Pierwsza strona układu polsko-ukraińskiegoOstatnia strona układu polsko-ukraińskiegoLudność uważająca język ukraiński za ojczysty (w powiatach) według spisu powszechnego 1931Wysiedlenie Ukraińców do ZSRR (marzec 1946)
Wysiedlenie Ukraińców z Polski do ZSRR – akcja masowych przesiedleń, przeprowadzona w oparciu o kryterium etniczne na polsko-ukraińskim pograniczu narodowościowym w latach 1944–1946. Wysiedlenie to nie objęło całej ludności ukraińskiej. Pozostałe na południowo-wschodnich terenach Polski osoby narodowości ukraińskiej zostały objęte akcją „Wisła”.
Tło historyczne
Dnia 9 września 1944 PKWN zawarł łącznie trzy umowy międzynarodowe, tzw. Układy republikańskie z trzema republikami radzieckimi: Białoruską, Ukraińską i Litewską. Pełna nazwa tych umów (na przykładzie układu polsko-ukraińskiego) brzmi: Układ pomiędzy Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego a Rządem Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Rad dotyczący ewakuacji obywateli polskich z terytorium U.S.R.R. i ludności ukraińskiej z terytorium Polski. Układ dotyczył m.in. przesiedlenia ludności ukraińskiej z terytorium Polski do USRR i obywateli polskich z terytorium USRR do Polski. Z polskiej strony podpisał ją przewodniczący PKWN Edward Osóbka-Morawski, z ukraińskiej – przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych USRR Nikita Chruszczow. Dawała ona podstawę do wysiedlenia osób narodowości ukraińskiej, białoruskiej, rosyjskiej i rusińskiej z Polski do USRR, oraz przesiedlenie w nowe granice Polski Polaków i Żydów, którzy do 17 września 1939 byli obywatelami polskimi.
Szczegółową interpretację układu zawierała tajna instrukcja wykonawcza, przekazana rządowi polskiemu 22 września 1944 przez przedstawiciela ZSRR przy PKWN – gen. Nikołaja Bułganina.
Przedstawicielami głównymi rządu polskiego do spraw ewakuacji ludności ukraińskiej z Polski byli: Mieczysław Rogalski (do 30 kwietnia 1945) oraz Józef Bednarz (od 1 maja 1945 do 11 marca 1947). Pełnomocnikami głównymi rządu USRR byli Mykoła Pidhornyj (Nikołaj Podgorny), późniejszy przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, i M. Romaszczenko (od 1 stycznia 1946).
Organizacja
Strona sowiecka wyznaczyła Głównego Pełnomocnika, a polska – Głównego Przedstawiciela. Ich siedzibą był Lublin. Do pomocy wyznaczono im po dwóch zastępców oraz pełnomocników i przedstawicieli rejonowych, ekspertów i pomocniczy personel techniczny.
Na miejsce urzędowania pełnomocników i przedstawicieli rejonowych wyznaczono:
Po obu stronach zastrzeżono sobie możliwość utworzenia punktów również w innych miejscach.
I etap repatriacji
Obszar objęty akcją to teren województw rzeszowskiego, lubelskiego i krakowskiego. Podzielono go na 15 rejonów, w każdym działała osobna tzw. „komisja polsko-ukraińska”. Zajmowały się one zbieraniem zgłoszeń do wyjazdu, przygotowywaniem list przesiedleńców i kart ewakuacyjnych, szacowaniem i opisywaniem mienia, organizowaniem transportu.
Komisje współpracowały z lokalną administracją terenową oraz Państwowym Urzędem Repatriacyjnym. Ponieważ nie zdawano sobie sprawy, o jaką liczbę osób może chodzić, w końcu 1944 przeprowadzono spis. Kryteria spisu nie były jasno sformułowane, generalnie utożsamiano narodowość z wyznaniem. Wykazał on istnienie mniejszości ukraińskiej, liczącej około 500 tysięcy osób. Władze uznały ten rachunek za przesadzony.
Umowy z Ukrainą i Białorusią przewidywały, iż od 15 września do 15 października 1944 roku przeprowadzona zostanie rejestracja chcących się przesiedlić, a sama operacja transferu potrwa od 15 października 1944 do 1 lutego 1945, co okazało się zupełnie nierealne.
Zachętami do wyjazdu miało być zwolnienie od wszystkich podatków i opłat ubezpieczeniowych i anulowanie wszystkich zaległych płatności. Obiecywano, że za pozostawione mienie i zasiewy (które zostały opisane) w nowym miejscu otrzyma się ekwiwalent, jak również gwarantowano otrzymanie ziemi (do 15 ha) w nowym miejscu.
Pomimo tych bodźców ludność ukraińska niezbyt chętnie decydowała się na wyjazd. Do połowy 1945 (do kiedy to stosowano zasadę dobrowolności) wyjechało około 80 tysięcy osób.
W związku ze słabym odzewem władze zdecydowały się na rozmowy. 24 lipca 1945 zorganizowano spotkanie przedstawicieli rządu polskiego z kilkunastoma przedstawicielami ludności ukraińskiej (J. Konstantynowicz, M. Korolko, P. Dudka, W. Wojtowicz, J. Czolij, I. Wizeruk, A. Nazarewicz, J. Maślak i inni)[1], powołanymi osobiście przez premiera Edwarda Osóbkę-Morawskiego. Delegaci ukraińscy oświadczyli, że:
nie zamierzają opuszczać ziem zamieszkiwanych od wieków;
są obywatelami polskimi i oczekują traktowania zgodnego z Konstytucją RP;
domagają się równości w dostępie do reformy rolnej;
domagają się swobód religijnych;
domagają się otwarcia szkół z ukraińskim językiem nauczania;
domagają się zezwolenia na reaktywację ukraińskiego ruchu spółdzielczego;
proszą o zgodę na założenie ukraińskiej partii demokratycznej;
proszą o amnestię dla „przestępców politycznych”.
Rząd zobowiązał się do realizacji większości postulatów po zakończeniu akcji.
I etap repatriacji trwał od 15 października do 31 grudnia 1944. W tym czasie wyjechało z Polski 19 899 Ukraińców (5035 rodzin), w tym 4025 osób z powiatu chełmskiego, 3902 osoby z powiatu hrubieszowskiego, 3380 osób z powiatu tomaszowskiego i 1862 osoby z powiatu zamojskiego. Byli to głównie mieszkańcy wsi spalonych wiosną i latem 1944 przez polskie oddziały partyzanckie.
II etap repatriacji
II etap trwał od 1 stycznia do końca sierpnia 1945. Zimą repatriacja została wstrzymana z powodu ciężkich warunków atmosferycznych. Wiosną 1945 wyjechali mieszkańcy terenów zniszczonych podczas walk o przełamanie obrony niemieckiej w rejonie Przełęczy Łupkowskiej i Dukielskiej. Była to praktycznie ostatnia grupa osób, która dobrowolnie zgłosiła się na wyjazd do USRR.
W obliczu niepowodzenia dotychczasowych działań całej operacji, podjęto w Warszawie decyzję o przymusowym przesiedleniu pozostałych Ukraińców. Powołano się przy tej decyzji na przedwojenne prawo, dające możliwość wysiedlenia z terenów nadgranicznych osób zagrażających państwu. Wysiedleniu podlegali również Ukraińcy służący w tym czasie w Armii Czerwonej, przy tym czyniono to na podstawie również przedwojennego rozporządzenia, które odbierało obywatelstwo polskie osobom służącym w obcej armii[2].
III etap repatriacji
22 sierpnia 1945 komunistyczne władze polskie skierowały na tereny podległe repatriacji oddziały 3., 8. i 9. Dywizji Ludowego Wojska Polskiego. Do ich obowiązków należało zapewnienie bezpieczeństwa wysiedleń, konwojowanie ludności do punktów zbiorczych, ochrona pozostawionego mienia. 3 września dywizje te rozpoczęły działania w terenie.
III etap trwał od 1 września do 31 grudnia 1945. W tym etapie wyjechało z Polski 81 806 osób (22 854 rodziny).
W tym czasie rozpoczęły się przymusowe wysiedlenia z powiatów: leskiego, przemyskiego, sanockiego i lubaczowskiego.
W miarę postępów akcji wysiedleńczej wojska przenosiły się do pozostałych powiatów, zamieszkanych przez ludność ukraińską. Na Łemkowszczyźnie rozpoczęto wysiedlenia z miejscowości położonych w pasie granicznym, wykorzystując jako podstawę prawną rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych 22 stycznia 1937 o obszarze granicznym państwa.[3][4]
Aresztowano greckokatolickiego biskupa przemyskiego Jozafata Kocyłowskiego, próbując bezskutecznie zmusić go do wydania odezwy wzywającej wiernych i duchownych do wyjazdu na Ukrainę.
W odpowiedzi na rozpoczęcie przez wojsko przymusowych wysiedleń, dowódca UPA w Polsce – płk „Orest” wydał 9 września 1945 rozkaz zaatakowania komisji przesiedleńczych i oddziałów Ludowego Wojska Polskiego, pomagających w wysiedleniach oraz palenia wysiedlonych wsi w celu zatrzymania osadnictwa polskiego. Atakowano również linie kolejowe, stacje, mosty, wiadukty. Podobne rozkazy wydał przewodniczący OUN na Polskę „Stiah”.
Decyzja ta spowodowała w polskim społeczeństwie poczucie realnego zagrożenia ze strony UPA i dała władzom polskim dodatkowy argument przymusowości wysiedleń.
IV etap repatriacji
Ta sekcja od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji:Konieczne jest zastąpienie przypisów do dokumentów odnośnikami do źródeł publikowanych i powszechnie dostępnych.
Po podpisaniu 14 grudnia 1945 dodatkowego protokołu do Układu i zakończeniu 15 stycznia 1946 ostatecznego terminu rejestracji, wznowiono wysiedlanie ludności ukraińskiej. W 1946 oddziały Ludowego Wojska Polskiego dokonały pacyfikacji kilku wsi, m.in.: Terka (33 ofiary[5])[a][6], oraz w Zawadce Morochowskiej, w miejscowości, w której 96[5] mieszkańców wsi[7] zostało zamordowanych przez żołnierzy 34 pp z 8 DP.
5 kwietnia 1946 utworzono Grupę Operacyjną „Rzeszów” pod dowództwem gen. Jana Rotkiewicza. GO „Rzeszów” podporządkowano wszystkie działające na tym terenie jednostki 3, 8, 9 DP, 14 i 18 pp, oraz wszystkie siły WOP, KBW, MO i UBP.
26 kwietnia 1946 gen. Stefan Mossor wydał rozkaz dowódcom GO „Rzeszów”, Lubelskiego Okręgu Wojskowego i Krakowskiego Okręgu Wojskowego, aby do 15 czerwca wysiedlić 14 045 rodzin ukraińskich, które według danych komisji przesiedleńczych przebywały jeszcze na tym terenie. Aby to osiągnąć, zwiększono ilość wysiedlanych rodzin z 100 do 500 dziennie. 26 czerwca 1946 (a więc po upłynięciu terminu umowy) wyciągnięto siłą z pałacu biskupiego biskupa Jozafata Kocyłowskiego. NKWD uwięziło go i wywiozło do USRR. 27 czerwca 1946 aresztowano biskupa Hryhorija Łakotę i członków przemyskiej kapituły greckokatolickiej.
Złamanie zasady dobrowolności pozwoliło wysiedlić w tym okresie 252 422 osoby (47 192 rodziny).
Bilans
Łącznie w czasie całej akcji repatriacji ludności ukraińskiej przesiedlono około 480 tysięcy osób (122 450 rodzin), w tym:
z województwa krakowskiego – 21 776 osób;
z województwa rzeszowskiego – 267 790 osób;
z województwa lubelskiego – 190 734 osoby.
6 maja 1947 rządy Rzeczypospolitej Polskiej i Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej wydały wspólny komunikat o zakończeniu przesiedlenia obywateli polskich z terytorium USRR do Polski i ludności ukraińskiej z terytorium Polski do USRR[8].
↑Wydarzenia w Terce i okolicy miały szersze podłoże, którego wynikiem były następujące po sobie zbrodnie na ludności cywilnej, zarówno po stronie ukraińskiej, jak i polskiej. Szerzej Zbrodnie w Terce.
Przypisy
↑Protokół konferencji w Ministerstwie Administracji Publicznej z udziałem delegatów ludności ukraińskiej, Archiwum Akt Nowych, VI Oddział, KC PPR, 295/VII-158,k. 1-7.
-1_strona.jpg)
-ost_strona.jpg)
