Tereny późniejszej Rusi Szlachtowskiej stanowiły od 1257 r. część oprawy wiannejksiężnej Kunegundy, żony Bolesława V Wstydliwego, a następnie weszły w skład majątku ufundowanego przez nią klasztoru klarysek w Starym Sączu. W późniejszych czasach stanowiły własność prywatną, należąc do często zmieniających się właścicieli. W XIV, a zwłaszcza w XV w. napłynęły tu ze wschodu grupy koczowniczych pasterzy "wołoskich", wśród których jednak dominował element rusiński. Ci z nich, którzy zaniechali dalszej wędrówki na zachód wzdłuż grzbietu Karpat, zostali z czasem zmuszeni do osiedlenia się na stałe, tworząc cztery wspomniane wsie. Teren ten, o wyraźnie zaznaczonych morfologicznie granicach, nie wpadał pod jurysdykcję starostów czorsztyńskich, stanowiąc część klucza ziemskiego z siedzibą w Nawojowej[2].
Region etnograficzny
Obszar osadnictwa rusińskiego, jednak geograficznie odizolowany od zwartego osadnictwa łemkowskiego i różniący się kulturowo od Łemkowszczyzny[1].
Według Reinfussa przed I wojną światową (i oddzieleniem granicą polityczną) mieszkańcy Rusi Szlachtowskiej żyli w bliskich stosunkach z Rusinami spiskimi (stosunki ekonomiczne, wzajemne małżeństwa)[1]. Rusini Szlachtowscy byli przez nich określani jako Rusnaki pilśki, Zahoriane i Cotaki (ostatnie określenie miałoby pochodzić od stosowania zaimka pytającego co?, zamiast ruskiego szto?)[1]. Drogą kontaktów z Rusinami spiskimi na Ruś Szlachtowską przenikały wpływy słowackie[1].
Ze względu na brak bezpośrednich relacji między Rusinami Szlachtowskimi a Łemkami nie wytworzyły się istotne stosunki między tymi grupami[1]. Rusini Szlachtowscy byli świadomi zarówno odrębności kulturowych od Łemków (w gwarze, stroju, budownictwie, zwyczajach), jak i podobieństwa językowego oraz religijnego[1].
Natomiast bardzo wyraźne było poczucie odrębności Rusinów Szlachtowskich od Polaków - spowodowane przede wszystkim różnicami językowymi i wyznaniowymi (wyznawali grekokatolicyzm)[1]. Samookreślali się oni jako Rusnaki, a swoją mowę nazywali jawirską[1].
Historia po 1945
Większość mieszkańców wyjechała do Ukraińskiej SRR już 1945 w ramach wymiany mieszkańców pomiędzy Polską i Związkiem Radzieckim. W ramach Akcji „Wisła” w 1947 do opuszczenia tego terenu zmuszono nieliczne, pozostające tam jeszcze rodziny Łemków (ok. 350 osób). Do 1945 żyło tu 2100 Łemków.
Pierwszy etap wysiedleń był w zasadzie dobrowolny i odbywał się na mocy zawartego między Polską i ZSRR układu o przesiedleniach ludności polskiej i ukraińskiej. O ile w innych rejonach zamieszkanych przez Łemków dobrowolnie przeniosło się ich bardzo niewielu, to Ruś Szlachtowską na tym etapie opuściła ich większość, bo aż 1857 ludzi. Pozostały tylko 23 rodziny. Z dokumentacji wywozowej wynika, że tylko co dziesiąta rodzina zabierała ze sobą konia (każda zaś jedną krowę i zwykle dwie owce lub kozy), co może świadczyć o tym, jak biedni to byli ludzie. W 1947 część Łemków powróciła do swoich domów i zaczęła się upominać o zwrot gospodarstw, ale niektóre z nich były już zajęte przez napływającą z Podhala ludność polską. W 1947 w ramach Akcji „Wisła” przymusowo wysiedlono niemal wszystkich Łemków (w gminie Szczawnica pozostało tylko 18 osób). Mieli jedną godzinę na spakowanie się[3]. Według innego źródła 103 Łemków wysiedlono na początku 1950.[4]
Obecnie wieś Biała Woda nie istnieje, ocalała część wsi Czarna Woda administracyjnie należy do Jaworek. Po Akcji „Wisła” zarówno Szlachtową, jak i Jaworki zasiedliła ludność z terenów Podhala i Spiszu.
Demografia
Narodowość
Narodowości na terenie Rusi Szlachtowskiej w dniu 30 września 1921 roku[5]
↑ abcdefghijklRoman Reinfuss. Próba charakterystyki etnograficznej Rusi Szlachtowskiej na podstawie niektórych elementów kultury materialnej. „Lud”. 37, s. 160-235, 1947. Kraków.
↑Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik turystyczny. Wyd. III, uaktualnione i poprawione. Warszawa: Sport i Turystyka, 1975, s. 21-22.
