Rada Dzielnicy m.st. Warszawy jest organem kontrolnym i stanowiącym dzielnicy (jednostki pomocniczej m.st. Warszawy) w przeciwieństwie do Zarządu Dzielnicy, który jest organem wykonawczym (art. 6 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy[10]).
Rada Dzielnicy pracuje na sesjach (min. raz na trzy miesiące) zgodnie ze statutem nadanym przez Radę m.st. Warszawy[11]. Pracami podczas sesji kieruje przewodniczący (wybrany w głosowaniu tajnym przez radę), a jeśli jest nieobecny jeden z wiceprzewodniczących (maksymalnie trzech). W sytuacjach nieobecności osób z prezydium lub do czasu ich wyboru, obrady prowadzi najstarszy wiekiem radny obecny na sali, który wyraził na to zgodę.
Prezydium Rady Dzielnicy Ochota m.st. Warszawy (od 3 czerwca 2024 r.)[12]:
Zarząd Dzielnicy Ochota m.st. Warszawy liczy 3 członków (art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy[10]) i jest wybierany przez Radę Dzielnicy w głosowaniu tajnym (burmistrz – bezwzględną większością głosów, a zastępcy na wniosek burmistrza – zwykłą większością głosów).
Zarząd Dzielnicy Ochota m.st. Warszawy (od 3 czerwca 2024 r.)[12]:
Pierwsze pisemne wzmianki o terenie, na którym leży dzisiejsza Ochota, pochodzą z 1238 r.
Przez długi czas Ochota wchodziła w obręb królewskiej wsi Wielka Wola. Zaczęła się szybko rozwijać ze względu na przechodzenie przez jej teren wielu ważnych dróg. Były to:
W czasie II wojny światowej 66% budynków znajdujących się na terenie dzielnicy zostało całkowicie lub w znacznym stopniu zniszczonych, a kolejne 17% zostało uszkodzonych[23]. Dzielnica straciła ok. 83% zasobów mieszkaniowych[7].
11 kwietnia 1945 roku na Ochocie uruchomiono pierwszą po wojnie w Warszawie regularną linię komunikacji miejskiej obsługiwaną przez ciężarówki i łączącą plac Narutowicza i ul. Targową na Pradze[7]. We wrześniu tego samego roku została uruchomiona pierwsza po lewej stronie miasta linia tramwajowa pomiędzy Okęciem a placem Starynkiewicza[24]. W maju 1945 roku na Ochocie mieszkało ok. 11 tys. osób, w 1946 roku − ok. 59 tys. osób[7].
Dzielnica Ochota została utworzona w 1951 poprzez wydzielenie części terenów dzielnicy Warszawa Zachodnia i włączenie przyłączonych w tym czasie do Warszawy Włoch i Okęcia[7]. W latach 1952 i 1957 nastąpiły drobne korekty granic dzielnicy, a w 1960 jej obszar rozszerzono w kierunku wschodnim do ul. Chałubińskiego i al. Niepodległości[7]. W 1977 r. do Ochoty przyłączono Ursus[7]
W okresie PRL-u na Ochocie powstało wiele nowych budynków mieszkalnych i usługowych, a także nastąpił rozwój przemysłu, reprezentowanego przez takie przedsiębiorstwa jak Era (przemysł elektroniczny), Warszawska Fabryka Obrabiarek (obrabiarki), Meratronika (urządzenia pomiarowe), Hydomat (przemysł mechaniczny) czy WSK-Okęcie (przemysł lotniczy)[24]. W 1980 r. otwarto Dworzec Zachodni PKS, który przejął funkcje trzech dworców znajdujących się przy ulicach: Żytniej, Leszno i Banacha[25].
Przez większość okresu PRL i kilka lat po przemianach Ochota mając status dzielnicy lub gminy obejmowała całą południowo-zachodnią część Warszawy. W kolejnych rozszerzeniach granic miasta włączano do niej Włochy, Ursus, Okęcie i inne osiedla (tzw. Daleka Ochota). Do Ochoty zaliczono również niektóre fragmenty miasta tradycyjnie związane ze Śródmieściem. W latach 1990–1994 dzielnica ta miała status gminy (gmina Warszawa-Ochota), z której w roku 1993 wyłączono Ursus. Obecne granice Ochoty ustalono w 1994, gdy stała się ona dzielnicą wchodzącą w skład ówczesnej gminy Warszawa-Centrum.
Na zmianę charakteru dzielnicy po 2000 wpłynęło powstanie Kampusu Ochota, grupującego na znacznym obszarze wiele instytucji naukowych i akademickich oraz kompleks Ochota Office Park, gdzie zbudowano nowoczesne biurowce.
Na terenie dzielnicy znajduje się m.in. 8 szkół podstawowych, 6 liceów ogólnokształcących i 5 zespołów szkół[26]. Działają także placówki działalności pozaszkolnej, jak młodzieżowy dom kultury, międzyszkolny ośrodek sportowy czy ogród jordanowski. Prowadzone są także środowiskowe ogniska wychowawcze TPD oraz ośrodek wychowawczy księży orionistów.
Niektóre budynki znajdują się na obszarze Kampusu Ochota, którego trzon stanowią wydziały lub instytuty matematyczno-przyrodnicze Uniwersytetu Warszawskiego oraz Polskiej Akademii Nauk. Budynki WUM są skupione na Kampusie Banacha. Skupienie jednostek naukowo-badawczych jest rozwinięciem międzywojennych koncepcji miasteczka akademickiego.
Rzeźba z piaskowca „W hołdzie macierzyństwu” – ul. Białobrzeska, róg ul. Opaczewskiej
Obelisk Dobrego Maharadży Digvijaysinhji – ul. Opaczewska
Pomnik pierwszego dyrektora Lasów Państwowych Adama Loreta – ul. Grójecka, róg ul. Racławickiej
Ponadto na terenie dzielnicy znajduje się kilka głazów i kilkadziesiąt tablic, głównie upamiętniających znane osoby mieszkające na Ochocie i ofiary II wojny światowej[27].
Skwer im. Alfonsa Grotowskiego przy ul. Lindleya – 1,76 ha
Skwer im. Sue Ryder przy ul. Krzyckiego – 2 ha
Park Zachodni przy rondzie Zesłańców Syberyjskich – 9 ha.
Poza tym występuje kilka mniejszych skwerów, jak również miejsca zieleni niezorganizowanej (np. Fort Szczęśliwice). Na Ochocie nie zachował się żaden las.
↑ abKrzysztof Komorowski (red.): Warszawa walczy 1939–1945. Leksykon. Warszawa: Fundacja Polska Walczy i Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 569. ISBN 978-83-1113474-4.
↑ abJanusz Oleksiewicz. Ochota - bardzo dobry adres. „Stolica”. Nr 1 (1413) (5 stycznia 1975), s. 2-3. WWP RSW "Prasa Książka Ruch".
↑Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I–31 III 1980. „Kronika Warszawy”. 3(43). s. 198.
↑Wykaz placówek oświatowych. [w:] Urząd Dzielnicy Ochota [on-line]. urzadochota.waw.pl. [dostęp 2020-06-07].
