PROFILBARU.COM

Kępa Zaduska
	miejscowość
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	staszowski
Gmina	Osiek
Wysokość	149 m n.p.m.
SIMC	nie nadano
	Położenie na mapie gminy Osiek Kępa Zaduska
	Położenie na mapie Polski Kępa Zaduska
	Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Kępa Zaduska
	Położenie na mapie powiatu staszowskiego Kępa Zaduska
	50°28′26″N 21°26′28″E/50,473889 21,441111

Artykuł	50°28′26″N 21°26′28″E
- błąd	39 m
WD	50°32'N, 21°27'E
- błąd	19664 m
Odległość	2 m

Kępa Zaduska – nieistniejąca obecnie wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Osiek.

Obecnie część tej wsi jest przysiółkiem Matiaszowa (pod innym nazewnictwem, tj. z przedrostkiem Matiaszów-Staszówek), z kolei pozostałe jej części (ościenne) zostały włączone w obręb administracyjny wiosek Sworoń i Matiaszów. Przynależy on do parafii szwagrowskiej (a nie niekrasowskiej).

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego. W sąsiedztwie tego przysiółka przebiega szerokotorowa linia kolejowa nr 65, tzw. LHS i droga powiatowa nr 0815 T (do Niekurzy).

Historia

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1578 roku, wtedy to według regestru poborowego tylko Jan Turski miał tu 9 zagrodników z rolą i 2 biedaków; a pozostali Turscy (tj. Krzysztof, Andrzej i Sebastian) w sumie 4 zagrodników z rolą razem^[1].

II. Palatinatus Sandomiriensis. 1. Districtus Sandomiriensis an. 1578. Par. Niekraszow.
Kempka (dziś Kępa Zaduska, tj. w 1886 r.), Joannis Turski, hort. c. argo 9, inq. paup. 2.
Christopheri, Andreae et Sebastiani Turskich, hort. c. argo 1^[a].

Adolf Pawiński, Małopolska, t. III.

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku^[2].

KĘPA ZADUSKA, wieś, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Niekrasów. W 1827 roku było tu 7 domów, 49 mieszkańców. Nie zamieszczona w spisie urzędowym (Pam. Kn. gub. rad. z 1881 roku)

Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. III.

Na podstawie ww. informacji z 1882 roku – Kępa^[b] Zaduska, to wieś w ówczesnym powiecie sandomierskim, w ówczesnej gminie Tursko, i w parafii Niekrasów. W 1827 roku było tu 7 domów i 49 mieszkańców. Nie zamieszczona w spisie urzędowym z 1881 roku^[2].

Kolejna wzmianka o Kępie Zaduskiej z 1892 roku, wskazuje, że wchodziła ona w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacja pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 14% pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Ossala, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Pióry, Rudniki, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Wymysłów, Dąbrowa i Zawada^[3].

Uwagi

↑ Tłumaczenie z łac. – Palatinatus Sandomiriensis – województwo sandomierskie; Districtus Sandomiriensis – powiat sandomierski; an. 1578 – roku 1578; Parochia Niekraszow – parafia Niekrasów; Kempka – Kępka (choć w skorowidzu z 1886 roku zapisano: Kępa Zaduska); Joannis Turski – Jan Turski; hortulanus cum argo 9 – dziewięciu zagrodników z rolą; inquilinus pauper 2 – dwóch komorników bez bydła (w domyśle dwóch biedaków, ubogich nędzarzy). Krzysztof, Andrzej i Sebastian Turscy (mieli razem wspólnie); hortulanus cum argo 1 – jednego zagrodnika z rolą.
↑ Według Bronisława Chlebowskiego – Kępa, jest to zwykle część wybrzeża rzeki, oderwanego od lądu przez wytworzenie się bocznego koryta rzeki, lub też wyspa powstała przez nagromadzenie się piasku i mułu. Kępą również zowią suche i wynioślejsze kawałki gruntu śród błót i bagien. Wisła i wpadające do niej rzeki, płynąc równinami piaszczystemi i szerokiemi korytami, utworzyły mnóstwo kęp, noszących nazwy od przyległych wiosek i osad. W dokumentach zwane pospolicie: Campa... Słownik geograficzny..., t. III, s. 955.

Przypisy

↑ Źródła dziejowe. T. XIV: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym opisana przez Adolfa Pawińskiego. T. III: Małopolska. Warszawa: Skład główny w Księgarni Gebethnera i Wolffa, Druk J. Bergera, Elektoralna, Nr. 14 1886, s. 169.
↑ ^a ^b Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. T. III. Warszawa: Skład Główny w Redakcyi Wędrowca, ulica Nowy-Świat Nr. 59 (Kraków u D.E. Friedleina. Poznań u J.K. Żupańskiego. Lwów, Gubrynowicz i Schmidt.), Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1882, s. 956.
↑ Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.

[zlaciny1-2] Tłumaczenie z łac. – Palatinatus Sandomiriensis – województwo sandomierskie; Districtus Sandomiriensis – powiat sandomierski; an. 1578 – roku 1578; Parochia Niekraszow – parafia Niekrasów; Kempka – Kępka (choć w skorowidzu z 1886 roku zapisano: Kępa Zaduska); Joannis Turski – Jan Turski; hortulanus cum argo 9 – dziewięciu zagrodników z rolą; inquilinus pauper 2 – dwóch komorników bez bydła (w domyśle dwóch biedaków, ubogich nędzarzy). Krzysztof, Andrzej i Sebastian Turscy (mieli razem wspólnie); hortulanus cum argo 1 – jednego zagrodnika z rolą.

[chleb-4] Według Bronisława Chlebowskiego – Kępa, jest to zwykle część wybrzeża rzeki, oderwanego od lądu przez wytworzenie się bocznego koryta rzeki, lub też wyspa powstała przez nagromadzenie się piasku i mułu. Kępą również zowią suche i wynioślejsze kawałki gruntu śród błót i bagien. Wisła i wpadające do niej rzeki, płynąc równinami piaszczystemi i szerokiemi korytami, utworzyły mnóstwo kęp, noszących nazwy od przyległych wiosek i osad. W dokumentach zwane pospolicie: Campa... Słownik geograficzny..., t. III, s. 955.

[n-2-1] Źródła dziejowe. T. XIV: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym opisana przez Adolfa Pawińskiego. T. III: Małopolska. Warszawa: Skład główny w Księgarni Gebethnera i Wolffa, Druk J. Bergera, Elektoralna, Nr. 14 1886, s. 169.

[kz-1-3] Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. T. III. Warszawa: Skład Główny w Redakcyi Wędrowca, ulica Nowy-Świat Nr. 59 (Kraków u D.E. Friedleina. Poznań u J.K. Żupańskiego. Lwów, Gubrynowicz i Schmidt.), Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1882, s. 956.

[o-7-5] Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.

[1]

[a]

[2]

[b]

[3]