionari, 1893-1894)[5]. Jako gorący zwolennik polityki Bismarcka był orędownikiem trójprzymierza i zdecydowanym przeciwnikiem Francji[6]. Inicjował i wspierał wszelkie działania zmierzające do rozszerzenia ekspansji kolonialnej w Afryce Wschodniej. Po klęsce pod Aduą musiał podać się do dymisji. Niektórzy historycy uważają, że jego poglądy i styl rządzenia stały się wzorem dla Benita Mussoliniego[7].
Przypisy
↑Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 73-77.
↑Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 143-145.
↑Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 410.
↑Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 458-460.
↑Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 774-777.
↑Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 441.
↑Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 440.
W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.
