Reggiane Re.2005

Reggiane Re.2005
	; Reggiane Re.2005
	Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Reggiane
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej
Załoga	1
	Historia
Data oblotu	10 maja 1942
Lata produkcji	1942–1943
	Dane techniczne
Napęd	tłokowy silnik rzędowy Fiat RA. 1050 RC. 58 Tifone
Moc	1475 KM (1083kW)startowa; 1355 KM na 5700 m
	Wymiary
Rozpiętość	11 m
Długość	8,73 m
Wysokość	3,15 m
Powierzchnia nośna	20,4 m²
	Masa
Własna	2600 kg
Startowa	3560 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	565 km/h na 2000 m; 612 km/h na 4700m; 678 km/h na 7000 m
Prędkość przelotowa	515 km/h
Prędkość wznoszenia	1100 m/min; 1 min 55 sek na 2000 m; 4 min 28 sek na 4000 m; 5 min 30 sek na 6000 m; 7 min 50 sek na 8000 m
Pułap	12 000 m
Zasięg	1250 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	3 działka kal. 20 mm; 2 wkm kal. 12,7 mm; 630 kg bomb
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Reggiane Re.2005 Sagittario (wł.: łucznik) – włoski samolot myśliwski z okresu II wojny światowej, ostatni model produkowany seryjnie z serii zapoczątkowanej samolotem Reggiane Re.2000. Pomimo zewnętrznego podobieństwa do poprzednich modeli, był całkowicie nową konstrukcją.

Historia

Prace projektowe rozpoczęły się w 1941 roku. Plany maszyny były gotowe w grudniu 1941 roku, a płatowiec bez silnika już w lutym 1942 roku. Całkowicie odmienną konstrukcją od wcześniejszych w samolotach Reggiane było podwozie. O ile poprzednie podwozie główne chowało się do tyłu poprzez obrót o 90 stopnie, to teraz z uwagi na rozmieszczenie uzbrojenia w skrzydłach było to niemożliwe i przyjęto koncepcję taką jak w Messerschmitt Bf 109 lub Supermarine Spitfire, czyli chowało się w kierunku końcówek skrzydła^[1]. Samolot miał też wciągane kółko ogonowe. Napęd stanowił produkowany na licencji pod oznaczeniem FIAT RA.1050 RC.58 Tifone niemiecki silnik DB-605A (używany w samolocie Messerschmitt Bf 109G). Silnik zamontowano dopiero w kwietniu 1942 roku, z uwagi na to, że zaginął w transporcie i został odnaleziony dopiero w Mediolanie^[2] i prototyp (MM494) oblatano 10 maja 1942 r^[3]. Podczas testów osiągnął on prędkość maksymalną 678 km/h a w nurkowaniu 980 km/h^[4]. Natychmiast po oblataniu samolot skierowano do produkcji. Pomimo doskonałych osiągów i właściwości w 1942 roku zamówiono tylko 3 kolejne prototypy i 16 maszyn przedseryjnych. W związku z powyższym w firmie Reggiane rozważano możliwość sprzedaży na eksport. Wstępnie rozważano sprzedaż licencji i zamówiono 50 egzemplarzy do Szwecji, ale ostatecznie do zawarcia kontraktu nie doszło z uwagi na niemożność spełnienia żądań co do terminów dostaw^[1]. W lutym 1943 roku, pod naciskiem Niemiec, zamówiono 16 maszyn serii 0 oraz 750 maszyn seryjnych.

W kwietniu 1943 na drugim prototypie (MM495) zamontowano oryginalny niemiecki silnik DB.605 ze śmigłem VDM od Bf 109G. Maszyna ta osiągnęła w testach prędkość 720 km/h na 7300 m. Po zakończeniu prób był on wykorzystywany przez Luftwaffe do obrony pól naftowych w Rumunii^[4].

Pierwsze seryjne maszyny Re.2005 seria 0 dostarczono w maju 1943 roku. W momencie kapitulacji Włoch 8 września 1943 roku, ukończono budowę 34 maszyn seryjnych serii 0. Po kapitulacji produkcję na żądanie Niemiec kontynuowano, ale nie wiadomo ile jeszcze egzemplarzy wyprodukowano^[1]..

Prace rozwojowe

W ramach prac nad rozwojem rozpoczęto prace nad dwukadłubową wersją maszyny Re.2005 Bifusoliera podobną do North American P-82 Twin Mustang. Prace nad tą wersją przerwano.
Inną opracowywaną wersją była Re.2005R. W celu poprawy osiągów w tyle kadłuba miał zostać zainstalowany oryginalny silnik odrzutowy konstrukcji inż. P.S. Campiniego złożony z klasycznego silnika spalinowego Fiat A-20 o mocy 370 KM napędzający dwie turbosprężarki, które sprężały powietrze, które dopiero potem było mieszane z paliwem i spalane. Wylot spalin znajdował się w ogonie. Oczekiwano, że prędkość wzrośnie do 730 km/h^[5].
Istniały też niezrealizowane plany zastosowania w płatowcu Re.2005 niemieckiego silnika odrzutowego Jumo 004B (identycznego z napędem Me 262).

Użycie

Samoloty Re.2005 były wykorzystywane do obrony Sycylii, a następnie Neapolu i Rzymu. Nieliczne egzemplarze znalazły się w lotnictwie Włoskiej Republiki Socjalnej, operując z lotniska Bresso koło Mediolanu. Kilka samolotów Re.2005 o numerach MM096100-04 i MM096106-1 walczyło jeszcze w specjalnej eskadrze obrony Berlina w listopadzie 1944 roku. Jeden egzemplarz został przewieziony w 1945 do USA, gdzie został poddany testom i uznany za jeden z najlepszych samolotów myśliwskich na świecie.

Opis konstrukcji

Reggiane Re.2005 był jednomiejscowym, jednosilnikowym dolnopłatem konstrukcji całkowicie metalowej z chowanym klasycznym podwoziem z kółkiem ogonowym. Napędzany był 12-cylindrowym silnikiem rzędowym Fiat RA. 1050 RC. 50 Tifone. Uzbrojenie składało się z dwóch karabinów maszynowych Breda-SAFAT kal. 12,7 mm umieszczonych w kadłubie nad silnikiem, jednego działka Mauser MG 151 kal. 20 mm strzelającego przez wał śmigła i dwóch takich działek w skrzydłach. Możliwe było również podwieszenie bomby 630 kg na zaczepie pod kadłubem lub dwóch bomb po 160 kg pod skrzydłami.

Zobacz też

Fiat G.55

Bibliografia

Francis Crosby, Rafał Iwiński: Samoloty myśliwskie świata : zdjęcia Imperial War Museum. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10607-9.
WiesławW. Bączkowski WiesławW., Włoskie samoloty wojskowe 1936 - 1945, Warszawa: „Lampart”, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809 .
A. Ryś "Reggiane Re.2005 Saggitario" nTW Nr 3 z 1998 r.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c A. Ryś "Reggiane Re.2005 Saggitario" nTW Nr 3 z 1998 r.
↑ Reggiane. fire.prohosting.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-23)]., (dostęp 7 listopada 2009 r.)
↑ Tak: A. Ryś "Reggiane Re.2005 Saggitario" nTW Nr 3 z 1998 r. Podawana też jest data 7 maja 1942 r: Reggiane Re.2005 Sagittario (Archer) lub 9 maja 1942 r.: Reggiane RE.2005 Sagittario
↑ ^a ^b Re.2005 Sagittario, (dostęp 7 listopada 2009 r.)
↑ A. Ryś "Reggiane Re.2005 Saggitario" nTW Nr 3 z 1998 roku.