Typy okrętów podwodnych United States Navy – okręty podwodne jednego typu pozostające oficjalnie w służbie United States Navy; jeden lub więcej okrętów uznawanych za jedną grupę z powodu wspólnej konstrukcji (projektu), charakterystyk technicznych lub właściwości, które wyposażone są identycznie bądź niemal identycznie[1].
W tabelach zestawiono wszystkie typy amerykańskich okrętów podwodnych, nie obejmuje jednak wszystkich konstrukcji okrętów tej klasy zaprojektowanych i wybudowanych w Stanach Zjednoczonych, lecz jedynie te konstrukcje, których egzemplarze zostały oficjalnie przyjęte do służby w United States Navy. Lista nie obejmuje wielu typów amerykańskich okrętów podwodnych, które zostały zwodowane przed XX wiekiem (jak "Turtle", czy "Argonaut II") i nigdy nie służyły w US Navy oraz dużej liczby konstrukcji opracowanych i wybudowanych w Stanach Zjednoczonych specjalnie dla odbiorców zagranicznych, jak peruwiańskie jednostki typu Lobo, czy też wybudowanych na licencji w Hiszpanii, według amerykańskiego projektu, okrętów hiszpańskiego typu C[2].
Od zakończenia drugiej wojny światowej okręty wszelkich klas budowane są w Stanach Zjednoczonych zazwyczaj według jednego planu, określanego za pomocą symboli "SCB" z odpowiednią narastającą numeracją (SCB-xxx), gdzie SCB stanowi akronim "Ship Characteristics Board". Sam Ship Characteristics Board, jest ciałem amerykańskiej floty ustalającym wstępne wymagania techniczne i operacyjne dla każdego nowego typu jednostek, oceniającym i akceptującym też każdy projekt wstępny nowego typu okrętów. Do zakończenia tej wojny jednak, projekty nowych okrętów nie były oznaczane według urzędowej systematyki, lecz nosiły oznaczenia przyznane im przez projektujące je stocznie, gdzie początkowe litery oznaczały:
Mniejsze zmiany ulepszające są wprowadzane do późniejszych okrętów tego samego typu przez co okręty wewnątrz jednego typu mogą się w pewnym stopniu różnić. Zmiany konstrukcyjne wprowadzane były także w okresie służby jednostek każdego typu. Wszystkie jednak jednostki danego typu są do siebie konstrukcyjnie zbliżone.
Czasami typ składa się tylko z jednego okrętu, zazwyczaj zbudowanego do celów eksperymentalnych, bądź oceny sprawności operacyjnej nowej konstrukcji, przed skierowaniem jej do produkcji seryjnej. Przykładem jest USS "Albacore" (AGSS-569), który został zbudowany w celu badań nad nowym kształtem kadłuba, bądź USS "Glenard P. Lipscomb" (SSN-685), z którego seryjnej budowy zrezygnowano na rzecz jednostek typu Los Angeles. W takich przypadkach, nazwa typu nie jest odnośnikiem do dedykowanego temu typowi artykułu - podstawowe informacje na temat tej konstrukcji zostały zawarte w artykule poświęconym okrętowi prototypowemu, będącemu jedynym przedstawicielem swojego typu.
Wyjaśnienie nagłówków kolumn w tabelach:
W drugiej połowie XIX i na początku XX wieku, dominującą pozycję w amerykańskim przemyśle okrętowym budującym okręty podwodne, uzyskały konkurencyjne względem siebie przedsiębiorstwa założone przez dwóch amerykańskich i światowych pionierów budowy okrętów podwodnych: Johna Hollanda oraz Simona Lake'a. Założona przez Johna Hollanda 'Holland Torpedo Boat Company' wkrótce przekształciła się w funkcjonującą do dziś stocznię okrętów podwodnych Electric Boat, 'Lake Torpedo Boat Company' Simona Lake'a nie wytrzymała zaś konkurencji z przedsiębiorstwem Hollanda, i zbankrutowała po kilkudziesięciu latach ostrej walki rynkowej. Obie jednak stocznie stworzyły podwaliny pod współczesny amerykański przemysł okrętów podwodnych[4]. Wczesne amerykańskie okręty podwodne były oryginalnie określane nazwami; praktyka ta uległa - jak się później okazało, czasowej - zmianie w 1911 roku, kiedy jednostki zostały przemianowane na oznaczenia alfanumeryczne[5].
Przedwojenne plany amerykańskie zakładały wykorzystanie okrętów podwodnych przede wszystkim do celów rozpoznania przed ciężkimi okrętami floty, w ramach którego miały raportować o ruchach floty przeciwnika i spowalniać ją za pomocą ataków torpedowych[7]. Zrodziło to potrzebę budowy dużych okrętów oceanicznych, zdolnych do rozwijania prędkości nawodnych umożliwiających dotrzymanie kroku dużym jednostkom nawodnym floty, którym miały towarzyszyć. To wymaganie zrodziło powstanie projektów "okrętów podwodnych floty" - fleet submarines. Druga wojna światowa zmieniła plany wykorzystania okrętów podwodnych przez amerykańską marynarkę, jednostki tej klasy działały bowiem głównie samodzielnie, budowane jednak podczas wojny jednostki wciąż określane były mianem 'okrętów floty'.
Na powojenne amerykańskie konstrukcje okrętów podwodnych, w znacznej mierze wpłynęły doświadczenia wojen podwodnych oraz działań ZOP na obu największych oceanach, jak też osiągnięcia konstruktorów niemieckich, zwłaszcza w konstrukcji okrętów podwodnych typu XXI oraz rozpoczynająca się zimna wojna ze Związkiem Radzieckim[8]. Zrodziło to przede wszystkim wymagania uzyskania możliwości długiego pływania w zanurzeniu oraz możliwości pływania pod wodą z prędkościami większymi niż na powierzchni. W konsekwencji, okręty podwodne dostosowane dotąd hydro dynamicznie do pływania nawodnego, zaczęły zmieniać swój kształt w celu optymalizacji hydrodynamiki pływania podwodnego. Nowe technologie w zakresie produkcji oraz obróbki stali oraz konstrukcji struktury okrętów natomiast, umożliwiły wzrost możliwych do osiągnięcia przez okręty głębokości zanurzenia[8].
Początki amerykańskich prac nad napędem jądrowym dla okrętów datowane są na 1939 rok, jednak pełne zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w ten program badawczy, nastąpiło dopiero po zakończeniu II wojny światowej. Program ten doprowadził do zwodowania pierwszego okrętu z siłownią nuklearną USS "Nautilus" (SSN-571). W konsekwencji, w 1956 roku, ówczesny szef operacji morskich (CNO) Arleigh Burke podjął decyzje o całkowitym zaprzestaniu budowy nowych jednostek z napędem spalinowym, które ustąpiły miejsca kolejnym typom jednostek nuklearnych[9].
Dane techniczne i charakterystyki taktyczne
Oznaczenia projektów