PROFILBARU.COM

Pióry
	zniesiona wieś
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	staszowski
Gmina	Połaniec
Wysokość	172,4 m n.p.m.
Strefa numeracyjna	15
Tablice rejestracyjne	TSZ
SIMC	0803673
	Położenie na mapie gminy Połaniec Pióry
	Położenie na mapie Polski Pióry
	Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Pióry
	Położenie na mapie powiatu staszowskiego Pióry
	50°26′52,66″N 21°19′28,25″E/50,447961 21,324514

Artykuł	50°26'52.66"N 21°19'28.25"E
- błąd	0 m
WD	50°30'N, 21°18'E
- błąd	19656 m
Odległość	5 m

Pióry – nieistniejąca obecnie wieś w Polsce, w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec. Obecnie w 70% zajęta jest pod obiekty przemysłowe odpopielania Enea Elektrownia Połaniec.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Miejscowość formalnie zniesiono z dniem 1 stycznia 2016^[1].

Historia

W latach 1867–1954 w granicach administracyjnych gminy Tursko (natenczas była małą wioską Pióry); a w granicach obecnej gminy Połaniec dopiero od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad. Poddana likwidacji w 1978 roku od momentu budowy pobliskiego zakładu przemysłowego.

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku^[2].

PIÓRY, wieś, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Połaniec, odległość od Sandomierza 39 wiorst, ma 7 domów, 44 mieszkańców, 115 mórg ziemi włościańskiej. W 1827 roku było (tu) 4 domy, 30 mieszkańców).

Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. XIV.

Pióry w 1867 roku wchodziły w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacya pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 1,4 proc. pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Dąbrowa, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Ossala, Rudniki, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Zaduska Kępa i Zawada^[3].

W 1895 roku ówczesna parafia Połaniec należała do ówczesnego dekanatu sandomierskiego i liczyła wówczas 5 514 dusz^[2].

Demografia

Struktura demograficzna wioski Pióry po reaktywacji państwa polskiego (tj. po I wojnie światowej) – odbiegała znacząco od ujednolicenia narodowościowego do jej różnorodność wyznaniowej włącznie. Bowiem Pióry – wioskę, zamieszkiwały 74 osoby, w tym: 35 mężczyzn i 39 kobiety, z których 74 osoby było wyznania rzymskokatolickiego; jako narodowość polską podało również 74 osoby. Niniejsze dane oparto na podstawie pierwszego spisu powszechnego ludności z 30 września 1921 roku^[4].

Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne

W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Piór zawarty w tabeli 1.

Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych^[5]
Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miasta Nazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektu

I. Gromada POŁANIEC

Pióry

—

Łąki — pole, łąki

Pastwisko — pole, łąki

Przypisy

↑ Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 17 grudnia 2015 w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz ustalenia nazwy obiektu fizjograficznego. 2015-12-17. [dostęp 2016-01-01].
↑ ^a ^b Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. VIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1887, s. 185, 706.
↑ Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.
↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. W podziale administracyjnym obowiązującym w chwili oddawania tomu do druku. Nakładem Głównego Urzędu Statystycznego. Skład główny i ekspedycja w Głównym Urzędzie Statystycznym, Al. Jerozolimskie 32. T. III: Województwo kieleckie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1925, s. 120, 126.
↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 35, 77-96.

Literatura

Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.