Był synem Franciszka i Zofii z Mnerków. Dzieciństwo i młodość spędził m.in. w Gorlicach i Tarnowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum i zaczął działać w nielegalnym Związku Młodzieży Socjalistycznej. Będąc w klasie maturalnej, został aresztowany, skazany na 3 miesiące więzienia i relegowany ze szkoły (bez prawa przeniesienia do innej). W 1931 zezwolono mu przystąpić do matury – zdał ją w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Magisterium uzyskał w 1935, jednak nie miał zamiaru uprawiać zawodu prawnika. Podejmował wędrówki po Beskidzie Niskim fascynując się kulturą Łemków; tekst o łemkowskim pasterstwie był jego pierwszym opublikowanym artykułem (ukazał się w niedzielnym dodatku do Ilustrowanego Kuriera Codziennego).
W październiku 1936 objął asystenturę w Muzeum Etnograficznym w Krakowie, którą zaproponował mu dyrektor Seweryn Udziela, z którym Reinfuss nawiązał kontakt jeszcze podczas studiów prawniczych. Wkrótce potem rozpoczął regularne studia etnograficzne pod kierunkiem Kazimierza Dobrowolskiego.
Podczas okupacji hitlerowskiej opiekował się zbiorami muzealnymi, będąc zatrudnionym w charakterze dozorcy. Studiował archiwalia i literaturę, organizował nielegalne seminaria etnograficzne dla kolegów. Po wojnie wrócił na stanowisko kustosza, a następnie zastępcy dyrektora. W 1945 skończył studia, rok później obronił doktorat na podstawie pracy pt. Łemkowie jako grupa etnograficzna. Kolejnym etapem jego kariery było zorganizowanie studiów etnograficznych na reaktywowanym Uniwersytecie Wrocławskim (pracował tam do 1949).
W maju 1946 r. został kierownikiem sekcji zdobnictwa w Państwowym Instytucie Badania Sztuki Ludowej (później Państwowy Instytut Sztuki), kierował zespołem aż do 1980, kiedy przeszedł na emeryturę. Od 1966 należał do PZPR[1]. W swojej działalności naukowo-badawczej koncentrował się na dwóch zagadnieniach: kulturze ludowej mieszkańców Karpat i sztuce ludowej w Polsce. Jego wykonanych tuż przed wojną ponad 200 fotografii - wydanych w 2015 w albumie pt. Karpacki świat Bojków i Łemków[2] – jest niezwykle cennym i wyjątkowym zapisem życia górali karpackich. Był przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku[3]. Zasiadał w komitecie redakcyjnym i publikował w czasopiśmie „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Od roku 1933 był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, w 1998 został Honorowym Członkiem PTT[4]. W latach 70. i 80. XX w. był członkiem kolegium redakcyjnego poświęconego górom rocznika „Wierchy”, na którego łamach publikował od lat międzywojennych[5].
Ostatnich kilkanaście lat życia mieszkał w Krzywaczce, gdzie zmarł. Został pochowany wraz ze swoją żoną w grobowcu na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[6].
Pomnik prof. Reinfussa w SzymbarkuGrób Romana Reinfussa na cmentarzu Rakowickim
27 maja 2010 w 100. rocznicę urodzin prof. Reinfussa na terenie Skansenu Wsi Pogórzańskiej w Szymbarku odsłonięto jego pomnik (ławeczka) i skansen przyjął imię prof. Romana Reinfussa.
Od 2012 r. przyznawana jest Nagroda Województwa Małopolskiego im. Romana Reinfussa za osiągnięcia w zakresie ochrony lokalnego dziedzictwa kulturowego Małopolski[9].
Wpływ zawodów wędrownych na kształtowanie się kultury ludowej w Karpatach, [w:] Studia z zakresu socjologii, etnografii i historii ofiarowane Kazimierzowi Dobrowolskiemu, Kraków 1972.
Podhalański fenomen, PSL, 1988, t. 42, nr 1-2.
Przypisy
↑ abKto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 805. ISBN 83-223-2073-6.
↑RomanR.ReinfussRomanR., Karpacki świat Bojków i Łemków, Wydawnictwo BOSZ, 2015, ISBN 978-83-7576-260-0. Brak numerów stron w książce
↑„Nowi Członkowie Honorowi PTT","Beskid" wyd. Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddziału Beskid im. prof. Feliksa Rapfa w Nowym Sączu nr.4/1998, ISSN 1426-6776 s10
↑Redakcja: Jubileusz profesora Reinfussa, w: „Wierchy” R. 57 (1988-1991), s. 237
,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
