Okręty podwodne typu Lobo

Okręty podwodne typu Lobo/Abtao

Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Stocznia	Electric Boat, Groton
Zbudowane	4
Użytkownicy	Marina de Guerra del Perú
Typ poprzedzający	R
Typ następny	Pacocha
Służba w latach	1954-1999
Uzbrojenie:
1 działo kal. 127 mm (pierwsze dwa okręty)
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	4 x 533 mm 2 x 533 mm
Sensory	radar SS-2A, sonary BQR-3 i BQA-1A
Załoga	40 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	815 ton
• w zanurzeniu	1400 ton
Długość	74,1 metra
Szerokość	6,7 m
Zanurzenie	4,3 m
Napęd:
2 silniki wysokoprężne 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2400 KM 2 śruby
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	16 węzłów 10 w.
Zasięg:
• na powierzchni	powierzchnia: 5000 Mm przy 10 w.

Okręty podwodne typu Lobo/Abtao – peruwiańskie okręty podwodne z okresu zimnej wojny. W latach 1952–1957 w amerykańskiej stoczni Electric Boat w Groton zbudowano cztery jednostki tego typu, które zostały przyjęte do służby w Marina de Guerra del Perú(inne języki) w latach 1954-1957. Wielokrotnie modernizowane okręty zostały skreślone z listy floty w latach 90. XX wieku, a jeden z nich – BAP „Abtao” – został zachowany jako okręt-muzeum.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu Lobo^[a] były ulepszoną wersją zbudowanych w okresie II wojny światowej amerykańskich jednostkach typu Mackerel^[1][3] . Okręty otrzymały m.in. nowoczesne sensory^[4]. 8 grudnia 1951 roku zawarto kontrakt na dostawę dwóch pierwszych jednostek^[5].

Wszystkie jednostki typu Lobo zostały zbudowane w stoczni Electric Boat w Groton^[3] [4]. Stępki okrętów położono w latach 1952-1955, a zwodowane zostały w latach 1954-1957^[2][3] .

Okręt	Stocznia	Początek budowy	Wodowanie	Wejście do służby
„Lobo” („Dos de Mayo”)	Electric Boat	12 maja 1952	6 lutego 1954	14 czerwca 1954
„Tiburón” („Abtao”)			27 października 1953	20 lutego 1954
„Atún” („Angamos”)		27 października 1955	5 lutego 1957	1 lipca 1957
„Merlín” („Iquique”)				10 października 1957

Dane taktyczno-techniczne

Jednostki typu Lobo były okrętami podwodnymi o długości całkowitej 74,1 metra, szerokości 6,7 metra i maksymalnym zanurzeniu 4,3 metra^[1][3] . Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 815 ton, a w zanurzeniu 1400 ton^[1][3] . Okręty napędzane były na powierzchni i w zanurzeniu przez dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2400 KM, do których energię generowały dwa 12-cylindrowe silniki wysokoprężne jednostronnego działania General Motors 278A^[1][3] . Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 16 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu^[1][3] . Zbiorniki mieściły 45 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 5000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym^[1][3] .

Okręty wyposażone były w cztery dziobowe i dwie rufowe wyrzutnie torped kalibru 533 mm (21 cali)^[1][3] . Pierwsze dwie jednostki miały umieszczone za kioskiem działo pokładowe kal. 127 mm (5 cali) L/25 Mk 40^[3] .

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 40 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][3] .

Służba

Pierwsza para okrętów (BAP^[b] „Lobo” i „Abtao”) zostały przyjęte do służby w Marina de Guerra del Perú(inne języki) w 1954 roku, a dwa następne okręty („Atún” i „Merlín”) w 1957 roku^[3] [6]. Okręty otrzymały numery taktyczne S-41 – S-44^[1][3] . W 1960 roku zmieniono nazwy jednostek na „Dos de Mayo” (ex-„Lobo”), „Abtao” (ex-„Tiburón”), „Angamos” (ex-„Atún”) i „Iquique” (ex-„Merlín”)^[3] [c]. W latach 1965–1968 okręty przeszły remont generalny w macierzystej stoczni w Groton, podczas którego m.in. ulepszono systemy sterownicze^[1][3] . W 1981 roku na wszystkich jednostkach dokonano wymiany wyposażenia radioelektronicznego: zdemontowano obydwa sonary, instalując w zamian zestaw sonarowy EDO 1102/1105; okręty otrzymały także nowe baterie akumulatorów^[3] [7]. W latach 80. na pokładach wszystkich jednostek zamontowano też system przeciwdziałania elektronicznego ECM^[3] . Na początku lat 90. z listy floty zostały skreślone „Angamos” i „Iquique”, a dwie pozostałe stały się w 1995 roku okrętami szkolnymi^[4]. Służbę zakończyły w 1999 roku, a „Abtao” został zachowany jako okręt-muzeum^[3] [4].

Uwagi

1. Po zmianie nazw okrętów zwany także typem Abtao^[1][2].
2. BAP – Buque Armada Peruana – Okręt Marynarki Peruwiańskiej.
3. Fontenoy 2007 ↓, s. 380 podaje, że zmiana nazw nastąpiła w 1957 roku.

Przypisy

1. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 305.
2. Moore 1974 ↓, s. 256.
3. Gogin 2015 ↓.
4. Fontenoy 2007 ↓, s. 380.
5. Blackman 1953 ↓, s. 279.
6. Sharpe 1990 ↓, s. 441.
7. Moore 1985 ↓, s. 380.

Bibliografia

• Raymond Blackman (red.): Jane’s Fighting Ships 1953-1954. London: Sampson Low, Marston & Co., 1953. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: LOBO submarines (1954-1960). Navypedia. [dostęp 2018-12-17]. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Okręty Podwodne Świata - Peruwiańskie okręty podwodne - www.okretypodwodne.edu.pl