Zaczynał jako dziennikarz w piśmie prawniczym "Don Marzio". Ukończył studia prawnicze, specjalizował się w zakresie prawa karnego. Od 1909 do 1924 był pięciokrotnie wybierany do Izby Deputowanych Królestwa Włoch. W latach 1920–1924 pełnił funkcję przewodniczącego tej izby parlamentu. Wcześniej był podsekretarzem stanu ds. kolonii (1913–1914) i ds. skarbu (1919). Od 1919 do 1920 przewodniczył krajowej komisji wyborczej.
W okresie reżimu faszystowskiego nie angażował się w działalność polityczną. W 1929 otrzymał nominację na senatora, nie brał jednak udziału w pracach związanych z tą funkcją.
Do działalności publicznej powrócił po upadku faszyzmu, został członkiem prowizorycznego parlamentu (Consulta Nazionale). 28 czerwca 1946 wybrano go na tymczasowego prezydenta Republiki Włoskiej, urząd ten sprawował do 12 maja 1948, kiedy to zastąpił go Luigi Einaudi. W tym samym roku z mocy prawa wszedł w skład Senatu, w którym zasiadał w ramach I, II i III kadencji, tj. do czasu swojej śmierci[1]. Był związany z Włoską Partią Liberalną.
W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.